Nat… 

Het blijft tegenzitten met het vliegweer. Gisteren was het weliswaar droog, maar er stond een wind van minstens kracht vier. Of vijf. Mijn lief was naar onze oudste dochter in Duiven om uit te helpen, dus ik had alle tijd om toch maar eens te gaan vliegen…

Het leek meer op vliegeren dan op vliegen. Het woei zó hard, dat ik het vliegtuig, ditmaal een Charter NXG van Robbe, minutenlang op dezelfde plaats in de lucht kon houden. Neusje in de wind en hoveren maar. Af en toe minderde ik het gas om het toestel over de grond achteruit te laten gaan… 

Erg leuk was het allemaal niet. Goed ingepakt met de rug naar de wind was het echter te doen. Ik had accu’s voor acht vluchten bij me, maar na zes vluchten hield ik het voor gezien. Geloof me of niet, ik had simpelweg geen zin meer. Met nog 33 te gaan toog ik huiswaarts. De jacuzzi een servicebeurt geven, een wandeling maken en vroeg eten. Want om vijf uur moest ik op weg naar Houten, voor een gesprek met onze jongste dochter. Mijn kleinzoon, morgen wordt hij 14 maanden, zag me en zei voor het eerst: “Opa…” Gaaf…

Laat thuis, even bijkletsen met mijn lief en naar ons mandje. Mán, wat kan een mens moe zijn na 300 kilometer rijden en een intensief gesprek. Maar dat was het meer dan waard…

Vanmorgen weer veel wind, maar ook zon. Al zouden er wel buien komen. Ik koos ervoor om het erop te wagen. Vergat ik toch weer de paraplu! En die had ik eigenlijk wel nodig. Drie vluchten gemaakt met de Mustang en toen brak de hel los. Wát een bui. Tien millimeter regen in de regenmeter. Gelukkig stond ik vlakbij de schuur in aanbouw te vliegen, dus ik kon het droog houden door snel te gaan schuilen…

Na een halfuur wachten, bleek dat het volgens Buienradar nog uren nat zou zijn. Dus toen de regen even wat minder werd, ben ik maar vlug op huis aan gegaan. Na dit blogje gaan we de jaarlijkse griepprik halen. En eentje voor (of tegen) pneumokokken. Ben benieuwd of we daar nog last van gaan krijgen. Nog dertig vluchten te gaan…  

Rij, vlieg en nat voorzichtig…