Crash…   

Af en toe doe ik nog wel eens domme dingen… 

Vanmorgen moest er natuurlijk gevlogen worden. Maar niet te lang. Want oostenwind kracht 3 en 2 graden boven nul. Gevoelstemperatuur onder het vriespunt dus. Mijn nieuwe schoenen zijn waterdicht. Met een paar dikke wintersokken houd ik het wel even uit. En mijn vingerhandschoenen zijn ook weer klaar. Gisteren eigenhandig twee gaten gestopt. Bovendien heb ik mijn overjas gerepareerd. Ik kan er dus weer tegen… 

Niet te lang vliegen dus. Inzetten op vier vluchten van twaalf minuten, zodat ik binnen het uur weer in ons warme huisje kon zijn. Twijfel tussen de Flying Wing en de Mustang. Aangezien de laatste iets beter tegen harde wind kan, koos ik daarvoor. Wat er nu gebeurde is geen dom ding. Maar gewoon botte pech… 

De Mustang moet je starten met een onderhandse worp, en dan flink hoog opgooien. Ik doe dat met rechts. Altijd penibel om je rechterhand dan weer snel aan de stuurknuppel te krijgen. En dát ging deze keer mis. Omdat ik de handschoenen al aan had, was er minder gevoel. En dus greep ik mis. Ik miste met mijn vingers de stuurknuppel! Het zeer wendbare toestel rolde om en stortte ter aarde. De schade viel mee: een stuk van ongeveer tien centimeter van de linkervleugel afgebroken. Mooie breuk, gemakkelijk te lijmen. Wat ik daarna deed, was wél dom… 

Nou kwamen die Mustangs in WO 2 wel vaker terug met een of meer stukken eraf. En toen kwam ik op het idee om met mijn al gehavende kist te gaan vliegen. Dát bleek wél een dom ding… 

Ditmaal ging de start probleemloos. Al wilde de Mustang wel over links rollen. Nogal wiedes, er ontbrak immers een behoorlijk stuk van de linkervleugel. En dat geeft een aanzienlijk verschil in lift aan beide kanten. Ik besloot om de rolbeweging niet weg te trimmen, want thuis zou ik het ontbrekende stuk vleugel er toch meteen weer aan lijmen. Hoe dom…  

Want zo’n Mustang is zoals gezegd nogal wendbaar. Het duurde dan ook niet lang of ik verloor de controle. En daarbij was het toestel met de wind mee ook nog eens gevaarlijk dichtbij de openbare weg gekomen. Bang dat hij aan de overkant boven de woonwijk zou geraken, deed ik een poging om hoogte te winnen en hem mijn kant op te dirigeren. Tevergeefs. Hij rolde op de kop. Ik kon hem nog net horizontaal krijgen en liet hem ‘gecontroleerd’ in het weiland crashen… 

Nu had hij meer schade dan eerst! De prop was gebroken en de cockpitkap ook. Maar het is allemaal te repareren. Dus noem ik dat ‘lichte’ schade. Hij kan op de berg te repareren kisten, die steeds groter wordt. Winter-, dan wel slecht weer klusje… 

Vlug terug naar huis en met de Flying Wing nogmaals naar het veld. De eerste lancering deed ik zonder handschoen. Maar dat werd me tijdens de vlucht te koud. Toch maar weer opgooien met de handschoenen aan. Zonder problemen. Vier keer achter elkaar…

Zodoende heb ik vandaag toch weer vijf vluchten in mijn logboek. En het gemiddelde zit nog boven de tien minuten per vlucht ook. Nog maar vier vluchten voor ik een nieuw jaarrecord te pakken heb. Ik wist al dat ik dat en passant fluitend ging halen. En nu geen domme dingen meer doen… 

Rij, vlieg en crash voorzichtig…