Blog 196, vrijdag 17 maart 2023, 13.00u 

Geniet… 

Wát een verschil met het weer in de vorige blog! Lag er vorige zaterdag nog sneeuw en was het daarvoor (en ook nog daarna!) snijdend koud, vandaag lijkt het voor het eerst een beetje op de lente! Een graad of vijftien, zestien, veel zon en een matig windje. Dat was vanmorgen dus werkelijk genieten op het veld… 

Lekker met de Carat zwever in de weer geweest. Die heeft nu alweer 148 vluchten. En het maandtotaal staat alweer op 110. Dat betekent, dat er de afgelopen dagen echt wel gelegenheid was om even te vliegen. Alleen die kou… Ik ben het langzamerhand wel een beetje beu. Tijd voor de echte lente. En die komt er nu wel aan. Vanmiddag nog wat vliegles geven, dus er komen nog meer vluchten bij. Dat wordt weer genieten… 

En woensdag hebben we ook genoten. Van het gaan stemmen. Dat vinden we niet alleen een burgerplicht, maar ook een voorrecht. Een feestje. En wat een uitslag! Een ware aardverschuiving. Ben benieuwd of onze hoofdminister nou eens een keer zijn conclusies gaat trekken. Ben ook bang van niet…  

De vliegschool loopt ook lekker. Af en toe een nieuwe cursist houdt me bezig. In geleidelijkheid, welteverstaan. Gisteren heeft zich zelfs een oud cursist gemeld, die voor de instructeurscursus wil gaan! Dat gaan we natuurlijk ook doen. Verder vervalt per april aanstaande de oude Regeling Modelvliegen. Clubs moeten voortaan een vergunning hebben. Wildvliegen (in je eentje) mag nog wel. Dus dat heeft voor ons geen gevolgen, behalve dat er dan per keer nog maar één vliegtuig in de lucht mag zijn. Dan is er maar één modelvlieger bezig, terwijl de rest ‘toekijkt’. Hoe dan ook, alle redenen om te genieten de komende tijd. Doen we altijd al hoor, en zeker ik… 

Wat dit weekend ook genieten wordt, is de tweede Formule 1 race van dit seizoen. Alhoewel, onze Max scheen ziek te zijn. Kreeg net al een bericht op de telefoon dat hij niet zal starten. Maar de officiëlere kanalen hadden nog niet zo’n bericht verspreid. Zou wel interessant worden, met Riciardo in de Red Bull van Max. Maar gelukkig schijnt Max zich zojuist fris en vrolijk bij de wedstrijdleiding te hebben gemeld om mee te doen…  

Rij, vlieg en geniet voorzichtig… 

Blog 195, zaterdag 11 maart 2023, 15.20u 

Wit… 

Het was de afgelopen weken inderdaad vies weer. Snijdend koud en gisteren zelfs 3 tot 5 centimeter sneeuw. Op de verjaardag van onze dochter nog wel. Gelukkig is alle smurrie morgen weg, als we naar Houten moeten om die 37ste verjaardag te vieren. Alweer 37 is onze jongste, waar blijft de tijd toch… 

Ondanks het vele vieze weer kon er toch nog veel worden gevlogen! Tussen het klussen in huis door, wel te verstaan. En dat klussen schiet op! De hele benedenverdieping is nu klaar. En ook hebben we de studeerkamer uitgemest en opgeruimd. Nu eigenlijk alleen de zolder nog. Hoe dan ook, als het nu eens écht lente gaat worden, en dat kan toch niet lang meer duren, dan hebben we tijd over. Om te genieten van dagjes uit, muziek luisteren, lezen, wandelen, fietsen, kamperen, varen en… vliegen. Nóg meer vliegen dus… 

Maar ik kan tot nu toe dus ook al niet klagen over het aantal gemaakte vluchten. Dat staat alweer op 357 in dit jaar 2023. Waarvan alweer 82 deze maand maart. Wie doet me dat na? Vooral veel gevlogen met de Carat 2000 zwever. Die doet goed echt zijn best. Het totaal aantal vluchten met dat ding is al opgelopen van 58 op 22 februari tot 130 vandaag… 

Gisteren was het echt te slecht om te vliegen. Slechts 1 graad Celsius, een straffe oostenwind, regen en sneeuw. Maar hoe mooi was het weer vandaag: 6 graden, zon en een milde westenwind. Dus erop uit. En wel met de Carat. Alweer. Toen ik begon was alles nog helemaal wit. Dus niet zoals op de onderstaande foto, die is wat later genomen. Ter illustratie. Het dooide toen echter al lekker… 

Maar er lag niet alleen sneeuw, ook de lucht was wit, en wel door een dunne wolkenlaag. Helemaal. Witter dus dan op de later genomen foto (toen begon de lucht al wat blauw te worden). Is het slim om in zo’n geheel witte omgeving met een WIT vliegtuig aan de gang te gaan? Denk het niet…  

Het gevolg was dan ook, dat ik mijn kist meerdere keren niet meer zag. Dat gebeurde wel tien keer. En elke keer dat ziekmakende gevoel dat je hem niet meer terug kan vinden. Gelukkig zag ik hem telkens weer op tijd. Alhoewel het twee keer kantje boord was! Ik overwoog om uit veiligheidsoverwegingen te stoppen, maar wachtte toch nog even af. Wilde nog een extra vlucht maken. Het werden er nog zes… 

Want op een gegeven moment kon ik met de zon in de rug vliegen. In een deel van het luchtruim waar het vliegtuig door de schaduw grijs was. Dat hielp al goed. Later werd de lucht blauwer, om tenslotte helemaal op te klaren tot strakblauw. Probleem opgelost. Lekker de tien vluchten van vandaag volmaken. Blij dat ik had doorgezet. De Carat was in totaal 105 minuten en 50 seconden in de lucht geweest… 

Rij, vlieg en wit voorzichtig… 

Blog 194, donderdag 2 maart 2023, 15.31u 

Domper… 

Nou, dat bezoek aan de belastingconsulent gisteren was een ware domper. Voorgaande twee jaren waren we er niet geweest in verband met corona. Toen hebben we het zelf maar gedaan. Moest ik over 2021 toch maar liefst drie mille nabetalen! Dat heb ik na een paar keer rekenen maar gedaan. Maar het bleef me niet lekker zitten. Dus gisteren die aangifte van 2021 nog maar eens laten beoordelen door de professional. Het bleek te kloppen, ik had het goed gedaan… 

Dus snel door naar de aangifte over 2022. En ook daar kwam een forse nabetaling aan het licht: meer dan drie en een half mille! Wat een nieuwe domper. Na enig speurwerk was de prof erachter. Bleek dat er sinds ik AOW ontvang, door de SVB geen loonheffing is ingehouden… 

Vanmorgen dat meteen bij de SVB rechtgezet. En nu maar hopen dat ik binnenkort niet ook zo’n forse vooraanslag over 2023 in de bus vind. Daar zijn ze namelijk snel mee (véél sneller dan met de afhandeling van de Toeslagenaffaire 😊). Ik weet niet hoe het met jou is, maar zevenduizend pietermannen kan ik niet zomaar ophoesten. Daar gáán onze dure plannen met ons kajuitbootje en een nieuw sloepje. Dat wordt wéér een jaar aan de wal blijven. Domper, domper, domper… 

Van ellende ben ik gisteravond net voor donker nog maar even gaan vliegen. Om toch even te genieten. Tijdens de laatste vlucht werden Venus en Jupiter in de schemering zichtbaar! Venus lag nog steeds onder. Gisteren schreef ik in blog 193 iets fout op. Dat op dat moment de zon tussen die planeten in stond. En de aarde dus ook. Dat klopt niet. Want omdat ze beide volop worden beschenen, moeten ze wel samen achter de zon staan. En dat is ook zo, zij het dat Jupiter tien keer zover weg staat als de meer stralende Venus… Later wéér geen poollicht kunnen zien, weer een domper… 

Vanmiddag met Ted wezen zweven. Een snijdend koude oostenwind! Niks aan. Slechts vier vluchten gemaakt, wat in de zon nog wel enigszins te doen was. Maar ik ben die kou beu. En de komende weken zal het ook onder de 8 graden blijven. Over domper gesproken. Dat wordt bouwen en repareren. En weer klussen. Maar een opsteker is, dat we komend wekend weer van de Formule 1 kunnen gaan genieten. En dan maakt het niet uit wat voor weer het hier is… 

Rij, vlieg en domper voorzichtig… 

Blog 193, woensdag 1 maart 2023, 12.26u 

Lente 2…  

Vandaag dus naar de belastingconsulent. Voor het eerst in jaren. Vanwege corona. Ruim een uur rijden met mijn lief. En ook nog een ander klusje. Sloepje op het oog en die gaat binnenkort te water. Dus moet ik vandaag de diepgang opmeten. Om in de toekomst te voorkomen dat ik met de kiel de bodem raak. Maar wat een mooi weer vandaag! Nog mooier dan gisteren. Uiteraard ook veel zin om te vliegen… 

Vannacht heeft het fors gevroren. Alles was wit. Gisteravond nog op pad geweest om het poollicht te bekijken. Helaas, geen poollicht. Als troostprijs aanschouwde ik het samen staan van Venus en Jupiter. Mooi gezicht! En dan te bedenken dat op dat moment de zon tussen die planeten in stond. En de aarde dus ook. Jupiter was de bovenste, en Venus, véél helderder, de onderste. Vanavond of morgen wisselen ze van positie. Dan komt vrouwe Venus boven te liggen… 

Om tien uur moest ik bij het sloepje zijn. Maar ik kreeg een app dat het 11.30u werd, vanwege de kou. En ik mocht eigenlijk op elk moment komen meten. Dus eerst maar eens de nieuwe maand binnen vliegen… 

Een mooi zonnetje aan de hemel, zo goed als windstil en 2 graden. Lentegevoel. De warmte van de zon kwam door de kleren heen. Wat wil je nog meer? Nou, zweven! Dus weer met de Carat op pad. Wat ging dat mooi zeg. Heerlijk op mijn krukje leunend tegen een in plastic gewikkelde hooibaal. Optimaal genieten. De eerste zes vluchten van de nieuwe maand maart zijn in de pocket. Na het vliegen besloot ik pas naar het sloepje te gaan als we koers zetten naar de belastingman. Dat ligt namelijk op de route… 

Rij, vlieg en lente voorzichtig…  

Blog 192, dinsdag 28 februari 2023, 15.33u 

Lente…  

De renovatie van de hele benedenverdieping is nu eindelijk klaar. En we zijn daar héél content mee. Even een adempauze voordat mijn lief en ik het volgende ‘klusje’ aanpakken. Dus nóg meer tijd om naar buiten te gaan… 

Het is pas half vier in de middag, op deze laatste dag van februari. Er is dus nog vliegtijd over. Maar ik ben verzadigd, zoals dat heet. Op deze mooie dag heb ik al dertien vluchten gemaakt. De maand februari is al in mijn logboek afgesloten, genoeg zo. Mooi 154 vluchten gemaakt in deze kortste maand. Bijna 27 uur in de lucht geweest. Vandaag met de Carat 2000 zwever gevlogen en ook met mijn mooie kleine P-51 Mustang (leuk dingetje is dat toch). De vorige blog sloot ik af over de Carat: “Die ga ik voorlopig vaker inzetten. Genieten wordt dat zeker…” 

En genieten werd het! Was het de vorige dagen best wel koud met een snijdende noordoostenwind, vandaag leek het toch een beetje op de lente. Zon en bijna geen wind. Mijn overbroek tegen de kou had ik al thuisgelaten. De zon was te voelen door de kleren heen! En tijdens het vliegen konden af en toe zelfs de handschoenen uit. Het enige wat aan het grote genieten ontbrak, was het koppel reeën, dat zo vaak staat toe te kijken. Vandaag kwam dat door landbouwvoertuigen, ongeveer op de plaats waar de Bambi’s meestal te zien zijn. Die herrie, daar houden ze niet van… De hele afgelopen week waren de ‘mini herten’ er ook niet. Toen waren ze zeker bevangen van de kou. Ze liggen lekker tegen elkaar aan in de dekking…   

Met de Carat begonnen dus. Het totaal aantal gemaakte vluchten met die machine is in korte tijd al opgelopen van 59 naar 86. Eerst waren er nog een paar wolkjes, maar algauw was het heel zonnig. En de thermiek kwam! Achter de hoog cirkelende vogels aan, en ik vond de eerste bel. Een krachtige, want de vlucht duurde maar liefst 40 minuten en 50 seconden. Volgens mij is dat een record voor deze. Het had om twee redenen nog véél langer kunnen zijn. Ten eerste ging de kist in de thermiek zó hoog, dat ik hem bijna niet meer kon zien. Dus moest ik voortijdig de bel verlaten. En ten tweede: na de landing bleek de accu nog 58% over te hebben Tja… 

Na acht vluchten met de Carat maakte ik er twee met de snelle en wendbare Mustang. Heel andere koek dan zweven! Daarna ging ik weer over op de zwever, waarmee ik de dertien vluchten van de dag vol maakte. Tijdens de laatste vlucht vond ik nog een thermiekbel, zodat ook deze over de dertig minuten ging… 

Morgen weer een nieuwe maand. Dan begint ook de meteorologische lente. Het ziet ernaar uit dat ik meteen ’s ochtends de maand kan ‘binnenvliegen’. Om dan in de middag naar de belastingconsulent te gaan. Moet ook gebeuren… 

Rij, vlieg en lente voorzichtig… 

Blog 191, vrijdag 24 februari 2023, 10.12u 

Zweef… 

Vorige week verspeelde ik dus mijn mooie Phoenix 2400 zwever. Nou ja verspeelde, hij had maar weinig schade. Nog steeds vroeg ik me af waarom ik het toestel niet onder controle had weten te krijgen. Later kwam ik tot de volgende theorie: waarschijnlijk is de cockpitkap er vrij snel af gegaan. Daardoor ontstond er turbulentie in de romp, waardoor het vliegtuig niet goed meer vloog. Zou dat het verklaren? Héél plausibel. Aan mijn vliegkunde kan het bijna niet liggen 😊…  

Meteen een nieuwe propeller en een nieuwe cockpitkap besteld. In beide gevallen kreeg ik de melding dat de betaling was mislukt. Maar het geld was wel van mijn rekening afgeschreven! Ik besloot te wachten en niet lang daarna kreeg ik een mail dat de spullen onderweg waren. De cockpitkap is inmiddels binnen en zit alweer op de machine. Het wachten is op de prop. Hopen dat het de juiste is, want dat was bij de bestelling niet helemaal duidelijk… 

Ondertussen zijn mijn lief en ik drukdoende met het afronden van de werkzaamheden aan de benedenverdieping. De voegen in de vloer zijn met een tandenborstel en wat St. Marc schoongeboend en weer mooi wit. De drie salontafeltjes zijn gelakt en de eetkamertafel moet nog twee lagen. Het schiet zowaar op, bijna klaar! Vandaag ga ik de zeven meter boekenkast uitmesten. Drie stapeltjes maken: ‘nog te lezen’, ‘naar zolder’ (niet te veel 😊) en ‘weg’…  

Tussen al het klussen door valt er nog wel te vliegen hoor. En ik kan ook anderen bedienen. Zo komen Ted en Peter regelmatig hun rondjes draaien. Maar gisteren was ik alleen. Mooi moment om de oude Carat 2000 zwever weer eens ter hand te nemen. Dat had ik al sinds 20 september niet gedaan. En dat kwam dan weer door het veelvuldige gebruik van mijn toen nieuwe Phoenix 2400. In die Carat had ik kort daarvoor een nieuwe motor gemonteerd. Eindelijk een goede…  

Man, wat zweeft die Carat mooi! Alleen kwam ik er op de (bijna) harde manier achter dat de accu’s met de nieuwe motor veel sneller leeg zijn. Gek, dezelfde specificatie, maar veel meer vermogen! Ik had de timer voor de accu al teruggebracht van 4,5 naar vier minuten. Maar inmiddels staat dat via 3,5 op slechts drie minuten! Twee accu’s waren zóver leeg, dat ze nog nét boven de minimum limiet zaten. Voordeel is wel, dat je met deze motor in plaats van 30 seconden klimmen kunt volstaan met slechts 15 seconden per keer. Hij komt dan op dezelfde mooie hoogte uit als mijn andere zwevers. Al met al ben ik een heel tevreden mens, met deze zwever. Die ga ik voorlopig vaker inzetten. Genieten wordt dat zeker…  

Rij, vlieg en zweef voorzichtig…  

Blog 190, zaterdag 18 februari 2023, 12.33u 

Mazzel… 

Gisteren was ik een beetje vroeg uit de veren. Toch begon ik monter aan de nieuwe dag. De vluchtjes stapelen zich deze maand weer rustig op. Zoals gewoonlijk. Tot gisteren had ik er in februari alweer 91 gemaakt. Maar gisteren stond er een hele harde wind. Wel kracht 5 of 6. Tijd dus om verder te gaan met de herinrichting van de benedenverdieping van ons mooie huis. Lekkere muziek op de stereo tijdens het werk. Toen ik genoeg van dat werk had gedaan, voor mijn gevoel dan, ging ik zitten lezen en verder met muziek luisteren. En dan slaat de vermoeidheid toe. Een dutje op onze nieuwe bank biedt uitkomst…  

Tegen 17.00u werd ik wakker. De wind leek duidelijk minder. En dus besloot ik nog een paar vluchtjes te gaan maken, zo net voor het donker. En donker werd het, maar dan anders! Ik had gekozen voor de Volantex Phoenix 2400 zwever, die onlangs zijn 200ste vlucht had gemaakt. De start verliep probleemloos. Maar daarna ging het meteen mis. Er bleek toch nog een straffe bovenwind te staan. Hoe dom van me om met dit weer toch nog te gaan vliegen…  

Het vliegtuig dreef van me af en ik kreeg het niet onder controle. Toen het bijna uit zich was (!) heb ik het laten ‘landen’. Of eigenlijk ongecontroleerd laten verdwijnen. De kijkhoek waaronder het toestel verdween printte ik in mijn hoofd. De klok op de zender stopte ik op drie minuten en twintig seconden. De zender ging uit en ik liep snel naar huis. Om de auto te halen. Maar daar kon het vliegtuig niet in, als ie nog heel zou blijken. Te groot. Dus beter, de elektrische fiets van mijn lief… 

Met standje ‘Normaal’ op het display (Eco gaf niet genoeg kracht) zoefde ik met meer dan 25 kilometer per uur richting de vermeende plaats delict. En meteen zag ik hem op de gedachte plaats liggen. Op de kop, maar zo te zien nog heel. Hij lag meer dan een kilometer van de startplaats af, zelfs voorbij een drukke provinciale weg! Ik parkeerde de E-bike, haalde het display eraf en zette hem op slot. Toen stak ik met gevaar voor eigen leven die drukke weg over. Ik had de brede sloot gezien en was bezig daar een oplossing voor te bedenken, toen ik een muurtje in de sloot zag waar ik mooi overheen kon. Recht voor me, wát een mazzel! De weg naar het vliegtuig lag voor me open… 

Bij aankomst zag ik dat de motor uit de romp was gerukt. Die lag drie meter vóór het toestel. Verder ontbrak de cockpitkap. Niet te vinden, dus misschien er al eerder afgegaan? Verder had het toestel weinig schade. Ik maakte wat foto’s en had het gevoel dat ik weer mazzel had gehad… 

De terugreis op de e-fiets ging langzamer. Tegen de wind in bleek het toestel nog meer dan genoeg lift te hebben. En weerstand! Net voor het helemaal donker was kwam ik thuis, mét het vliegtuig deze keer. Tijd om te eten en deze blog te maken. Maar voor dat laatste was ik onderhand te moe. Morgen (vandaag dus) dan maar… 

Rij, vlieg en mazzel voorzichtig…  

Blog 189, zondag 12 februari 2023, 19.18u 

Doneer… 

En wéér drie weken onder de radar sinds de vorige blog! Ruim zelfs. Maar dat wil niet zeggen dat er hier geen activiteit is! Integendeel. We zijn nog steeds heel druk met het opknappen van de benedenverdieping. En dat vordert overigens gestaag. Het meeste schilderwerk hebben we af. En er staat ook al een nieuwe bank. En een nieuwe wandkast… 

Uiteraard maak ik ook elke dag een paar vluchten. Maar dan ná het klussen. Zo heb ik deze maand alweer 65 vluchten, waarmee het jaartotaal van 2023 op 186 komt. Niet slecht hoor… 

We zitten al een poosje zonder boot. De open boot is weg en daarvoor in de plaats komt er een sloepje. En de kajuitboot ligt op de werf. Alweer meer dan twee maanden, en ze hebben er nog steeds niets aan gedaan. Ergernis ten top…  

We hebben op dit moment dus alleen onze onvolprezen Hobie trapkajak liggen. Daar zijn we vanmorgen nog mee op pad geweest. Al eerder had ik het idee om eens met die Hobie naar de watervliegplaats te peddelen. En omdat er een mooi hogedrukgebied is, moet dat eigenlijk nu gebeuren. Echter, morgen zijn we 48 jaar getrouwd, mijn lief en ik. Dus dat wordt samen uitgaan. En van de week krijg ik met dit mooie vliegweer ongetwijfeld weer mensen om te (helpen) vliegen. Dus vanmiddag dan maar met de Hobie naar de Wijnsloot, zo’n twintig minuten varen… 

Ik kon niet een, maar twee vliegtuigen meenemen. Een meevaller. Het werd een TOP-middag! Bijna windstil aan het begin. En helemaal windstil aan het eind. Maar liefst elf vluchten gemaakt, voor ik terug peddelde en zodoende ook een extra goede (dagelijkse) sportbeurt had… 

Iets anders nu. Ik ben er trots op dat we zoveel geld binnenhalen voor de goede doelen. Geen wonder dat ik bij het zien van de beelden van de aardbeving in Turkije en Syrië op het idee kwam om ook daaraan te doneren. En dus heb ik zojuist van de Stichting een mooi bedrag met twee nullen overgemaakt op Giro 555… 

Nu nog de Statuten laten aanpassen, want eigenlijk moet alles volgens die Statuten naar “een nader te noemen weeshuis in Azië”. We hebben eerder ook al gedoneerd aan de Hulphonden voor veteranen en een Ronald McDonaldhuis. Ik denk echter niet dat ik daar problemen mee krijg. En zo’n wijziging van de Statuten kost een boel geld, dat ik dan weer NIET kan doneren…  

Rij, vlieg en doneer voorzichtig…  

Blog 188, zaterdag 21 januari 2023, 14.26u 

Droom… 

Al drie weken onder de radar. En dat is nogal wiedes. Wát een regen en wind hebben we gehad. En we zijn ook druk aan het klussen geslagen. Mijn lief en ik zijn de woonkamer aan het schilderen en herinrichten. Die was al vijftien jaar niet meer aangepakt. Het werd dus onderhand wel tijd…  

Van die woonkamer is het schilderwerk klaar. De relaxfauteuils hebben we al en over ruim twee weken komt de nieuwe bank. En gisteren hebben we een nieuw surroundsysteem voor de tv gekocht. Eindelijk goed geluid! Dat wordt genieten, vooral bij films! Mijn audio set doet het ook weer zoals het hoort. Eén box deed het minder goed, en er bleek simpel een draadje los te zitten. Waar een opknapbeurt niet goed voor is! Dus de eerste Cd’s zijn alweer geluisterd. Nu nog een nieuwe koptelefoon en we kunnen weer een tijdje vooruit. Het is weer genieten… 

Door al die regen (een record voor januari) en wind is er dus wat minder gevlogen. Maar toch heb ik dit prille jaar alweer 70 modelvluchten in mijn logboek! Tussen de buien en windvlagen door gewoon naar het veld gaan, dat is ook simpel. Maar je moet het wél telkens even doen. Er is nu een hogedrukgebied, dus er zullen nog wel een paar vluchten bijkomen…  

Verder zijn we drastisch aan het bezuinigen op de energiekosten. Wie niet. We hebben in november de jacuzzi stilgezet en dat levert een forse besparing op! Maar door het komende goede weer hebben we hem gisteren weer eens aangezet. Tijdelijk. Een mens moet tenslotte ook een beetje genieten… 

Al jaren droom ik van een (of meer) plaatsen waar je met tent, camper of caravan naartoe kunt om een paar dagen lekker te gaan modelvliegen. Zou dat niet heel mooi zijn? Daarvoor zoek ik een locatie (of meer locaties, nog beter) die daarvoor geschikt is. De Stichting Nationaal Modelvliegcentrum Romeo heb ik al. Mijn oproep staat al een jaar op deze website. Maar toe nu toe geen respons… 

Dus dan moet ik maar eens een oproep op Facebook zetten. Dat gaat waarschijnlijk beter. Facebook, daar ben ik ook al een jaar niet op geweest. Ik ben er niet zo van. Maar in dit geval is het nodig om mijn droom bewaarheid te laten worden. Dus wie weet van de week, tijdens de adempauze voordat we met de keuken beginnen. Of anders daarna, maar wél binnenkort…  

Rij, vlieg en droom voorzichtig…  

Blog 187, maandag 2 januari 2023, 13.50u 

Kop… 

Zo, die is eraf, de kop. De kop van weer een nieuw jaar. Het zag er niet eens naar uit dat er vandaag zou kunnen worden gevlogen. Maar het blijkt droog te zijn met niet al te veel wind. Dus vanmorgen toch maar even met een toestel naar buiten, naar het veld. Even de eerste vluchten van het nieuwe jaar maken. En dus heb ik op dit moment alweer de eerste vijf mooie modelvluchten van 2023 in mijn logboek. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan! Verder is het nieuwe jaar voor mij heel goed begonnen. Maar vandaag is alles weer anders… 

Dat “heel goed begonnen” slaat op de jaarwisseling die we hebben beleefd. Met mijn lief, mijn beste vriend en zijn partner. In Apeldoorn. Lekker rustig met z’n vieren. Eerst bijkletsen, daarna heerlijk gegeten en vervolgens lekker verder gekletst. En de jaarwisseling zelf was ook al top. Wát een schouwspel van particulier vuurwerk! Nooit geweten dat een plaatselijk vuurwerkverbod in Apeldoorn er zó uit zag…  

Op nieuwjaarsdag door naar Ede voor de traditionele nieuwjaarsbijeenkomst met familie. Het is daarbij altijd vrij voor iedereen om wel of niet te komen. De jongens van mijn schoonzus lieten ditmaal verstek gaan, té brak van de lange nacht… Natuurlijk wordt er Chinees gehaald, óók traditie. Meestal komen die jongens dan alsnog voor de dag, om wat mee te eten, maar deze keer dus niet. Onze dochters waren er wel, een mét kleinzoon. Het was hoe dan ook gezellig en lekker. En we waren voor negenen weer thuis in Friesland. Oudejaarsconferentie van Guido Weijers kijken…  

Vandaag is dus alles anders. Medische klachten die ik al een week heb. Vanmorgen urine ingeleverd. Die blijkt schoon. Dus morgen een afspraak met de huisarts. Hopen dat het meevalt, we hebben de afgelopen jaren wel genoeg medische ellende gehad…  

Deze week verder geen best weer verwacht. Dus staat de week in het teken van kerstspullen opruimen en alles klaarmaken voor de aansluiting van tv, telefoon en pc op het snelle glasvezelnet. De monteur komt donderdag. En misschien nog wat vliegtuigen repareren en een nieuw gekregen exemplaar opbouwen. Daar zat alleen geen propeller bij. Maar die is zojuist door Fedex afgeleverd…  

Rij, vlieg en kop voorzichtig…  

Blog 186, zaterdag 31 december 2022, 14.25u 

Verander… 

Zoals in mijn vorige blog voorspeld, zo kwam het uit. Het weer. Vandaag de warmste oudejaarsdag ooit, met hier en daar 17 graden. Daar dus, want hier komen we niet boven de dertien graden. Toch wel warm voor einde december overigens… 

Ik kon vandaag dus echt niet vliegen. Regen geselt de ramen en er staat een windje van minstens kracht vijf. Of misschien wel zes. Het logboek is afgesloten. Zowel december als het hele jaar 2022. Maar liefst 2657 vluchten gemaakt dit jaar, en in december toch nog 150. En allemaal met een gemiddelde vluchtduur van meer dan tien minuten… 

Toch heb ik sinds blog 185 nog twee keer kunnen vliegen. En ook op tweede kerstdag. Onze kinderen kwamen met hun aanhang en de kleinkinderen. Dat werd een superfijn samenzijn. Met veel cadeautjes onder de boom! Het leek wel een sinterklaasfeest… 

In de middag wilden er een paar een frisse neus halen. Mooie gelegenheid om met de 2,40m zwever een drietal vluchten te maken. Na het uitpakken een gezellig en heerlijk diner. Mijn lief had weer erg goed haar best gedaan, zoals altijd. Daarna zijn we nog even door het mooi versierde oud IJlst gelopen… 

Op 27 december kon ik ook vliegen. Na vier vluchten met de Charter NXG had ik het te koud. Vlug naar huis om lekker te puzzelen. Met mijn lief. Een dag later, ach, dat staat al in blog 185. Géén vluchten. Maar op 29 én gisteren 30 december kon het weer. De eerste dag met de Mustang, die goed door de harde wind snijdt. En gisteren met de Flying Wing, dito. Dat ging verbazend goed. Het woei wel hard, maar de wind was heel steady… 

Vandaag dus binnenblijven. Oudjaar vieren met mijn beste vriend en zijn partner. We zijn al bevriend sinds we vijf jaar oud waren. Met wie zou je beter oud en nieuw kunnen vieren… 

Het jaar 2022 zit erop. Het was een fantastisch jaar. Veel mooi weer en dus veel gevlogen. En ook het tweede jaar op rij dat een van ons eens niet in het ziekenhuis lag. Wel jammer van de nu hoge energiekosten. De jacuzzi staat al een tijdje stil, van de dure stroom af… 

In 2023 ga ik veel anders doen. Mijn dagelijkse wandeling blijft. Maar ik ga rustiger aan doen met de vliegschool en de club. Meer varen en vakantie vieren met mijn lief. En ik moet nu ook eens echt van de sigaren af. Daar kan ik nog steeds niet vanaf blijven. En dat moet wel, vanwege mijn gezondheid. En de sterke drank, die ik nu net als de sigaren al matig, moet ook mijn mooie leven uit! Eens kijken of ik die veranderingen dit keer wél aankan. Een goed en gezond nieuw jaar! 

Rij, vlieg en verander voorzichtig…  

Blog 185, woensdag 28 december 2022, 13.19u 

Nachtkaars… 

Vanmorgen toch even met een vliegtuig naar het veld gegaan. Tegen de verdrukking in. De weersverwachting voor de komende dagen is niet best: veel wind en veel water. Tot en met nieuwjaar. Toen ik op het vliegveld was kwam de vraag bij me op: “Wat doe ik hier eigenlijk?” O ja, er zou heus wel kunnen worden gevlogen. Dat heb ik al zo vaak gedaan met harde wind. Maar of dat nou zo leuk is? Ik vond dat ik dit keer het risico maar niet moest nemen. Lekker warm thuis puzzelen met mijn lief. En zo dreigt 2023 wat modelvliegen betreft ‘als een nachtkaars’ uit te gaan… 

Niet getreurd echter! De teller deze maand staat toch maar mooi op 140 vluchten. Met leuke momenten om te herinneren. Neem nou eerste kerstdag. Traditie is hier in het mooie IJlst, dat de plaatselijke muziekvereniging om 06.00 uur op een mooi verlichte wagen achter een busje door de straten wordt getrokken. En daarbij spelen ze de mooiste kerstliederen. De eerste keer toen we hier net woonden, het was eind 2007, wisten we niet wat we hoorden. Sindsdien staan we ervoor op. Ditmaal hadden ze ons bijna bij de veter. En dat was al eens eerder voorgevallen… 

Ik was al vóór kwart voor zes op. Tijd nog om een kop thee voor mijn lief te maken. Maar nét beneden en ik hoorde ze al aankomen! Ik kon net op tijd de deur opendoen om te kijken. Mijn lief spurtte ook uit bed, maar miste ze net. Maar ze komen twee keer bij ons langs en de tweede keer stonden we aan de straat. Volgend jaar toch maar om half zes opstaan… 

Hierna nuttigen we, inmiddels ook traditioneel, samen een kerstontbijtje. Waarna, alweer traditioneel, mij lief weer lekker het bed in kruipt. En ik traditioneel naar het veld ga om al nachtvliegend te beginnen en zo de dageraad van eerste kerstdag invlieg. Dat was dit jaar ook zo, maar dan net iets anders… 

Ten eerste is nachtvliegen verboden. Altijd al. Vroeger kon je daarmee wel wegkomen door onnozel te doen. Maar tegenwoordig moet je een proeve van bekwaamheid afleggen waaruit blijkt dat je de regelgeving kent. Dan kun niet meer net doen of je van niks weet! Ten tweede heb ik ook geen nachtvliegtuig paraat. Dat wil zeggen, een geschikte. Langzaam vliegend en met de juiste verlichting. De enige kist die er in de buurt komt, is de FMS Cub, met 170 cm spanwijdte en lichtjes in de vleugels. Hiermee zou ik toch moeten kunnen ‘schemervliegen’… 

Ik vertrok dus wat later dan normaal. De zon zou om 08.51u opkomen. Mijn eerste start plande ik rond 08.30u, in de door de bewolking nog vrij diepe schemer. Het werkte perfect! Na zes mooie kerstvluchten lag ik rond tien uur weer in bed. Kon niet slapen, dus er een halfuurtje later maar weer uit. Ik zou de me hele dag een beetje ‘brak’ blijven voelen…  

En verder? Vandaag ben ik zoals ik dat noem halfjarig. Dat wil zeggen, over precies zes maanden ben ik weer echt jarig. Opschieten met wat ik nog allemaal wil doen. De tijd gaat voort! En ik wil niet dat mijn hele leven ‘als een nachtkaars uit gaat’. En daarom ben ik nog zo actief en doe ik af en toe zoveel gekke dingen…  

Rij, vlieg en nachtkaars voorzichtig…  

Blog 184, zaterdag 24 december 2022, 14.19u 

Kerst…

Zo, alles is gedaan. Gestofzuigd, gedweild. Mijn lief was mij vanmorgen daarmee voor. Want ik stond nog even te vliegen! Alle kerstverlichting buiten opgehangen. Kisten gerepareerd. Vandaag de vuilcontainer buitengezet, de nu al tam geworden wilde eenden gevoerd. En de vogeltjes. Eerder deze week de Kerstmarkt in Duiven bezocht, die onze dochter met haar vriend hadden georganiseerd. Nog een examen op de modelvliegsimulator afgenomen, cursist geslaagd. Websites bijgewerkt. Nieuwsbrief gemaakt en verzonden. Donaties gedaan aan de goede doelen die we met onze Stichting Nationaal Modelvliegcentrum Romeo sponseren. De cadeautjes zijn klaar en liggen onder de boom. Nu dit blogje nog. En daarna lekker puzzelen met mijn lief. Rust. Vanavond is het kerstavond. Pfff… 

Op Tweede Kerstdag komen de kinderen en de kleinkinderen. Dat wordt vast weer gezellig. Maar op de kalender stond vandaag: “Het gaat er niet om wat er onder de kerstboom ligt, het gaat erom wie er omheen zit.” En dat is maar al te waar. Gezelligheid met je familie is uiteindelijk waar alles om draait. En mijn lief is een echte kanjer daarin. We komen nooit iets te kort en alles wat ze maakt is altijd heel lekker… 

Tussen alle drukte door moest er natuurlijk ‘een vluchtje’ worden gemaakt. En dat is de laatste week meer dan mogelijk geweest. Je zou het niet zeggen qua weer, maar ik kon vrijwel elke dag aan de bak. Eén dag woei het zo hard dat het edele modelvliegen meer leek op vliegeren. Maar verder: af en toe een druppel en vrij weinig wind. Voor de tijd van het jaar. Zodoende heb ik deze maand december alweer 127 vluchten in mijn logboek. Meer dan vorige maand… 

Dat sponseren ging dit jaar geweldig. Dankzij alle genereuze giften van onze leden hebben dit jaar meer dan 900 euro kunnen schenken aan onze goede doelen! Zo ging er ter gelegenheid van de kerst eergisteren maar liefst 250 euro naar ‘ons’ weeshuis in Sri Lanka. En ook 250 euro naar Hulp voor Helden, ten behoeve van hulphonden voor beschadigde veteranen. En dat was nog niet alles: we konden ook nog 70 euro schenken aan de al genoemde Kerstmarkt in Duiven. Georganiseerd door en gehouden op Basisschool Het Klokhuis. De opbrengst, ruim twee keer het streefbedrag van 2500 euro, gaat naar het Ronald McDonaldhuis in Nijmegen, voor een nieuwe inrichting van de huiskamer voor ernstig zieke kinderen en hun familie… 

Wat mooi toch dat we dit allemaal kunnen doen. Niet mogelijk zonder uw steun! Erg jammer daarom dat al die mensen die mij afgelopen jaar verlaten en in de steek gelaten hebben, ook niet meer doneren. Helaas, helaas. Maar daar zijn dus weer veel nieuwe gulle gevers voor in de plaats gekomen! 

Rest mij u, ook namens mijn lief, goede, gezellige en vredige kerstdagen toe te wensen. Of zoals we vroeger thuis zeiden: “Zalig Kerstmis.” 

Rij, vlieg en kerst voorzichtig…  

Blog 183, maandag 19 december 2022, 19.58u 

Kabbel… 

De maand december kabbelt voort. Op de vierde zouden we met de familie sinterklaas vieren. Maar net daarvoor kreeg er iemand corona. Dus dat feest hebben we moeten uitstellen tot gisteren. We konden na de pakjes nog net de finale van het WK meenemen, inclusief de strafschoppen. En toen moesten we als een haas terug naar Friesland. We bleven zo de verwachte ijzel nipt voor… 

Verder kabbelt deze maand maar voort. De kerstversiering is klaar en ook het jaarlijkse kerstdorp. Dit keer inclusief een heuse trein. Een hobby van mijn lief, die er maar al te graag de nodige uurtjes insteekt. Zelf spring ik dan bij met de technische uitvoering, al in mijn lief daar ook wel bedreven in… 

En de maand kabbelde voort. Eerst de nodige klussen in huis. Zo moesten er in de badkamer twee nieuwe kranen komen. Een lekte er, dus heb ik ze allebei vervangen. Staat wel zo mooi… Hierna heb ik ook de berg te repareren vliegtuigen aangepakt. Op twee na zijn ze allemaal weer inzetbaar. En vorige week ben ik eindelijk weer eens op bezoek geweest bij Gerth in Doorwerth. Waar door de pandemie maar niets van kwam. Tot nu dus. Best een productieve periode. Tussendoor natuurlijk het WK voetbal volgen… 

Het was tot gisteren eigenlijk best wel goed vliegweer. Dus heb ik ook de nodige vluchten gemaakt. Tussen vier december en gisteren heb ik er 71 in mijn logboek kunnen schrijven! Vorige week heb ik zelfs bij Renkum gevlogen. Met Gerth. Mijn maandtotaal staat alweer op 100. Voorwaar niet slecht voor een wintermaand… 

Je moet er namelijk behoorlijk de kou voor trotseren. En per keer niet langer dan een uur buiten zijn. Anders word je wel héél koud. Maar het belangrijkste is de discipline opbrengen om ook echt te gaan! Zo kon ik zaterdag kiezen uit voor het eerst dit jaar gaan schaatsen of vliegen. Ik deed allebei! Eerst met mijn lief baantjes trekken op de lokale ijsbaan. En daarna nog lekker een uurtje zweven met mijn 2,4 meter Phoenix 2400. Dat was meteen de koudste vliegsessie van deze maand! Tot nu toe dan…  

Rij, vlieg en kabbel voorzichtig…  

Blog 182, zondag 4 december 2022, 14.28u 

Surprise… 

Vandaag snijdende oostenwind kracht drie tot vier. Nog erger dan gisteren. En met 2 graden Celsius voelt dat aan als ver onder nul. Toch maar even erop uit om wat te vliegen. Lange onderbroek, gewone huisbroek en daarover een extra dikke overbroek. Relikwie van mijn tijd bij de luchtmacht. Komt nog altijd goed van pas. Over mijn trui een isojasje. Ook al overgehouden van mijn prachtige tijd bij de KLu. Daarover een heel oud rood (!) trainingsjack en dan mijn overjas. Je kunt je maar dik aankleden. Hoe meer lagen, hoe beter… 

Ik zette in op vijf vluchten, zodat ik het jaarrecord van 2018 met één vlucht zou verbreken. En toch niet al te lang in die Siberische kou zou hoeven te vertoeven. Ditmaal had ik gekozen voor mijn trouwe Robbe Charter NXG. Goed te handelen in een beetje wind. Na de eerste start ging ik op mijn krukje zitten, dat ik tactisch had opgesteld in de luwte van een paar grote rollen hooi. Capuchon op en de handschoentjes aan. Het was te doen… 

Tijdens de derde vlucht nog een parachuutje gedropt. Die woei wel erg ver weg. Maar de wind was ook al aangetrokken! Er stond nu zeker een kracht vier. Toch wel koud! Dus besloot ik geen vijf vluchten te maken, maar vier. Dat record moest dan maar even wachten tot morgen. Mooi sinterklaascadeautje. Dus na de vierde vlucht snel naar huis. Naar mijn lief die lekker aan het puzzelen was. Ik had zin om weer mee te gaan helpen. Onze favoriete winterbezigheid…  

Thuis eerst de accu’s aan de laders gelegd en dan de gegevens uit mijn logboek overgebracht naar de website. En daar kwam de verrassing! Ik had me één vlucht vergist, zodat ik het jaarrecord al had verbroken. Een leuke surprise, al kwam die één dag te vroeg. Morgen is het pas sinterklaas… 

Rij, vlieg en surprise voorzichtig…  

Blog 181, zaterdag 3 december 2022, 13.53u 

Crash…   

Af en toe doe ik nog wel eens domme dingen… 

Vanmorgen moest er natuurlijk gevlogen worden. Maar niet te lang. Want oostenwind kracht 3 en 2 graden boven nul. Gevoelstemperatuur onder het vriespunt dus. Mijn nieuwe schoenen zijn waterdicht. Met een paar dikke wintersokken houd ik het wel even uit. En mijn vingerhandschoenen zijn ook weer klaar. Gisteren eigenhandig twee gaten gestopt. Bovendien heb ik mijn overjas gerepareerd. Ik kan er dus weer tegen… 

Niet te lang vliegen dus. Inzetten op vier vluchten van twaalf minuten, zodat ik binnen het uur weer in ons warme huisje kon zijn. Twijfel tussen de Flying Wing en de Mustang. Aangezien de laatste iets beter tegen harde wind kan, koos ik daarvoor. Wat er nu gebeurde is geen dom ding. Maar gewoon botte pech… 

De Mustang moet je starten met een onderhandse worp, en dan flink hoog opgooien. Ik doe dat met rechts. Altijd penibel om je rechterhand dan weer snel aan de stuurknuppel te krijgen. En dát ging deze keer mis. Omdat ik de handschoenen al aan had, was er minder gevoel. En dus greep ik mis. Ik miste met mijn vingers de stuurknuppel! Het zeer wendbare toestel rolde om en stortte ter aarde. De schade viel mee: een stuk van ongeveer tien centimeter van de linkervleugel afgebroken. Mooie breuk, gemakkelijk te lijmen. Wat ik daarna deed, was wél dom… 

Nou kwamen die Mustangs in WO 2 wel vaker terug met een of meer stukken eraf. En toen kwam ik op het idee om met mijn al gehavende kist te gaan vliegen. Dát bleek wél een dom ding… 

Ditmaal ging de start probleemloos. Al wilde de Mustang wel over links rollen. Nogal wiedes, er ontbrak immers een behoorlijk stuk van de linkervleugel. En dat geeft een aanzienlijk verschil in lift aan beide kanten. Ik besloot om de rolbeweging niet weg te trimmen, want thuis zou ik het ontbrekende stuk vleugel er toch meteen weer aan lijmen. Hoe dom…  

Want zo’n Mustang is zoals gezegd nogal wendbaar. Het duurde dan ook niet lang of ik verloor de controle. En daarbij was het toestel met de wind mee ook nog eens gevaarlijk dichtbij de openbare weg gekomen. Bang dat hij aan de overkant boven de woonwijk zou geraken, deed ik een poging om hoogte te winnen en hem mijn kant op te dirigeren. Tevergeefs. Hij rolde op de kop. Ik kon hem nog net horizontaal krijgen en liet hem ‘gecontroleerd’ in het weiland crashen… 

Nu had hij meer schade dan eerst! De prop was gebroken en de cockpitkap ook. Maar het is allemaal te repareren. Dus noem ik dat ‘lichte’ schade. Hij kan op de berg te repareren kisten, die steeds groter wordt. Winter-, dan wel slecht weer klusje… 

Vlug terug naar huis en met de Flying Wing nogmaals naar het veld. De eerste lancering deed ik zonder handschoen. Maar dat werd me tijdens de vlucht te koud. Toch maar weer opgooien met de handschoenen aan. Zonder problemen. Vier keer achter elkaar…

Zodoende heb ik vandaag toch weer vijf vluchten in mijn logboek. En het gemiddelde zit nog boven de tien minuten per vlucht ook. Nog maar vier vluchten voor ik een nieuw jaarrecord te pakken heb. Ik wist al dat ik dat en passant fluitend ging halen. En nu geen domme dingen meer doen… 

Rij, vlieg en crash voorzichtig…  

Blog 180, woensdag 30 november 2022, 18.55u 

Feest…   

Vandaag bestaat onze jonge club alweer een jaar. Waar blijft de tijd toch… Uit noodzaak opgericht, omdat men zo nodig mijn al sinds 2016 bestaande club moest afpakken. Ja, afpakken. Want ik heb ze nog voorgesteld om zelf een nieuwe club op te richten. Maar dat was ze kennelijk te veel. Nee, het nieuwe bestuur moest en zou mijn club overnemen en geheel veranderen. Zodanig dat ik me er niet meer in herkende… 

Afijn, we zijn over de daarmee gepaard gaande ellende heen. Al zijn er nog wel een paar open eindjes. Zo heb ik bijvoorbeeld nog van geen enkel lid een reactie gehad op mijn ingezonden brieven. Ben benieuwd of het nieuwe bestuur die wel aan de leden heeft voorgelegd. Dat zou toch wat zijn zeg… 

En ik vraag me ook nog steeds af waarom geen van die leden nog ooit contact met me heeft opgenomen. Gewoon om eens te informeren hoe het gaat. En dat na alles wat ik voor ze heb gedaan. Wie weet kom ik nog eens op deze hele affaire terug. Maar nu even niet…  

Laten we positief blijven. Gelukkig is een redelijk aantal leden liever bij mij gebleven. Dat noem ik pas trouw en vriendschap. Met die leden en wat nieuwe hebben we nu weer een heel gezellige groep… 

Met negen van die trouwe mensen hebben we afgelopen zaterdag het eenjarig bestaan gevierd. Lekker gevlogen en bij gekletst. En na het vliegen hebben we met zijn allen van een goede maaltijd genoten. Een door mijn lief en mij zelf in elkaar geknutselde rijstmaaltijd. Het was weer lekker en oergezellig. Een waar feest… 

Wat ook een ‘feest’ was? Dat waren mijn telkens terugkerende natte voeten! Nou heb ik mijn doel van twintigduizend vluchten weliswaar gehaald, maar toch wil ik af en toe nog wel een vliegtuigje oplaten. Aan het eind van de zomer heb ik mijn laatste nieuwe legerkistjes van zolder gehaald. Splinternieuwe schoenen, maar ze hebben wel twintig jaar op zolder gelegen. Daardoor bleek het leer uitgedroogd, waardoor er al vlug scheuren in de zijkanten kwamen, net boven de zool…

Eerst had ik het niet zo in de gaten. Maar toen het mooie weer wat natter werd, kwam ik telkens thuis met natte sokken. En nu het winter is, voelt dat niet bepaald fijn. Je krijgt je onderdanen niet meer warm. Dus vandaag bij het inkopen doen voor sinterklaas een paar nieuwe wandelschoenen gehaald. Waterdicht… 

En meteen uitgeprobeerd. Tijdens de laatste vluchten van de maand. Expres veel door het natte gras gebanjerd. Ik moet zeggen, mijn sokken bleven droog… 

Rij, vlieg en feest voorzichtig…  

Blog 179, dinsdag 22 november 2022, 11.01u 

Mijlpaal…  

Het is gelukt. De mijlpaal is bereikt. Maar liefst 20.000 rc modelvluchten heb ik gemaakt. Ook nog met een gemiddelde vluchtduur van 8,5 minuten per vlucht. En dat in elf jaar tijd. Een hele prestatie, waar ik dan ook heel erg trots op ben. Deze mijlpaal heb ik echter al tien dagen geleden bereikt. Op zondag 13 november. En nu pas heb ik even tijd om dit stukkie te maken. Dat komt omdat het beloofde klussen direct na de mijlpaal begon… 

Met dat klussen kan ik niet zo goed op gang komen. Het is echt even wennen, na al dat vliegen. En dan speelt het nu veel koudere weer me ook nog parten. Maar de afgelopen dagen heb ik al veel kleine klusjes klaar. En dat geeft een goed gevoel… 

Terug naar zondag 13 november. Op de kop af twee jaar geleden kreeg ik op deze dag een hartaanval. Net na het wakker worden. Mijn lief schatte de situatie perfect in, zodat de hulp snel ter plaatse was. Ik herinner me nog dat ik vond dat de ambulance zo hard reed. Serieuze zaak, dacht ik nog. In leven blijven tot in het ziekenhuis… Binnen no time lag ik op de operatietafel. Waar het overigens bij dotteren bleef. Dat was de derde potentieel levensbedreigende ziekte in vier jaar tijd. Een klein wonder dat ik telkens helemaal ben genezen. En dat ik nog ben. Een gelukkig mens, dát ben ik… 

Het was de 13de november van 2022 heel mooi weer. Een bijna zomerse dag. Had ik dat even goed gepland. Na een rustig ontbijt met mijn lief ging ik naar het veld. De zon scheen uitbundig en het was 13 graden. En er stond heel weinig wind. Met mijn Phoenix 2400 zwever maakte ik drie vluchten. Bij elke vlucht merkte ik dat er meer thermiek kwam. De derde vlucht, de 20.000ste in totaal dus, was maar liefst 35 minuten lang. Tevreden naar huis en nog een hele middag voor ons. Mijn lief had voor de gelegenheid een gebakje in huis gehaald, super! Die middag maakten we nog een tocht op onze Hobie trapkajak, genietend in het zonnetje… 

Daarna begon dus het klussen. Ondanks het wat lage tempo heb ik al heel wat klaar. Het vliegen staat op een laag pitje. Ik ga telkens pas vliegen als ik eerst wat klusjes heb gedaan. Of minstens een poging daartoe. Afgelopen tien dagen heb ik in totaal maar 11 vluchten gemaakt…

Maar toch lonkt er nog een volgende mijlpaal. En die kan ik eigenlijk makkelijk halen, zonder extra inspanning. Dat is een recordaantal vluchten per jaar. Dat staat nu op 2535, gehaald in 2018. Op dit moment staat mijn aantal vluchten in 2022 al op 2473. Nog 63 te gaan dus. Normaal gesproken haal ik dat makkelijk voor het einde van het jaar. Als het weer meezit natuurlijk. Belangrijk is dit allemaal niet. Maar wel leuk… 

Rij, vlieg en mijlpaal voorzichtig…  

Blog 178, zaterdag 12 november 2022, 14.30u 

Aftellen…  

We zijn aan het aftellen. Al weken. Tot het moment dat ik klusjes in en om het huis moet gaan doen. Of eigenlijk inhalen moet ik zeggen. Want die hebben veel te lang op me gewacht. En mijn lief ook. Véél klusjes. Maar ja, we hebben dan ook een hele lange zomer met mooi vliegweer gehad. En die duurde maar voort tot in het najaar. Pas in november kwam de klad erin. Veel regen en vooral veel wind. Gisteren kwam er echter een hogedrukgebied in de buurt te liggen… 

Natuurlijk zijn we ook aan het aftellen totdat ik de 20.000 vluchten vol heb gemaakt (en het klussen dus gaat beginnen). Om dat het mooi vliegweer leek te worden, léék, boekte Jan uit Ede gisteren een dagje vliegen bij mij. Altijd gezellig. Hij arriveerde rond het middaguur en na de koffie en de lunch gingen we naar het veld. Het viel bitter tegen. Bewolkt, veel wind en heel koud! Jan vloog twee keer om een flightcontroller te testen en ik vloog drie keer met mijn Mustang. En toen snel naar huis! Nog 20 te gaan… 

Nadat we warm waren geworden keken we naar de weersverwachting. De wind zou afnemen! Dus weer naar het veld en ditmaal bleven we tot het donker werd. Inderdaad, de wind nam af. Ik stond Jan bij als safety pilot bij zijn twee eerste FPV vluchten (met zo’n bril op en een camera op het vliegtuig). Zelf kon ik vijf vluchten maken met de Charter NXG. Nu nog 15! We zitten op schema. Na een lekkere vismaaltijd ging Jan naar zijn dochter in Leeuwarden en later appte hij me dat hij weer veilig in Ede was… 

Vandaag zou de zon schijnen. Maar dat was niet het geval. Het was en bleef mistig. Toch maar de Mosquito van het plafond gehaald en er acht mooie vluchten mee gemaakt. Het landen op de betonnen baan was een eitje. Alleen kwam hij eenmaal tot stilstand in de modder die onderaan de nieuwe dijk op de baan lag. Dat zag er niet uit… We gaan door met aftellen, nu nog zeven te gaan. Terwijl ik dit stukkie schrijf breekt de zon door, dus ik ga nog even… 

19.00u. Ik wilde aan het eind van de middag nog vijf vluchten maken, zodat ik er nog twee te gaan had voor morgen. Maar het werden er maar vier. Dat kwam omdat de jager zich meldde en ik dus van het veld af moest. De zon scheen uitbundig in een nu blauwe lucht. Heel ander weer dan vanmorgen. Minder warme kleren nodig ook! De vier vluchten waren een genot. Twee met de Flying Wing en twee met de Mustang. Morgen wordt het weer mooi weer en nog iets warmer. Dat wordt de grote dag. Nog drie te gaan…  

Rij, vlieg en aftellen voorzichtig… 

Blog 177, donderdag 10 november 2022, 19.45u 

Sprokkel… 

Vanochtend zou het tot 11.00u windkracht drie zijn. En dat is te doen. Daarna de hele dag windkracht vier. Dus de wekker op 07.30u om vroeg te gaan vliegen. Maar toen die afging, was ik niet in staat om op te staan. Het voelde niet goed. Waarschijnlijk door de twee vaccinaties van gisteren. Al viel het met de stijve armen wel mee. Maar ik voelde me slap en loom. Dus bleef ik lekker liggen om na in totaal negen uur slaap opnieuw te ontwaken. Nu wel fit. Maar na het opstaan voelde ik me toch wel ‘appelig’…

Na het ontbijt had ik qua wind nog een uurtje om te vliegen. Maar al bij de eerste vlucht woei het meteen weer een tikkeltje te hard. Het leek weer meer op vliegeren. Dus na twee vluchten ermee gekapt. Nog 28 te gaan. Thuis wat administratief werk gedaan, een paar rekeningen betaald, een film afgekeken en weer een puzzel afgemaakt, gezellig samen met mijn lief. Het lome gevoel bleef aanhouden. Alsof je griep krijgt. Remedie: gewoon in de weer blijven… 

Nadat de puzzel af was keek ik naar buiten. De wind leek mee te vallen. En dus, ook om gewoon in de weer te blijven, opnieuw naar het veld om nog wat vluchten bij elkaar te sprokkelen. Het was inderdaad goed te doen. Echter, na vijf vluchten was het zo goed als donker. Nog 23 te gaan! Ik wil die twintigduizend namelijk halen op een voor mij belangrijke dag. En nu zit ik mooi op schema…

Morgen komt Jan helemaal uit Ede om samen met mij lekker te vliegen. Ik zet in op een sprokkel van zo’n tien vluchten. En uiteraard hebben mijn lief en ik Jan uitgenodigd om gezellig te blijven eten. Je kunt tenslotte iemand na een vermoeiende vliegdag niet met een legen maag de weg op laten gaan… 

Rij, vlieg en sprokkel voorzichtig… 

Blog 176, woensdag 9 november 2022, 14.37u 

Nat… 

Het blijft tegenzitten met het vliegweer. Gisteren was het weliswaar droog, maar er stond een wind van minstens kracht vier. Of vijf. Mijn lief was naar onze oudste dochter in Duiven om uit te helpen, dus ik had alle tijd om toch maar eens te gaan vliegen…

Het leek meer op vliegeren dan op vliegen. Het woei zó hard, dat ik het vliegtuig, ditmaal een Charter NXG van Robbe, minutenlang op dezelfde plaats in de lucht kon houden. Neusje in de wind en hoveren maar. Af en toe minderde ik het gas om het toestel over de grond achteruit te laten gaan… 

Erg leuk was het allemaal niet. Goed ingepakt met de rug naar de wind was het echter te doen. Ik had accu’s voor acht vluchten bij me, maar na zes vluchten hield ik het voor gezien. Geloof me of niet, ik had simpelweg geen zin meer. Met nog 33 te gaan toog ik huiswaarts. De jacuzzi een servicebeurt geven, een wandeling maken en vroeg eten. Want om vijf uur moest ik op weg naar Houten, voor een gesprek met onze jongste dochter. Mijn kleinzoon, morgen wordt hij 14 maanden, zag me en zei voor het eerst: “Opa…” Gaaf…

Laat thuis, even bijkletsen met mijn lief en naar ons mandje. Mán, wat kan een mens moe zijn na 300 kilometer rijden en een intensief gesprek. Maar dat was het meer dan waard…

Vanmorgen weer veel wind, maar ook zon. Al zouden er wel buien komen. Ik koos ervoor om het erop te wagen. Vergat ik toch weer de paraplu! En die had ik eigenlijk wel nodig. Drie vluchten gemaakt met de Mustang en toen brak de hel los. Wát een bui. Tien millimeter regen in de regenmeter. Gelukkig stond ik vlakbij de schuur in aanbouw te vliegen, dus ik kon het droog houden door snel te gaan schuilen…

Na een halfuur wachten, bleek dat het volgens Buienradar nog uren nat zou zijn. Dus toen de regen even wat minder werd, ben ik maar vlug op huis aan gegaan. Na dit blogje gaan we de jaarlijkse griepprik halen. En eentje voor (of tegen) pneumokokken. Ben benieuwd of we daar nog last van gaan krijgen. Nog dertig vluchten te gaan… 

Rij, vlieg en nat voorzichtig… 

Blog 175, maandag 7 november 2022, 14.27u 

Bonus… 

Het zit niet mee. Met het weer. Gisteren was het echt geen vliegdag. Zelfs geen dag om naar buiten te gaan. Wát een water! Twee keer de regenmeter leeggegooid. We bleven dan ook maar gezellig binnen. Veel opgenomen televisieprogramma’s ingehaald. En een puzzel gemaakt. Samen met mijn lief. Gezellig om te doen. Het was er wel een met een catch. Op de voorplaat van de doos staat normaliter de gehele afbeelding. Als voorbeeld. Bij deze was de puzzel echter anders dan het door ons veel geraadpleegde voorbeeld! De mensen, de katten en de hond hadden hele andere poses. Ze stonden bijvoorbeeld, waar ze op het voorbeeld zaten. Of lagen. En er waren kopjes, glazen en voorraadtrommels omgegooid. Een echte uitdaging, voor op een zo regenachtige dag. Samen hebben we hem echter snel gelegd. Fotootje gemaakt als bewijs… 

Vandaag buien en wéér een harde wind. En de komende dagen ook. Kansloos. Maar ik heb een kist die weinig risico loopt als het hard waait, mijn Flying Wing. Die kan vol gas tegen een muur, of tegen de grond, worden gevlogen en dan nóg heeft hij geen schade. Hij waggelt echter verschrikkelijk in een beetje turbulentie. En dat vliegt minder leuk… 

En dan is er dus ook nog de Mustang. Die snijdt lekker door de lucht en vliegt weliswaar snel, maar heel stabiel. Ook met turbulentie. Dus kwam ik op het idee om alleen deze mee te nemen. Meestal neem ik ze beide mee, maar dan wordt het moeilijk als ik de paraplu nodig heb, te weinig handen vrij. Vandaag dus af en toe een bui en veel wind. Tussen twaalf en vier zou het droog zijn. Dus ik was er om 12.00u bij. Op het veld bedoel ik. Precies op het goede moment… 

De eerste twee vluchten verliepen probleemloos. Goed te vliegen met die Mustang, bij windkracht vier. Of zelfs vijf. Tijdens vlucht nummer drie begon het zachtjes te regenen. Ik had het al zien aankomen en had haast gemaakt. Maar nog tijdens de vlucht water uit de lucht dus. Nou is die Mustang goed afgesloten, dus daarover geen zorgen. Die kan wel een druppel hebben. En met mijn rug naar de wind was ook de zender goed afgeschermd. En ikzelf ook…  

Tijdens die vlucht ben ik alvast gaan lopen richting mijn schuilgelegenheid. Daar heb ik ook de accu verwisseld en nog even afgewacht. Buienradar bleef erbij dat het tot 16.00u droog zou blijven. Dus ondanks de wat donkere en dreigende lucht heb ik nog twee vluchten kunnen maken. Eigenlijk meer, maar na deze vijf keer had ik er genoeg, van de harde wind. Een echte bonus, om met zulk weer toch veilig te kunnen vliegen! Als het morgen kan, heb ik er vast weer zin in. Nog 39!  

Rij, vlieg en bonus voorzichtig… 

Blog 174, zaterdag 5 november 2022, 17.03u 

Huiver… 

Buienradar zat ernaast. Aanvankelijk. Meestal is die heel accuraat en dus betrouwbaar. Maar vanaf gisteravond was de hele nacht regen verwacht. Tot 11.00u vanmorgen zelfs. En daarna zou het droog worden. Het liep anders… 

Vanwege deze verwachting heb ik het gisteravond erg laat gemaakt. Lekker lang gelezen in mijn favoriete tijdschrift: Formule 1. Ik zou tóch kunnen uitslapen. En dus werd ik pas om half elf wakker. Met een schrik! Wat laat al. Buiten scheen de zon. De hele nacht geen druppel water op het dak gehoord! Dus snel op en ontbijten met mijn lief. Die ook nog op één oor bleek te liggen… 

Na dat ontbijt samen rustig van het eerste kopje koffie genoten. Om vervolgens beiden ons eigen ding te gaan doen. Lief zou de was gaan draaien en de tuin opruimen. En ik zou gaan vliegen. Verschil moet er immers wezen. Bij het vertrek was de bewolking al aan het dicht trekken. Ik zei tegen mijn lief, die al driftig met de bladhark in de weer was: “Ik ben bang dat ik al te laat ben.” Snel naar het veld dus, geen tijd te verliezen… 

Ik had de accu voor de eerste vlucht nog niet aangesloten of de regen begon al. Snel weer losgekoppeld en schuilen op de inmiddels bekende plek. En dat duurde en duurde. Meer dan een uur bleef de neerslag vallen. Voor de zoveelste keer raadpleegde ik de vijfdaagse verwachting voor IJls op Buienradar. Die gaf nog altijd droog weer aan tot 20.00u. Tegen kwart voor een raadpleegde ik de actuele echte wolkenradar voor de komende drie uur. Deze liet zien dat de wolken om 13.00u weg zouden gaan en ook wegblijven. Daar werd ik weer hoopvol van. En precies op het goede moment koos mijn Charter NXG het luchtruim. Maar… 

Was ik net aan het vliegen, stak de wind op! Uit een ongunstige hoek ook nog, gezien de richting van de startbanen. Die wind was weliswaar voorspeld, maar dat die zó heftig zou zijn had ik ook weer niet verwacht. Toch maar verdergaan met vliegen… 

Ik probeerde minimaal vijf vluchten te maken. Of eigenlijk zes. Zodoende zou ik onder de vijftig nog te gaan komen. Dus ik hield dapper stand. Gelukkig was ik warm gekleed. Maar het werd in die wind zo koud, dat ik niet meer op de kruk kon zitten. Heen en weer lopen dus… 

Die zes vluchten had ik al vlug en ik ging nog even door. Het brak me wel op hoor. Zelfs als ik heen en weer liep om warm te blijven, ging er regelmatig een flinke huivering door me heen. Van die huiver kreeg ik letterlijk de bibber. Ik vroeg ma af waar ik mee bezig was… En tóch slaagde ik erin om de tien vluchten vol te maken. En zelfs eentje meer! Huiver, bibber of niet, nu nog maar 44 te gaan! 

Rij, vlieg en huiver voorzichtig… 

Blog 173, vrijdag 4 november 2022, 16.19u 

Water… 

Zat er tot gisteren de klad in de voortgang van het vliegen, vandaag gaat het weer beter. Nou ja beter… Het zou vandaag in IJlst droog blijven, op een enkel buitje om 11.00u na. Dus ik toog vol verwachting richting het veld. Daarbij vergat ik mijn plu mee te nemen. En dat zou me nog mooi opbreken. Al bij de eerste vlucht zag ik een donkere wolkenformatie aankomen. Maar naar mijn secure inschatting zou die langs mij op gaan. Niets aan de hand… 

Tijdens de tweede vlucht was er een prachtige regenboog verschenen. Of twee eigenlijk. Na de vlucht maakte ik er een foto van en ging verder met het doen van mijn ding. Bij de derde vlucht ging het mis. Begon het tóch te regenen! En niet zo’n klein beetje ook! En het was nog geeneens 11.00u! Vlug de zender in de koffer. Want die Spektrums zijn heel goed, maar ze kunnen beslist niet tegen vallend water. Een paar forse druppels en het beeldschermpje houdt er mee op. Ik heb er al eens een (losgeschroefd zodat het vocht er beter uit kan) in een pannetje op het gas moeten drogen… 

Zelf werd ik ook behoorlijk nat. En het vliegtuig ook. Kan ie ook niet al te best tegen. Dus zo snel als ik kon met vliegtuig, accu’s en krukje naar een schuilgelegenheid. Een schuur in aanbouw waarvan het dak al klaar is. De koffer met de zender en het ook al natte logboek liet ik op het veld achter. Evenals de al doorweekte windzak, zoals ik tijdens mijn evacuatie tot mijn ontsteltenis zag… 

Na een kwartietje schuilen werd het weer droog, meteen ging ook de zon weer schijnen. Ik wilde mijn vluchten hervatten, want er ‘moeten’ vandaag véél vluchten worden gemaakt. En wel om de opgelopen achterstand een beetje in te halen. En wat bleek: de motor van het vliegtuig wilde niet lopen. Alleen maar een beetje sputteren. Ook met een andere accu. Zeker ook water ingekomen. Mij restte niets anders dan de sessie afbreken en naar huis te gaan. Een tweede kop koffie en als verrassing een broodje zalmbuikjes van mijn lief…  

Na het middaguur scheen de zon weer uitbundig. Tijd voor een tweede poging. Ik maakte het (andere) vliegtuig gereed op een oude boerenkar bij de ingang van het veld, die vlakbij de schuur in aanbouw staat. Maar goed ook! Want net de accu aangesloten en het begon weer te hozen. Wát een water. Snel de accu losgekoppeld, zender in de koffer en vijftien meter sprinten om te schuilen… 

Nadat het niet veel later weer droog was, bleef het ook droog. De hele middag! Lekker zonnetje en weinig wind. Dus ook heel lekker gevlogen. En af en toe een parachute gedropt ook nog. Maar liefst vijftien vluchten van tien minuten plus kon ik bijboeken! De teller staat op 25 in november. Nog 55 tot de mijlpaal van 20.000. Het begint erop te lijken…

Rij, vlieg en water voorzichtig… 

Blog 172, donderdag 3 november 2022, 19.46u 

Klad… 

Wat was oktober toch een mooie vliegmaand. Continu mooi weer met weinig wind. Een maand, goed voor 315 vluchten. November begon heel anders, zoals ik in de vorige blog al schreef. Maar ik wil in elke nieuwe maand zo snel mogelijk een vlucht maken. Van de nul af, zoals dat heet. Dus toch op 1 november een vluchtje gewaagd. Al na dik zes minuten geland. Die vlucht was geen succes. Gisteren leek het veel beter weer met minder wind. Ik vol goede moed naar het veld…

Maar ook dat liep uit op een deceptie. Het bleek nog steeds keihard te waaien. En het was koud. Ik was er ook niet op gekleed. De toekijkende reeën konden me ook al niet opmonteren. Na twee vluchten gauw naar huis. En me bezighouden met de conditie: een flinke wandeling van zes kilometer. Ging het vorige maand nog zo lekker, nu zit de klad erin. En behoorlijk ook. Na twee dagen slechts drie schamele vluchtjes… 

Vandaag eerst maar eens een grote ronde wandelen, weer zes kilometer. Dan ben ik daar alvast vanaf. Verder had ik niet veel moraal. Geen zin om te repareren, nergens zin in. Dat komt niet veel voor bij mij, maar toch. En wat doe je dan? Als pensionado hoef je niets. En dat was dan ook precies wat ik deed, niets. Tot het tegen het eind van de middag alsnog mooi vliegweer leek te worden. Toch maar naar het veld. Ik wilde namelijk zo graag de tien vluchten op één dag aantikken. Maar dat ging me niet lukken. Al was het maar omdat ik eigenlijk te laat van huis ging… 

Twee kisten meegenomen die goed bestand zijn tegen winderige omstandigheden. De Mustang en de Flying Wing. Ik begon met de eerste. En het ging best goed. Drie mooie vluchten. Bij de eerste stonden de ‘bambies’ weer toe te kijken. Of eigenlijk waren ze aan het dollen, achter elkaar aan rennen. Na vlucht 1 heb ik ze niet meer gezien. En toen begon het te regenen… 

Die regen was eigenlijk verwacht vanaf 18.00u. Maar die kwam dus eerder. Het zette niet door, maar het bleef wel druppelen. En ik bleef vliegen. Weer een gure wind erbij. Blij dat ik me ditmaal goed had aangekleed! Op de kruk met de rug in de wind, capuchon over de pet en ik had het niet koud. Zo kon ik toch nog vliegen tot na zonsondergang. En met zeven vluchten vandaag heb ik de eerste tien vluchten van november in mijn logboek! Nog 70 tot de mijlpaal van 20.000. We gaan weer vooruit… 

Rij, vlieg en klad voorzichtig… 

Blog 171, dinsdag 1 november 2022, 15.39u 

Passie (deel 2)… 

Was het tot en met gisteren nog heel mooi najaarsweer met weinig wind, vandaag is dat héél anders. Het is gaan waaien, en hard ook. Nieuwe maand, nieuw soort weer. Hoewel, de zon schijnt uitbundig. En dat geeft een prettig gevoel. En extra gratis warmte in huis! Vanmorgen toch een vluchtje gewaagd. Met zeker windkracht 5. Was nog te doen ook. Alleen de landing… Ook was de accu door het vele vol gas vliegen sneller leeg. Het duurde best lang voordat ik hem tegen de wind in weer bij me in de buurt had. Toch maar gauw naar huis, want een kandidaat voor een lesje op de simulator was alweer in aantocht… 

Afgelopen zaterdag ben ik dus maar weer eens naar mijn andere club gegaan, The Eagles in Hieslum. Daar was ik al een mooi poosje niet meer geweest. Sinds juni denk ik. Ik wilde er eigenlijk rond elf uur zijn. Maar dat werd later omdat ik eerst blog 170 nog aan het maken was… 

Al een paar kilometer van huis was ik, toen ik erachter kwam dat ik twee van mijn vliegtuigen thuis had laten liggen. Toch maar de rotonde rond en terug om de kisten op te halen. Dus ik kwam nog veel later bij het veld aan, rond half een. Bleek ik alsnog de eerste te zijn! De draden voor de koeien hingen nog over de weg. Ik heb ze nadat ik er met de auto door was maar weer teruggehangen, omdat ik niet wist of boer Durk al klaar was… 

Ik had vier kisten bij me en die hebben allemaal gevlogen. De nadruk lag op mijn Mosquito, waarmee ik op mijn eigen veld wat moeilijker uit de voeten kan. Het was weer een genot om daarmee te vliegen! Ik begon echter met de Charter leskist. Er kwamen geen leerlingen, dus die gebruikte ik om een paar zojuist overgenomen accu’s 3S/2200 20C te testen. Nou, die bleken veel te weinig vermogen af te geven! En te weinig vliegtijd. Je hebt minimaal 30-40C nodig. Ondertussen kwamen de andere leden binnendruppelen en werd het ouderwets gezellig. Was ik als eerste aanwezig, ik ging als een van de laatsten weg. Zo ken ik mezelf weer… 

Ook op zondag was het heel mooi weer. Eerst een lekker ontbijt met mijn lief en daarna even naar het veld voor vijf vluchten met de Charter. Al vóór het middaguur klaar, dus samen een middelgrote ronde maken met de Hobie trapkajak. We kwamen langs de steiger waar ik altijd ga watervliegen. En dat was ik vandaag ook nog van plan. Er lag een boot, maar een goede kans dat die later weg zou zijn… 

Inderdaad was ie weg. Ik was er rond twee uur, dus tijd zat om te genieten van het watervliegen met de Beaver en de Supercup. De zon gaat vandaag wél om 17.10u onder, want vannacht begon de wintertijd. Zo kon ik nog negen vluchten boeken, alvorens ik met zonsondergang weer thuis aanlegde. Wat heb ik genoten van het gladde water en mijn stille vliegtuigen, super… 

Gisteren, maandag 31 oktober, was de laatste mooie vliegdag. Met de Charter nog eens tien lange vluchten gemaakt. Bij de eerste stonden de twee trouwe reeën weer toe te kijken. Zo sloot ik de maand oktober af met 315 modelvluchten! Wát een passie. Nog 79 vluchten tot de mijlpaal van 20.000… 

Rij, vlieg en passie voorzichtig… 

Blog 170, zaterdag 29 oktober 2022, 11.00u 

Zweef… 

Het mooie weer houdt aan. Temperaturen die in de zomer niet zouden misstaan. Weinig wind. Dus veel vliegen. Want ik heb een missie. Een persoonlijke missie: zo snel mogelijk de 20.000 modelvluchten halen. En dan ook nog met een gemiddelde vluchtduur van tien minuten, of kort daarbij… 

Om de tien minuten gemiddeld te halen ga ik af en toe op pad met een van mijn zwevers. Daarmee vlieg ik gemakkelijk twintig tot dertig minuten per accu. En zodoende breng ik het vluchtgemiddelde fors omhoog. Op deze manier heb ik dat gemiddelde al een paar jaar lang elke maand bereikt… 

Gisteren was weer zo’n dag. Lekker zweven. En dan neem ik ook een goede luie tuinstoel mee. Want al die tijd staan is ook niet alles. Dat doe ik alleen als het koud is. Staan en heen en weer lopen om warm te blijven. Gisteren niet dus. Met bijna 20 graden Celsius kon ik er lekker bij gaan zitten. Dus ik moet eigenlijk zeggen: lekker zitten zweven… 

En dan zit je daar. Te genieten van de stilte, na een periode van weken lawaai omdat de dijk werd verhoogd. Die is nu klaar en weer mooi. Af en toe in de verte kijken of je een ree kan spotten. Meestal staan er wel twee. Die waren overigens maanden niet verschenen, waarschijnlijk door de drukte en het lawaai. Maar sinds vorige week zijn ze er weer elke dag. Mooi… 

Gisteren geen reeën in de verte. Maar tijdens het vliegen hoorde ik iets naast me. Liep er toch een op nog geen twintig meter van me af, bij de nieuwe dijk! Hij, of zij, stoorde zich helemaal niet aan mijn aanwezigheid. Maar zag me wel. Dus uiteraard ging het mooie beest rustig op reis naar de verte. Ik kon hem mooi volgen, ook toe hij een sloot over sprong. Gave ervaring… 

Vandaag alwéér mooi vliegweer. En omdat er geen animo is voor onze leden om hier te komen vliegen, ga ik maar weer eens naar mijn andere club. Daar ben ik al te lang niet meer geweest. Nog 112 vluchten tot ik de 20.000 heb. Daarna ga ik klussen, beloofd…   

Rij, vlieg en zweef voorzichtig… 

Blog 169, donderdag 27 oktober 2022, 13.04u 

Fun…

Wát een mooi weer hebben we! 20 graden Celsius en weinig wind. Het lijkt wel zomer… Maar het is toch echt eind oktober. Komend weekend gaat de wintertijd weer in. Of eigenlijk de standaardtijd. En dan gaat de zon opeens net na vijf uur onder. Geen vliegen meer na het eten dus. Tijd voor de winteractiviteiten… 

Dus tijd om de al te lang uitgestelde reparaties aan de kisten uit te voeren. En om de onderhand achterstallige klusjes in huis eindelijk eens ter hand te nemen. Want we willen ons lief wel tevreden houden! Maar ze moet nog even geduld hebben. Tot ik de twintigduizend vluchten heb gehaald. Gelukkig heeft ze dat geduld… 

Een van die winteractiviteiten is ook het wekelijkse uurtje clubsimmen. Op maandagavond. Samen op de simulator vliegen, ieder vanuit zijn eigen huis. Wat een geluk dat er iemand was die weer een server voor de Phoenix sim heeft gepubliceerd. Zo kunnen we met acht tot twaalf leden tegelijk vliegen. En dat is lachen. Vaak dan… 

De audio, en dan met name het spraakgeluid, van de online Phoenix laat soms wat te wensen over. Daarom communiceren we via een chatgroep op Skype. En als er vreemde indringers zijn, dan installeren we een wachtwoord. Het werkt allemaal perfect. Na de nodige opstartprobleempjes tijdens de eerste sessie van het seizoen dan… 

Wat we zoals doen is vooral vrij vliegen. Lekker scheuren met allerlei modellen. Maar af en toe gaan we ook wat serieuzer te werk, dan gaan we bijvoorbeeld formatievliegen. En dan kom je er al gauw achter hoe moeilijk dat is. Vanaf de grond… Soms gaan we dan op een 3D site achter elkaar aanvliegen. Dan kun je achter je eigen vliegtuig ‘meevliegen’. Een stuk makkelijker… 

En soms gaan we ook een competitie doen. Ballonnen kapot vliegen, linten busten of bommen droppen op een target. Maar dat laatste werkte afgelopen maandag niet. Hoe dan ook, het is echt fun. En leerzaam ook nog… 

Met het vliegen vandaag zat het vanmorgen tegen. Was ik op het veld, bleek ik geen verloopstekkertje bij me te hebben! Met de koffer met zender en logboek teruggelopen. Goed voor de conditie. De rest van de zooi liet ik op het veld achter. Dat kon me ‘gestolen’ worden… 

Drie vluchten gingen goed. Twee reeën keken van een afstand toe. Mooi! Maar de vierde vlucht kwam niet van de grond: het vliegtuig deed niets meer. Ook niet met een andere accu. Maar goed dat dit niet in de lucht gebeurde. Want zoals gezegd heb ik al genoeg te repareren. Vanmiddag nog een kans. Met dat mooie najaarsweer. Moet ik wel even het enige buitje van vandaag trotseren. Nog 132 vluchten tot de 20.000. Vanavond zijn het er vast weer minder…   

Rij, vlieg en fun voorzichtig… 

Blog 168, zondag 23 oktober 2022, 16.34u 

Begin… 

Daar stond ik dan. Vanmiddag. Op een koud en winderig veld. Ik stond mijn vluchtjes te maken, terwijl cursist Sacha (11 jaar) met zijn pa en opa (Rob, ook cursist bij mij) op Teuge in een echte Cessna zaten. Sacha mocht sturen. Rob zat achterin en stuurde mij twee video’s. Daar werd ik toch wel even een beetje jaloers van. Maar a la, modelvliegen is ook gaaf. Ook kreeg ik een filmpje van de eerste wandeling buiten van mijn kleinzoon Ezra. Ook erg gaaf, net een jaar oud en hij loopt al goed. Lekker de wereld ontdekken… 

Zoals gezegd was het koud en winderig op het veld. Ik had er spijt van dat ik geen lange onderbroek had aangetrokken. En een iets warmere jas. Op het meegenomen krukje zat ik nauwelijks. Te koud, dat stilzitten. Ik liep maar wat heen en weer om warm te blijven, en daarmee was het wel te doen… 

Gisteren hadden we dus een clubdag. Ouderwets gezellig. Koffie vooraf en een beetje treuzelen tot de wind minder zou worden. Drankje na afloop. Het was weer super en het weer uiteindelijk ook. Daar kan ik weer even mee vooruit. Volgende week zaterdag doen we het nog een keer…

Vandaag dus weer alleen vliegen. Heb ik ook geen moeite mee. Onderwijl gingen mijn gedachten terug naar de voorbije jaren. Wat hebben we een lol gehad en wat heb ik genoten. Natuurlijk waren er ook wel dieptepunten. Zoals een paar ernstige ziekten (ik drie en mijn lief een), maar daar zijn we goed mee weg gekomen. En ook in de hobby heb ik wel vervelende dingen meegemaakt. Maar wat beslist overheerst zijn de mooie ervaringen… 

Vooral de eerste jaren vond ik magisch. In 2011 begon ik met de modelvliegerij als hobby op 6 juli. De dag waarop mijn eerste kleindochter werd geboren. Nadat we de nacht in het ziekenhuis hadden doorgebracht ging ik naar de winkel om een Phoenix rc simulator te kopen. Twee weken later was ik lid van The Eagles in Hieslum. Het jaar daarop werd ik ook lid in Dokkum en Leeuwarden…

Mooie tijd. Ik herinner me nog hoeveel ontzag ik in het begin wel niet had voor de instructeurs. En hoe bang ik in het begin was voor een beetje wind. Nu is dat in beide gevallen heel anders, ha, ha… 

Toen ik mijn brevet had en een beetje wist waarover ik het had, bleef ik mijn eigen weg volgen. Richtte mijn eigen modelvliegschool op. Dat werd me niet overal in dank afgenomen. Maar het heeft, zowel heel veel cursisten als mij, véél goeds gebracht. Later, in 2016, richtte ik een club op. En vorig jaar nog een. En een stichting. En zo blijf ik er maar lekker druk mee. Nog 165 vluchten tot de 20.000…  

Rij, vlieg en begin voorzichtig… 

Blog 167, vrijdag 21 oktober 2022, 15.17u 

Boot… 

Gisteren ging het over humor. Wat ook humor is: een maand lang geen bericht, en nu twee in twee dagen. Lekker onregelmatig, ha, ha. Onderwerpen genoeg, zoals ik al schreef… 

Wat ik heel graag doe is watervliegen. Dan ga ik er met de boot op uit. Naar een rustig plekje op 20 minuten varen. Daar, in de Wijnsloot, kan ik lekker watervliegen zonder een ander te storen. Mijn Icon A5 heeft een duwprop. En die máákt me een lawaai! Het lijkt wel een straaljager. Daarmee vlieg ik dan heel hoog, zodat het geluid minder is. En ver weg van de paar boerderijen ook. Als de wind naar die huizen toe staat, laat ik de Icon thuis. Dan vlieg ik met de Supercub LP en de Beaver. Zo goed als geruisloos… 

Dat watervliegen is typisch iets voor het voor- en najaar. Soms is het in de zomer, het vaarseizoen, gewoon te druk op de aanlegplaats die ik bij voorkeur gebruik. Dan liggen er te veel boten. In dat geval ga ik verderop aan een paal voor het riet liggen en blijf ik de hele sessie op de boot… 

Nu wil het geval dat ik even geen boot tot mijn beschikking heb. De kajuitboot moet voor onderhoud en reparatie naar de werf. We hebben nog geprobeerd hem te verkopen, maar daar kwam niet het juiste bod op. Laten opknappen dus. En mijn open boot is weg. Er zat een vies gat in de romp. Vorig jaar is hij, zwaar van het regenwater wat erin zat, spontaan door een draagrol van de trailer gezakt. Laten maken was nogal duur, zodat ik hem voor een prikkie aan een opkoper heb verpatst. We zij nu aan het zoeken naar een ander exemplaar. Want het is toch wel onhandig dat ik niet kan varen. Met gasten door de grachten van ons stadje, of gewoon vissen. Of als het mooi weer is watervliegen met de open boot. Ik mis de boten dus. Wat we wel hebben is een klein roeibootje en onze mooi Hobie trapkajak. Daar zitten we overigens wel wekelijks op… 

Drukdoende met de boten dus. Maar ondertussen ben ik ook veel aan het landvliegen. De jacht naar de twintig duizend vluchten vordert gestaag, nog 190 te gaan. De dijk langs het veld is verhoogd en weer mooi strak. De startbanen zijn weer allemaal te gebruiken. Morgen gaan we weer een clubdag houden! Het weer zit aanvankelijk wat tegen, maar vanaf 14.00u zal het kunnen… 

Rij, vlieg en boot voorzichtig… 

Blog 166, donderdag 20 oktober 2022, 15.12u 

Humor… 

Alweer een volle maand verstreken sinds mijn vorige bericht. Of ik de afgelopen maand geen onderwerpen voor een blog had? Jazeker wel! Onderwerpen genoeg. Maar de meeste van die onderwerpen waren nogal zwaar van stof. Ik twijfelde er voortdurend aan om er (nu al) mee voor de draad te komen. En uiteindelijk besloot ik ermee te wachten. En zo was er ineens weer een maand van stilte verstreken. Humor is dat eigenlijk wel. Die onderwerpen komen in de toekomst echt wel aan bod hoor, geloof me. En uitgebreid ook… 

Wat, soms dan, ook humor is, volgens mij dan, is het vreemde gedrag dat sommige lieden in de hobby vertonen. Tegenover mij tenminste. Vaak kan ik dat totaal niet plaatsen. Zeker niet in het licht van wat ik wel niet allemaal voor die lui doe of heb gedaan. Dus dan zoek ik voortdurend naar de oorzaken van dat gedrag, altijd in mijn eigen doen en laten… 

Daarbij heb ik totaal niet de indruk dat degenen die dat in mijn ogen vreemde gedrag vertonen, naar mij toe dan, over een spiegel beschikken. Een spiegel waar ze zelf eens goed in zouden moeten kijken. En dus houd ikzelf ze die spiegel maar voor. Ziedaar, dat lijkt maar al te vaak de oorzaak van de problemen. Ook humor! Wordt ooit nog wel eens vervolgd… 

Als je af en toe iets niet begrijpt, of er niet meteen mee kan dealen, dan is de beste remedie het af te doen met een kwinkslag. Met humor. Dat lucht op en geeft meer tijd. Bij mij werkt dat in ieder geval wel zo. Het leven is wat mij betreft te kort om overal maar mee te zitten. Laten gaan, en overgaan tot de orde van de dag… 

Die orde van de dag bestaat bij mij uit, naast de aandacht voor het opknappen van onze boot, de wens om zo snel mogelijk de 20.000 gemaakte modelvluchten te voltooien. Met een gemiddelde vluchtduur van negen minuten. Het liefst vóór de jaarwisseling. En dat vordert gestaag. Per vandaag nog precies tweehonderd te gaan. Met het huidige tempo van ongeveer driehonderd vluchten per maand (!), humor, moet dat in november gaan lukken… 

Daarna, zo heb ik mezelf en mijn lief beloofd, ga ik het modelvliegen op een iets lager pitje zetten. En me dan concentreren op de vele klussen die de afgelopen tijd zijn blijven liggen. We hebben ook zo’n mooie lange zomer gehad, humor! 

Rij, vlieg en humor voorzichtig… 

Blog 165, dinsdag 20 september 2022, 14.50u 

Weer… 

We hebben een paar dagen slecht weer achter de rug. Veel wind en veel regen ook. Goed voor de tuin. Tijd genoeg dus om weer eens wat aan mijn nog altijd uitdijende vloot te prutsen. Ik heb nu al 39 vliegklare kisten hangen… 

Zo heb ik eindelijk mijn Carat 2000 zwever weer luchtwaardig. Die had ik in juli 2021 uit de vaart moeten nemen, omdat de originele motor niet goed was. Bij gas geven begon hij te reutelen en in te houden. Ik had twee van die originele motoren. Dat kwam omdat mijn eerste Carat al bij zijn vierde vlucht was gecrasht. Onoplettendheidje. Ook na het destijds monteren van die andere motor bleef hetzelfde probleem bestaan. Ik heb zelfs de regelaar verwisseld, maar ook dat hielp niet… 

Nou heb ik in Rick een vliegvriend die graag sleutelt. Vooral aan elektronica. Soms geef ik kapotte items aan hem mee, zodat hij kan kijken of er nog iets van te maken valt. Zo heeft hij al van alles voor mij gerepareerd. Zelfs mijn fietsnavigatie en onze keukenmachine (!). Rick zou de motoren bekijken en zo nodig opnieuw wikkelen. Hij kwam erachter dat de wikkelingen bij beide motortjes nogal bruin waren. Vast te warm geweest. Van opnieuw wikkelen kwam het niet. Hij had namelijk een nieuwe motor gevonden van dezelfde afwijkende afmetingen. In China… 

Bijna een hele dag ben ik bezig geweest met het inbouwen van die nieuwe motor. Wát een gepruts! De gaatjes in het motorschot moesten iets worden opgeboord en het gat voor de drie draden moest aan de andere kant komen. Uiteindelijk kreeg ik het voor elkaar en kon de kist na meer dan een jaar de lucht weer in. Dat gebeurde op een droog moment, maar wél met windkracht vier… 

Hij vloog weer perfect, al heeft deze tor véél meer vermogen! Wat ben ik er blij mee. Dank Rick!  

Inmiddels heb ik er weer verschillende vluchten met de Carat opzitten. Tot genoegen. En vanaf vandaag komt er weer een hogedrukgebied aan, zodat ik weer los kan. De eerste tien vluchten heb ik vanmorgen alweer gemaakt. Met een Charter NXG. Ik ben eigenlijk altijd buiten. Zomer en winter. Meestal aan het vliegen, als het maar even kan… 

We kijken veel naar de sterren. Vooral ’s avonds als we in de jacuzzi zitten. En dan zoeken we satellieten. Maar een speciaal plekje bij mij heeft de maan. Altijd als het nieuwe maan is, zoek ik net zo lang tot ik het eerste kleine sikkeltje in de vallende duisternis ontwaar… 

Vandaag is het al ver voorbij laatste kwartier. Nog maar een heel klein sikkeltje over. Bol aan de linker kant. Daar word ik altijd een klein beetje treurig van. Maar het mooie is: het duurt niet lang voordat het weer nieuwe maan is. En dan begint de cyclus weer opnieuw en kan ik de hemel weer afspeuren naar een sikkel, bol aan de rechter kant. Morgen begint de herfst. En dat is te merken. Aan de temperatuur. Ik heb al gevlogen met dunne handschoenen aan…

Rij, vlieg en weer voorzichtig… 

Blog 164, donderdag 15 september 2022, 13.46u 

Regenboog… 

In blog 163 had ik het over mijn enorme drive. Dat gáát maar door. Zo heb ik deze maand alweer meer dan 160 modelvluchten gemaakt. En de maand is nog niet eens op de helft! Nog net niet. Vanmorgen vloog ik met mijn Flying Wing. En die maakte zijn 500ste vlucht. Van de week had ik de 1000ste vlucht met de Charter NXG. Ik heb zelfs ook een Supercub met meer dan 2000 vluchten. En eenzelfde model met meer dan 1500. En een met meer dan 900. En zo meer. Ze zeggen wel dat modelvliegtuigen niet sterven van ouderdom. Nou, bij mij wel! Van mij wordt de handel niet rijk…  

Terwijl ik die vijfhonderdste vlucht maakte verscheen er aan de horizon een prachtige regenboog. Een mooi teken. Ik ben een gezegend mens… 

Mijn drive heeft ook geleid tot het ontstaan van mijn modelvliegschooltje. Eindelijk eens een gedegen opleiding voor wie dat wil. Helaas vindt de ‘gevestigde orde’ dat maar niks. Maar dat neemt niet weg dat juist de beginners in de hobby er heel blij mee zijn. Die opleiding van mij is dan ook helemaal niet bedoeld voor de gevestigde orde. Dus niks aan de hand… 

Wél jammer is, dat zelfs de KNVvL mijn inspanningen niet herkent en overneemt. Zelfs niet toen ik een jaar of acht geleden in het bestuur zat van de Afdeling Modelvliegsport van die KNVvL. Ik kreeg er de handen niet voor op elkaar en ben teleurgesteld afgetreden. Nooit meer iets van gehoord…  

Het gezegde gaat, dat als je een steen in de rivier verlegt, de loop van het water voor altijd verandert. Met de door mij ontwikkelde opleiding voor modelvliegers heb ik volgens mij méér dan een steen in de rivier verlegd… 

Rij, vlieg en regenboog voorzichtig… 

Blog 163, dinsdag 13 september 2022, 13.22u 

Drive… 

Het bleek al uit blog 162. En uit veel blogs daarvoor. Een enorme drive, daar beschik ik over. Altijd al gehad. Als kind al wilde ik haantje de voorste zijn. Goede cijfers halen. Al kwam daar in het begin op de middelbare school niet veel van. Te speels… Maar dat kwam later méér dan goed. Zo ben ik op de MAVO als beste van mijn examenjaar geslaagd. De daaropvolgende HAVO ging weer iets minder, maar toch geslaagd. In één keer vanzelfsprekend… Daarna moest ik in dienst… 

Mijn hele verdere leven ben ik blijven leren. En zeker toen ik de lesgelden zelf moest ophoesten. Toen werden de cijfers nóg beter. Daarbij leerde ik overigens nooit voor het cijfer, maar altijd voor de kennis. Dan volgen de goede cijfers vanzelf. En zo slaagde ik ook als beste van mijn klas voor de opleiding tot piloot. Zonder dat ik een natuurtalent was! Hard werken dus. Over drive gesproken…

In mijn hobby’s was die drive ook altijd aanwezig. Nooit doe ik iets half. Maar altijd met 200%. Of nog meer. Als vrijetijdsfotograaf won ik meerdere prijzen. Als karpervisser schreef ik een boek, dat zomaar het snelst verkochte boek over vissen werd. Heb ik vernomen…  

Met dat modelvliegen heb ik dat nou ook. Die drive. Zo heeft vanmorgen een van mijn trainers, eigenlijk een van mijn vliegschool, zijn 1000ste vlucht gemaakt! De eerste van de zes á zeven die de school heeft gehad. De anderen waren voortijdig Total Loss. Risico van het lesgeven… 

Dat gaat niet vanzelf, duizend vluchten met één kist. Daar moet je hard voor ‘werken’! Een nadeel van zo’n drive is, dat anderen mijn enthousiaste tempo soms, of moet ik zeggen vaak, niet kunnen bijhouden. En dat leidt nog weleens tot wrevel. Dat heeft me zelfs wel wat vrienden gekost…

Maar laten we het daar nu maar even niet over hebben. Het gaat tenslotte heel goed. Met mijn lief, met mijn kinderen en kleinkinderen, met mijzelf, met het vliegen en met de vliegschool… 

Rij, vlieg en drive voorzichtig… 

Blog 162, dinsdag 30 augustus 2022, 16.46u 

Record… 

Alweer een maand sinds mijn vorige blog! Geen record, want er heeft wel eens langere tijd tussen twee van mijn schrijfsels gezeten. Maar wel lang. Te lang eigenlijk… 

Wát een enerverende maand heb ik achter de rug. Het begon met een nieuwe cursist, die na twee online lessen meteen hierheen kwam en op de camping van de familie Leijenaar ging staan. Die was vol vanwege de Sneekweek, maar voor mijn klanten maken ze graag een extra plekje vrij… 

De eerste week van augustus was intensief. Tijdens een demonstratie “Low pass” vloog ik mijn leskist vol gas met de wind mee in het talud van het dijkje bij de vaarweg. Per ongeluk. Dat ging zeker met 150 kilometer per uur. Ik meende ook een splash te horen. Na het eerdere verlies van mijn Radian Zwever voelde dat wederom ziekmakend. Toen ik bij het toestel kwam, bleek het ongeschonden tussen de paarse bloemen te liggen. Geen schade… 

Tussen die cursist en mij bleek geen klik. En toen ik mijn stem verhief om hem snel een handeling te laten doen, interpreteerde hij dat als schreeuwen. En dat vond ik te veel van het goede. Dat suggereerde eigenlijk dat ik hem stond uit te kafferen. Maar dat was zeker niet het geval. We zijn in goed harmonie uit elkaar gegaan… 

Een week later, op de elfde, kwamen we met de club en vliegschool op de radio! Ik daagde de verslaggeefster van Omrop Fryslân uit om een proefvlucht te maken. Dat nam ze aan. De omroep maakte er een korte, maar mooie reportage van. Gelukkig was er een goede opkomst. Een geslaagde dag en goede reclame voor ons. Alhoewel er een lid van een andere club niet zo blij mee was…  

De volgende morgen rond negen uur ging de telefoon. De zoon van boer Leijenaar was een weiland aan het maaien en hij had zojuist mijn verloren gewaande Radian XL gevonden. Die lag hemelsbreed nog geen honderd meter van de plaats waarboven ik hem uit het zicht had verloren! Hij is nog te repareren ook…

Deze dag (en dagen) zou de jonge Bandi komen vliegen, dus die moest even wachten tot ik de Radian had opgehaald met de fiets… Ook Bandi verloor ’s avonds zijn toestel. De Tundra (net van Ronald gekregen) deed niets meer en vloog rechtuit weg, de vaart over. Maar we vonden hem gelukkig snel terug. Intact… 

De rest van de maand was het vliegen en nog eens vliegen. Daarbij kwam ik op het onzalige idee om het uit juli 2018 daterende maandrecord (342 vluchten) aan te vallen en scherper stellen. En dat lukte! Het ging zó goed, dat ik daar al gisteren mee klaar was: op 29 augustus had ik maar liefst 350 vlucht in één maand gemaakt. En daarbij 59 uur, 28 minuten en 15 seconden een kist in de lucht gehad… 

Meteen bersloot ik deze maand eens niet meer te vliegen. En om dat te bekrachtigen sloot ik meteen mijn logboek voor de maand af. Tijd om met mijn lief te gaan chillen. De grote boot doet het niet, dus gaan we een paar dagen met de Hobie trapkajak op pad. Klein tentje mee, dat wordt fun… 

Rij, vlieg en record voorzichtig… 

Blog 161, zondag 31 juli 2022, 12.17u 

Volg (de ooievaar)… 

Afgelopen week waren we op Ameland. Voor de vierde keer alweer sinds 2017. We gaan daar jaarlijks met de club naartoe om Modelbouwclub Ameland te steunen bij het opleuken van de Culturele Ambachtelijke Dag. Die is altijd op de derde donderdag van juli. In 2020 en 2021 ging dit evenement niet door vanwege het bekende virus… 

De Amelandse modelbouwers verzorgen het rijden en varen met modellen. Daartoe maken ze een zandparcours voor de autootjes en zelfs een klein op afstand bestuurd crossmotortje, mét berijder. En voor de boten, soms wel bijna twee meter lang, maken ze een bassin met 60.000 liter water. Wij helpen dan mee met opbouwen. Verder verzorgen wij het vliegen. Daarbij maken we ongegeneerd reclame voor onze vliegclub en onze vliegschool. Vorige keer in 2019 stal ik d show door met een watervliegtuig vanuit het bassin te starten en er ook weer in te landen. Ditmaal kon dat ding niet mee vanwege ruimtegebrek in de auto…  

Er wordt ook een heuse startbaan gemaakt van rijplaten. En mijn windzak completeert het tijdelijke vliegveld. Hoogtepunten waren het droppen van mijn nieuwgebouwde parachutist en natuurlijk het uitgooien van snoep voor de kinderen. Feest! We sloten onze vliegshow spectaculair af met een onverwachte gebeurtenis: terwijl we met twee kisten synchroon een looping maakten kwamen ze met elkaar in botsing. De andere kist kon verder vliegen, de mijne dwarrelde omlaag. Dat heb ik weer. Gelukkig is ie te repareren… 

We hebben dus weer genoten. Vrijdag thuis en er moest weer bij IJlst worden gevlogen. Lekker. En gisteren ging ik zweven. Dat doe ik vaak om mijn gemiddelde van tien minuten per vlucht op te krikken. En dat lukte. Verschillende vluchten van tegen de dertig minuten gemaakt… 

Er was dus veel thermiek. Dat kun je vinden. Als je vliegtuig plotseling een vleugel optilt, dan zit je aan de rand van een thermiekbel. Naar die hoge vleugel toedraaien en je zit erin. Het vliegtuig stijgt naar onbekende hoogten. Bij mij is dat maximaal 120 meter, want hoger mag je hier niet met modellen… 

Een andere methode om thermiek te vinden is het zoeken naar hoog cirkelende vogels. Daar ga je dan gewoon met je kist onder zitten. Zo zag ik gisten een ooievaar heel hoog zijn rondjes draaien. Mooi gezicht. Ik bracht mijn Radian XL eronder en het ding begon te stijgen… 

En toen keek ik op mijn zender naar de vliegtijd. Dom rund dat ik ben. En daarna kon ik mijn hoge vliegtuig niet meer terugvinden. 120 meter is best wel hoog en de lucht is heel groot… 

Wat ik ook deed, overal kijken, de motor aan en luisteren, de spoilers uit, bochten draaien, ik vond de Radian niet meer terug. Hoe is het mogelijk met een kist van 2,7 meter spanwijdte… 

Ziekmakend! Uiteindelijk heb ik de zender maar uitgezet en ben ik leeg en lichter bepakt dan gebruikelijk naar huis gegaan. Mijn lief ging meteen op de fiets zoeken. Ik keek even de derde vrije training van de Formule 1 en ben toen ook gaan rondfietsen. Later nog een keer en een paar keer het weiland in. ’s Avonds nog een keer langs een vaart gewandeld. Ook in alle bomen gekeken. Nop. Mijn telefoonnummer staat op de romp. Ik ben benieuwd wanneer ik een belletje krijg. Tot nu toe nog niet dus. Dat heeft ook een voordeel: want dat betekent dat mijn grote zwever waarschijnlijk géén schade aan derden heeft aangericht… 

Rij, vlieg en volg voorzichtig… 

Blog 160, vrijdag 8 juli 2022, 13.57u 

Passie, deel 1… 

Een gepassioneerd mens, dat ben ik. Ik heb dus passies. Vroeger als kind wilde ik al piloot worden. Ik droomde van de vrijheid in de lucht. In de klas op de lagere school zat ik altijd naar buiten te kijken als er weer een vliegtuig (Piper en Beaver) of helikopter (de gloednieuwe Alouette III) langs kwam. Op weg van Deelen naar Soesterberg of andersom. Het kijken werd dan niet zelden staren en voor me uit dromen. En tóch opletten in de klas. Het multitasken zat er bij mij kennelijk al vroeg in…  

Geld was er niet, zelfs niet voor een lidmaatschap van de plaatselijke modelbouwclub, de Edese Luchtvaart Club (ELC). Ik moest het doen met regelmatig op de Ginkelse Hei toeschouwer spelen en jaarlijks een bezoek aan de open dag van die club. Doordat er dus geen geld was, bouwden we goedkope vrij vliegende zweefvliegtuigen. Zo’n bouwpakket, met balsa en zo, kostte maar rond de tien gulden. Dat kon er wel vanaf… 

Dat bouwen bleef maar heel beperkt. Ik herinner me maar één model. En hij vloog ook nog. Later had iemand een vliegtuig met lijnbesturing te koop. Met een brandstofmotor. We mochten hem proberen en er zat een kan met vijf liter speciale tweetakt brandstof bij. Het vliegen met dat ding viel niet mee, zéér wendbaar! Toen de kan met speciale brandstof leeg was, kreeg ik het niet voor elkaar om de benodigde guldens van mijn moeder los te krijgen. De eigenaar kwam het vliegtuig dus weer ophalen. Not amused vanwege de lege kan…  

We waren zo slim geweest om het lijnbesturingsding na te maken. Mijn broer had nog een 0,3 CC Cox motortje. Geen succes! Gewoon te weinig vermogen. Het motortje werd op een speedbootje gemonteerd. Met luchtschroef. Dat werkte wél! Zonder rc besturing draaide het bootje rondjes op een meertje achterop de heide. Alleen wist je nooit wanneer de brandstof op was, zodat we regelmatig moesten zwemmen op het op te halen…  

Mijn modelvliegcarrière kreeg een boost toen mijn tante en oom uit België op bezoek kwamen. Haar zoon was volwassen en gestopt met modelvliegen. Maar liefst vijf mooie modelzwevers kwamen uit de kleine kever van mijn oom. Allemaal uitgevoerd in rood met wit. En die waren voor mij… 

Wéér vrij vliegende modellen. Geld voor radiobesturing zat er al helemáál niet in. Een van die mooie krijgertjes was zó goed, dat hij meteen wegvloog. Het bos over en nooit meer gezien. Andere deden het niet zo goed. Met het gevolg dat je een hele middag aan het rennen was met een touw in de hand… 

Mijn interesse voor de modelbouw en het vliegen taande. Op mijn vijftiende kwam er een nieuwe passie: fotografie! Volgende keer meer… 

Rij, vlieg en passie voorzichtig… 

Blog 159, maandag 4 juli 2022, 16.32u 

Ode… 

In blog 158 schreef ik dat het dus een wondertje is, dat ik wederom mijn verjaardag mocht vieren. En dat zouden we maar liefst drie keer doen (je wordt tenslotte maar één keer 68). Afgelopen zaterdag was de derde en laatste keer. We vierden meteen de verjaardag van Jan, die op 29 juni 84 jaar is geworden. En van Ronald. Hij werd op 17 juni 48. Mijn cadeau aan hun was een geheel verzorgde dag met vliegen, eten en drinken. Even uit de sleur. Het werd een topdag. Met een ode aan de gasten… 

Vijf modelvliegers had ik uitgenodigd, met hun partner. Een kon er niet en van de anderen kon de partner niet. Evengoed gezellig. We zouden rond elf uur gaan vliegen tot ongeveer half drie. Daarna zouden onze overburen aanschuiven. En mijn schoonzus, zwager en drie volwassen zoons. Een met een dochtertje van een jaar. Helemaal uit Ede. Deze familieleden konden vorige week niet, omdat ze dan traditioneel naar de TT in Assen gaan. Elk jaar hetzelfde, ha, ha. Maar daar hadden we ditmaal dus een oplossing voor… 

Na de koffie en het gebak naar het veld. De oude Jan S. van 84 (!), een andere en iets jongere Jan S, Rick, Ronald en ik. Iedereen kon vliegen. De oude Jan ging lekker aan de slag met zijn multikopter. Om hem te eren vloog ik ook met de Mustang die ik vorig jaar van hem nieuw heb gekregen. Daar had ik op zijn verjaardag overigens ook al mee gevlogen. Wat leuk om deze oude knar zo te zien genieten. Respect hoor…  

Het vliegtuig van de andere Jan bleek een kapotte servo te hebben, maar gelukkig kon hij met mijn Charter NXG aan de slag. Ook Rick vloog met zijn eigen Charter. Ronald vloog zowel zijn Tundra als zijn Air Tractor. Iedereen blij… 

Nadat we rond twee uur thuis waren kwam Ede erbij en als laatste de buurtjes. Nu konden we pas écht gaan pimpelen… Een goede en gezellige barbecue later, uiteraard met veel dank aan mijn lief voor het gehol en gesleep, en vooral de perfecte salades, sloten we de dag af met een ijsje. En koffie. Uiteraard… 

Veel leuke en praktische cadeautjes ontvangen. Veel flessen wijn, een after shave, wat vliegspullen en een gift voor het goede doel (heb ik alweer overgemaakt). Dat krukje dat ik vorige week kreeg is overigens alweer doorgezakt. Slecht ijzer of zo… Maar het belangrijkste cadeau: een prettige dag samen met trouwe vrienden! Mensen die ik graag om me heen heb… 

Rij, vlieg en ode voorzichtig… 

Blog 158, woensdag 29 juni 2022, 13.59u 

Jarig… 

Gisteren was ik jarig. Alweer 68 geworden. Best lastig, om je te realiseren dat je het meeste brood al op hebt. Dat je nu toch echt in de herfst van je leven begint te komen. Hoeveel tijd is er nog?  

Gelukkig zijn mijn lief en ik gezond. Dat is in het recente verleden wel eens anders geweest. Allebei hebben we levensbedreigende ziektes gehad. Mijn lief twee keer, waarvan een al héél lang geleden en een recent. En ik heb er de afgelopen jaren maar liefst drie voor de kiezen gehad. En elke keer zijn we er goed mee weg gekomen… 

Het is dus een wondertje dat ik wederom mijn verjaardag mocht vieren. Dus doen we dat maar eens drie keer. Je wordt tenslotte maar één keer 68… Véél felicitaties, ook een wondertje. Appjes, mailtjes, telefoontjes. En bezoek. Veel leuke en ook praktische cadeautjes. Bijvoorbeeld een nieuw krukje voor het lekker zittend vliegen op het veld. Het oude (vis)krukje was door het vele vliegen wel versleten… 

Wat heb ik toch een fijne mensen om me heen! Kinderen en kleinkinderen, maar ook buren en vliegvrienden. Hartverwarmend dat ze je niet vergeten. “Vriendelijkheid is besmettelijk”, zo las ik eens op een kalender. En dat probeer ik dan ook altijd te zijn. En behulpzaam, héél behulpzaam… 

Helaas blijkt die vriendelijkheid van mij niet altijd even besmettelijk. Want er zijn ook mensen die me wél vergeten schijnen te zijn. Allemaal lui die ik heb leren modelvliegen en waarvoor ik altijd klaar stond. Wrang is dat. Het is altijd een vast patroon. Dat begint dan als ik iemand aanspreek op wat hij doet of nalaat. En dan duiken ze weg. Ze zijn kennelijk niet in staat om in de spiegel te kijken en hun eigen handelen kritisch te beschouwen. Maar daar ben ik dan weer voor. En dat loopt bijna altijd verkeerd af. Je wordt meteen gecanceld…  

Gisteren weer zo een. Laten we hem X noemen. Ik ken hem al tien jaar. Aardige vent. Snapt niet veel van zenders en ik moest hem dus tot in den treuren helpen met het binden van vliegtuigen op zijn zender. Pas nog. En maar voor hem klaarstaan… 

Hij was gisteren aan de deur geweest. We waren niet thuis. Ik was voordat het bezoek zou komen even aan het vliegen (dat moet écht even, op mijn verjaardag!), en mijn lief was ijs halen voor de gasten. Hij liet een cadeautje voor me achter en ging weer naar de camping waar hij altijd de zomer doorbrengt. In de middag belde hij me op. Tot zover super. Toch?

Na de felicitaties liet hij blijken dat hij zich had gestoord aan mijn vloek op de appgroep. Op 3 juni… Waarom ik dat had gedaan is blijkbaar niet van belang. Hoe dan ook, ik heb hem mijn excuses gemaakt en er werd niet bevestigd dat ze werden geaccepteerd. En toen zei hij iets héél vreemds… 

Hij zou zoals hij zei ook eens stennis gaan maken op de appgroep om op die manier geld binnen te halen. Wat hij daarmee suggereerde ging me te ver. Ik zamel geld in voor goede doelen, te weten een weeshuis in Sri Lanka en recent voor hulphonden voor mentaal beschadigde veteranen. En dat weet hij. Dus áls ik dan al had gedaan wat hij suggereerde, wat geeft dat dan? Die gelden gaan toch niet naar mijzelf? 

Ik zei hem: “Dat neem ik niet.” En toen kwam het: “Dan kap ik er helemaal mee, schrijf me maar uit.” Meteen heb ik aan zijn verzoek voldaan. Einde X. En ik heb op de appgroep alsnog mijn verontschuldigingen aan iedereen aangeboden, voor mijn vloek van 3 juni. Terecht denk ik… 

Iemand anders op de appgroep vroeg zich af: “Leren ze niet in de bijbel om vergevingsgezind te zijn?” Tja… Van X heb ik overigens geen gift ontvangen voor het goede doel… 

En toen weer over tot de orde van de dag: het vieren van mijn verjaardag met de gasten. Het wondertje…  

Ik begin het beu te worden dat mijn goedbedoelde goede werken zo vaak uitlopen op bittere teleurstellingen. Dat ik telkens denk echte vrienden te hebben, die dat woord dan helemaal niet waard blijken te zijn. Mede omdat ik nu richting de zeventig jaar ga, zal ik mijn diensten gaan afbouwen… 

Rij, vlieg en jarig voorzichtig… 

Blog 157, zaterdag 18 juni 2022, 16.49u 

Relax… 

Drukke tijd gehad. Dat gebeurt wel eens. Klussen, klussen, klussen. En twee uitvaarten. Die van de moeder van mijn lief en die van onze directe buurman. En tussendoor nog effe een clubdag met barbecue. Veel geregel en af en toe een beetje frustratie. Gaat je niet in de koude kleren zitten…  

We moesten er nodig eens even tussenuit. En dan zat het weer niet mee. Nou, eindelijk is het er de afgelopen week van gekomen. Lekker met de boot naar een rustig plekje en vier dagen blijven liggen. Alles doen met de Hobie trapkajak. Boodschappen en zo. Voor de dagelijkse sportbeurt. Verder veel lezen en een beetje vissen. Meer niet. En vroeg naar bed. Het viel ons op dat we zo lang sliepen. Hadden we dus nodig… We zijn weer opgeladen thuisgekomen… 

Onderwijl hebben we ook nog een paar hele leuke dagen beleefd. Konden we volop genieten van onze jonge kleinzoon. Op de kop af negen maanden werd ie bij ons. En hij was deze keer druk doende om de wereld te verkennen. Dat wordt nog wat…  

In ieder geval heb ik een duidelijke klik met hem! Hij kon zijn ogen niet van me afhouden. Zo leuk om te zien ook, dat hij overal naartoe kruipt. Leergierig als hij is. En vrolijk! Continu een groet smile op zijn kleine gezichtje, wat zeg ik, op zijn (vrolijke) dikke kop! Baby vet nog…  

Het zal me benieuwen of hij later jongensdingen of toch liever meisjesdingen gaat doen. Dus gaan we vissen en vliegen, of gaat meneer misschien wel op ballet… Hoe dan ook, ons maakt het niet uit. Iedereen kan tegenwoordig worden wat hij of zij wil. En doen wat hij (of zij) wil. Maar goed ook! 

Zo hebben we ook twee oudere kleindochters, van bijna negen en elf jaar. En die willen altijd met opa vissen! Lachen man! Zo steken ze mooi iets van de natuur op. En ze hebben ook al zelf een model bestuurd. Onder mijn begeleiding, dat dan weer wel…

Wat zijn wij toch een bevoorrechte mensen. Aan je nageslacht doorgeven wat volgens jou leuk is. En belangrijk. Best relaxt… 

Rij, vlieg en relax voorzichtig… 

Blog 156, donderdag 26 mei 2022, 08.43u 

Hemelvaart… 

Hemelvaart. De dag dat we vieren dat Jezus na zijn wederopstanding (Pasen) opsteeg naar de hemel. Het is bij ons traditie dat we op hemelvaart gaan fietsen. Dauwtrappen. Dat is in grote delen van het land zo, en ook op de Veluwe, de regio waar we zijn opgegroeid. Op de fiets of lopend. Want dat is ook dauwtrappen. Je kan het fietsend of wandelend doen. Wij gaan altijd fietsen. Altijd kwamen we in de vroegte van de ochtend op Hemelvaart wel mensen tegen… 

Maar niet hier in Friesland. Nog levendig herinner ik me de eerste Hemelvaart dat we hier woonden, in 2008. Voor dag en dauw op, ontbijten en op de fiets. Het aantal mensen dat we op een lange ronde tegenkwamen: nul! We waren heel verbaasd, maar inmiddels is dat wel over. Wij gaan gewoon. Traditie! Gisteravond waren de vooruitzichten voor vanmorgen niet rooskleurig: af en toe regen en wind, véél wind. En daarom besloten we om wat later op de dag te gaan. Als het beter weer zou zijn… 

Mijn lief lag al op bed en ik zat nog achter de laptop, of ervoor zo je wilt. De dagelijkse gang om de website bij te werken. En om de financiën te checken. Ik zag dat ik net een royale gift had ontvangen voor mijn inzamelactie voor mijn nieuwe goede doel: de actie Veteranenhond, van Hulp voor Helden, Stichting KPPR. Ten behoeve daarvan houd ik op de aanstaande feestdag van 4 juni ook een veiling van overtollige vliegspullen… Zoals vaak keek ik ook nog even op buienradar. En toen zag ik dat het in alle vroegte best aardig vliegweer zou worden. Dus de wekker op 04.45u…

Maar dat was niet eens nodig. Zoals zo vaak was ik even voordat het kreng afging al wakker. Tijdens het ontbijt zag ik buiten een paar druppels in het aanpalende water vallen. Paraplu mee dus… 

05.25u. Zonsopgang en ik ben op weg. De zon zit nog achter een paar wolken, maar het is droog. Het eerste van mijn twee vliegtuigen kiest om 05.40u kiest het luchtruim. De zon komt achter de wolken vandaan en de lucht wordt blauw. In mijn tuinstoel zit ik al vliegend lekker op te warmen. En al vliegend begin ik te filosoferen. Doe ik wel vaker… 

Hemelvaart. Die Jezus kon wat! Hij steeg naar de hemel op alsof het niks was. En dat zonder vliegbrevet. Hij was niet voor niets de zoon van God. En hij inspireert heden ten dage nog miljarden mensen over de hele aarde. Wat een weldoener en wat een bijzonder persoon. De gewone mens vond het vliegen pas een kleine 1900 jaar later uit. Met behulp van machines, die we vliegtuigen noemen. We kunnen het niet eens zonder een machine, ik wil maar zeggen… 

08.00u. Het is weer bewolkt en de wind steekt op. Tijd om ermee te stoppen. Vlug naar huis. Blogje schrijven…  

Rij, vlieg en Hemelvaart voorzichtig… 

Blog 155, dinsdag 24 mei 2022, 16.35u 

Ballon… 

In mijn regio wordt veel met luchtballonnen gevaren. Ja gevaren, want die dingen vliegen niet, maar ze varen. En dan varen ze wel eens over mijn vliegveld. Soms moet ik daarvoor het modelvliegen stilleggen. Want bemande en onbemande luchtvaart, dat gaat niet samen… 

Zondagavond was het weer zover. In de middag lekker genoten van Max en hoe hij de spannende Grand Prix van Spanje wist te winnen. Na het eten dus nog effe lekker naar buiten: vliegen! Tweemaal moest ik het stilleggen omdat er een ballon door mijn vlieggebied ging. En de derde landde net voor ons veld, één weiland verderop. Dat gaf nog heel wat gedoe… 

Als de ‘bestuurder’, de man die met het gasvlammetje mag spelen, meteen na de Lemmerweg was geland, dan had de bergingsploeg er mooi bij gekund. Maar er werd nog een dot brander gegeven van jewelste. Gevolg: de ballon dreef verder naar me toe en kwam dus een weiland voor het vliegveld aan de grond. Jonge, wat een boel mensen kwamen daaruit… 

Twintig minuten later, ik stond weer gewoon te vliegen en die mensen bij die ballon stonden te wachten, kwam in de verte boer Johan van de Lemmerweg op zij Quad bij de ballon aan. En even daarna kwam achter mij de bergingsploeg mijn veld opgereden. Ik had al een auto gezien. Bleek dat ze de verkeerde inrit bij de boerderij had. En dan kun je sinds kort niet meer verder het veld op… 

Ik hield de chauffeur van de auto met aanhanger aan en gaf instructies hoe hij bij de ballon kon komen. Hij weg. Even daarna was hij omgedraaid en kwam hij terug. En daar kwam boer Johan ook al aangelopen. Die zou met de chauffeur meerijden om de weg te wijzen. Hij vroeg me nog of ik met de Beaver vloog die ooit bij zijn schuur was ‘geland’… Ik zei dat het een andere was en stelde aan hem voor om de afrit aan de Sudergoweg te nemen. Zij weg. Wat er ook gebeurde, er kwam géén voertuig bij de ballon aan. En het werd al aardig donker…  

Uiteindelijk wilde ik op huus an. En net na de laatste landing zag ik eindelijk een trekker met boerenkar bij de ballon aankomen, boer Johan naar ik aanneem. Het bergen kon beginnen… 

Ik had al eens zitten bellen tijdens het vliegen. Maar nu heb ik ook leren appen en zelfs een foto maken. Gaat nog wel als je het vliegtuig hoog in de lucht houdt. Maar het is natuurlijk vragen om problemen…  

Rij, vlieg en ballon voorzichtig… 

Blog 154, woensdag 18 mei 2022, 11.03u 

Crash…

Nou, het is eindelijk zomer. Althans, daar lijkt het op. Temperaturen van boven de 25 graden. Lekker! En dan is er ook nog eens weinig wind. Dus niets houdt me tegen om eens lekker veel te vliegen. Hoewel… Er zijn nog een paar beslommeringen die een klein beetje roet in de machine gooien: de afhandeling van het overlijden van mijn lief’s moeder bijvoorbeeld. En dan hebben we nog een lekkende jacuzzi en een relaxfauteuil met bokkige nukken. En dan moet je in de pen klimmen en daarna wachten op een monteur. Jonge jonge, wát een ellende… 😉  

Maar tussendoor maak ik toch wel héél veel vluchten! Gisteren bijvoorbeeld. Ik zou met mijn oranje Calmato gaan. Bij de eerste vlucht na een looping raakte het ding in een overtrek. Dus hoogteroer los en vol gas. Resultaat: op volle snelheid de grond in en Total Loss. De vlucht duurde 1 minuut en 30 seconden…  

Maar niet getreurd! Eigenlijk was ik blij dat ik van dit ding af ben. Hij is zó gevoelig voor overtrekken, dat het er vroeg of laat dik inzat dat dit zou gebeuren. In dit geval vroeg: bij zijn twaalfde vlucht. De vleugel is nog heel, evenals o.a. de elektronica en de cockpitkap. Nu heb ik weer onderdelen én weer ruimte voor een ander toestel… 

In de middag naar Sneek om een nieuwe Charter NXG trainer op te halen. Op de fiets! Ik had het ding gekocht van Ted, nooit gebruikt. Ik kreeg nog een gezellig gesprek, bier en nootjes op de koop toe. Om gedoe met het parkeren in de binnenstad te vermijden, was ik dus maar op de fiets gegaan. Goed voor de gezondheid, dus ik doe (bijna) alles op de fiets. Wat was het kicken om met mijn model in de hand door Sneek te fietsen! Vooral toen we moesten wachten bij de ophaalbrug van de Waterpoort. Lekker veel bekijks…   

Na het eten even het gazon sproeien en daarna eens lekker vliegen. Wát een mooi vliegweer was het! En zo heb ik toch weer de gebruikelijke tien vluchten per dag kunnen volmaken. En de gemiddelde vliegduur van die tien vluchten opgekrikt van anderhalve minuut naar meer dan tien minuten. Het maandtotaal staat al op 150 vluchten…

Vandaag terwijl ik dit schrijf gaat de bel: drie accu’s worden afgeleverd. Even opladen en ik kan weer naar het veld…  

Rij, vlieg en crash voorzichtig… 

Blog 153, vrijdag de 13e mei 2022, 07.35u 

Vrijdag de dertiende… 

Gisteravond was ik lekker aan het vliegen. Als het even kan, doe ik dat twee keer per dag. In de ochtend en in de avond. In beide gevallen is er dan meestal weinig wind. En dat is een waar genot bij het modelvliegen… 

Vaak heb ik een doel dat ik op een dag wil bereiken. Gisteren was dat het volmaken van 100 vluchten in de maand mei. En dat is gelukt, met in totaal zestien vluchten. Het werd wel bijna nachtvliegen overigens. Dus moest ik de tweede voorronde van het Eurovisie Songfestival terugspoelen… 

Al langere tijd stond het gras hoog. Ik vroeg me al een paar keer af waar de boer bleef met zijn maaimachine. En ineens werd het weiland naast het ‘mijne’ gemaaid. Dat is van een andere boer. Tot mijn verbazing kwam de man ook mijn kant op. Ik moest snel mijn spullen van het pad halen, al vliegend! Dus kon ik niet zien of het ‘mijn’ boer was of die andere. Hoe dan ook, toen in de diepe schemer huiswaarts ging (ik landde om 21.59u!), was hij nog steeds bezig met maaien… 

Gisteravond zag ik op Buienradar dat er vandaag na 06.00u niet meer gevlogen zou kunnen worden. De hele dag windkracht 4. Nou ja, vrijdag de dertiende, wat verwacht je ook van zo’n dag. Precies anderhalf jaar geleden kreeg ik een hartaanval, ook op vrijdag de dertiende. Gelukkig ben ik daar goed mee weggekomen, evenals met twee andere ernstige aandoeningen… 

Vanmorgen was ik al vóór half zes wakker. Klaarwakker. Dus besloot ik om op te staan en mijn Charter NXG te gaan invliegen. Die was eindelijk weer klaar nadat ik hem vorige zaterdag bij het landen tegen een hek had geparkeerd. Behoorlijke schade: neuswiel eraf en zo. Van binnen nog erger…  

Dus was ik er vroeg bij. Buiten waren de vogels een concert aan het geven. En wat bleek? De boer had alle velden die ik met het vliegen gebruik gemaaid! Alleen lag het gras er nog op. Uiteraard, dat moet drogen… Al om zestien over zes ging het toestel de lucht in. Een prima start. Maar jongens wat een wind zeg! Zo vroeg al… Dus moest ik hoog vliegen om minder last te hebben van turbulentie. En landen in het nu gemaaide veld in plaats van op het betonnen paadje… 

Na vier vluchten hield ik het voor gezien. Windkracht 5 met veel windvlagen. Dat is vragen om wéér schade te vliegen. Bovendien heb ik thuis genoeg te doen. Deze blog schrijven en De Verraders kijken. Want vanavond komt de volgende aflevering alweer. En o ja, er staan nóg twee vliegtuigen te wachten op reparatie. Verder low profile blijven. Want het is tenslotte de hele dag vrijdag de… 

Rij, vlieg en vrijdag de dertiende voorzichtig… 

Blog 152, 10 mei 2022, 11.46u 

Speech… 

De afgelopen periode was het mooi vliegweer. Maar ik heb er niet veel van kunnen profiteren. Zo meteen wordt duidelijk waarom.  

In mijn vorige blog schreef ik over mijn burn-out. En dat die pas helemaal over ging toen ik het modelvliegen als hobby kreeg. Dat is niet geheel waar. Wat ik er namelijk óók van over had gehouden, was dat ik niet meer in het openbaar durfde te spreken…  

Dat kwam zo. Vijfentwintig jaar geleden zat ik op een managementcursus. Om hogerop te komen. Dat was een wens van de organisatie. Maar op die cursus werd ik tijdens het oefenen in voordrachten helemaal ‘afgebrand’. Ik kon er niets van en dat werd me ten overstaan van de hele klas heel duidelijk gemaakt. Gevolg: ik werd onzeker en durfde al gauw niet meer in het openbaar te spreken. Heel lastig voor iemand die vaak het hoogste woord heeft… 

Vorige week overleed de moeder van mijn lief, ma. Ze had al een jaar getobd en was op. 94 jaar oud, mooie leeftijd zoals ze zeggen. Mijn lief vroeg of ik op de uitvaart wilde spreken. “Tuurlijk”, zei ik. Oeps… Ik moest een brief van ma voorlezen en de dienst afsluiten. Uiteraard besloot ik ook een paar leuke anekdotes over ma te vertellen… 

De hele week ben ik geen moment nerveus geweest. Blijkbaar was ik wel aan deze ultieme test toe. Gisteren was het zo ver… 

Nadat mijn lief, mijn kinderen en anderen mooie woorden hadden gesproken, was ik aan de beurt. Na een mooi lied van Il Divo. Het ging verrassend goed! Af en toe hakkelde ik even, maar ik wist alle zenuwen en verdriet onder controle te houden… 

Achteraf werd ik overladen met complimentjes: “Goed en mooi gesproken” en zo. De begrafenisondernemer ook. Hij bood me zelfs gekscherend een baantje aan… 

Het was een waardig afscheid. En al ging het beslist niet om mij, ik mocht een overwinning op mezelf vieren. Dank ma, voor deze gelegenheid. Nu voel ik me weer helemáál ‘terug’. Zojuist heb ik alweer lekker acht vluchten gemaakt. Net op tijd, want inmiddels staat er een windkracht vijf… 

Rij, vlieg en speech voorzichtig… 

Blog 151, 25 april 2022, 16.10u

Invictus…

Een luide kreet galmde over de rijstvelden, een scherpe stem: “Freeze!” Ik bleef stokstijf stil staan en verroerde me niet. Precies dát was de bedoeling van die kreet. Iets minder scherp vervolgde de stem: “Je staat mogelijk in een mijnenveld.” Afijn, door dezelfde route achteruitlopend te nemen, als dat ik dat veld was ingegaan, kwam ik er weer uit. Ongeschonden. Of het een echt mijnenveld was, dat zou ik nooit te weten komen…  

Toen ik onlangs op de tv keek naar de Invictus Games kwam alles weer boven. Bovengenoemd incidentje en ook andere. Hoe ik met twee collega’s ‘gevangen’ werd genomen en een middag vastgehouden. Dat had ook zomaar maanden of zelfs jaren kunnen zijn. En over hoe er met opzet gericht over me heen werd geschoten zonder dat ik het zelf in de gaten had. Ik hoorde het pas toen ik was geland. En een marinier die in ons kamp een kogel in zijn hoofd kreeg en sneuvelde…  

Het gebeurde allemaal in Cambodja in 1993, waar ik door onze regering naar toe was gezonden om leiding te geven aan een groep mannen. We moesten daar de Nederlandse mariniers helpen met onze helikopters. Voor de Verenigde Naties. We waren een klein radertje in een machine die vrede moest stichten en handhaven, in het door Pol Pot en zijn trawanten verscheurde land… 

Wat wij daar allemaal hebben meegemaakt was best heftig. Af en toe. Maar het valt allemaal nog wel mee. Wat op andere vredesmissies allemaal is gebeurd, lijkt vele malen erger. Al moet je voorzichtig zijn met vergelijken. Dat heb ik wel geleerd. Daar in Cambodja zelfs. Hoe erg iets IS, wordt vooral bepaald door hoe iemand het ERVAART. Wij zijn in ieder geval goed teruggekomen. Zowel fysiek als mentaal… 

Maar talloze veteranen kampen nog met wat ze op hun uitzending hebben meegemaakt. Gewond voor het leven. Beschadigd ook. Voor die mensen heeft Prins Harry de Invictus Games bedacht. Veteranen zijn helden!  

Wát een mooi initiatief! Ontroerend om te zien hoe kameraadschap en begrip de mensen goed kan doen. Die prins kan bij mij sowieso al niet stuk. Hij vloog namelijk in hetzelfde type als ik…  

Van Cambodja had ik dus niets engs overgehouden. Maar later kreeg ik wel een burn-out van mijn werk. Moeilijke baas… Ik kreeg het onder de knie door veel te vissen. Op karpers. Soms wel een week achter elkaar. Alleen in de natuur. Het hielp wel. Een beetje. Maar ik ben pas helemáál hersteld toen ik het modelvliegen als hobby kreeg…  

Rij, vlieg en Invictus voorzichtig…