Mazzel… 

Gisteren was ik een beetje vroeg uit de veren. Toch begon ik monter aan de nieuwe dag. De vluchtjes stapelen zich deze maand weer rustig op. Zoals gewoonlijk. Tot gisteren had ik er in februari alweer 91 gemaakt. Maar gisteren stond er een hele harde wind. Wel kracht 5 of 6. Tijd dus om verder te gaan met de herinrichting van de benedenverdieping van ons mooie huis. Lekkere muziek op de stereo tijdens het werk. Toen ik genoeg van dat werk had gedaan, voor mijn gevoel dan, ging ik zitten lezen en verder met muziek luisteren. En dan slaat de vermoeidheid toe. Een dutje op onze nieuwe bank biedt uitkomst…  

Tegen 17.00u werd ik wakker. De wind leek duidelijk minder. En dus besloot ik nog een paar vluchtjes te gaan maken, zo net voor het donker. En donker werd het, maar dan anders! Ik had gekozen voor de Volantex Phoenix 2400 zwever, die onlangs zijn 200ste vlucht had gemaakt. De start verliep probleemloos. Maar daarna ging het meteen mis. Er bleek toch nog een straffe bovenwind te staan. Hoe dom van me om met dit weer toch nog te gaan vliegen…  

Het vliegtuig dreef van me af en ik kreeg het niet onder controle. Toen het bijna uit zich was (!) heb ik het laten ‘landen’. Of eigenlijk ongecontroleerd laten verdwijnen. De kijkhoek waaronder het toestel verdween printte ik in mijn hoofd. De klok op de zender stopte ik op drie minuten en twintig seconden. De zender ging uit en ik liep snel naar huis. Om de auto te halen. Maar daar kon het vliegtuig niet in, als ie nog heel zou blijken. Te groot. Dus beter, de elektrische fiets van mijn lief… 

Met standje ‘Normaal’ op het display (Eco gaf niet genoeg kracht) zoefde ik met meer dan 25 kilometer per uur richting de vermeende plaats delict. En meteen zag ik hem op de gedachte plaats liggen. Op de kop, maar zo te zien nog heel. Hij lag meer dan een kilometer van de startplaats af, zelfs voorbij een drukke provinciale weg! Ik parkeerde de E-bike, haalde het display eraf en zette hem op slot. Toen stak ik met gevaar voor eigen leven die drukke weg over. Ik had de brede sloot gezien en was bezig daar een oplossing voor te bedenken, toen ik een muurtje in de sloot zag waar ik mooi overheen kon. Recht voor me, wát een mazzel! De weg naar het vliegtuig lag voor me open… 

Bij aankomst zag ik dat de motor uit de romp was gerukt. Die lag drie meter vóór het toestel. Verder ontbrak de cockpitkap. Niet te vinden, dus misschien er al eerder afgegaan? Verder had het toestel weinig schade. Ik maakte wat foto’s en had het gevoel dat ik weer mazzel had gehad… 

De terugreis op de e-fiets ging langzamer. Tegen de wind in bleek het toestel nog meer dan genoeg lift te hebben. En weerstand! Net voor het helemaal donker was kwam ik thuis, mét het vliegtuig deze keer. Tijd om te eten en deze blog te maken. Maar voor dat laatste was ik onderhand te moe. Morgen (vandaag dus) dan maar… 

Rij, vlieg en mazzel voorzichtig…  

Het ‘muurtje’ met duiker dat de weg naar mijn vliegtuig vrij maakte…