Overdenkingen van een modelvlieger

Bald de Boer

Zaterdag 19 september 2015. Samen met zijn Gonnie staat hij op de Ginkelse Heide. Zoals hij zo vaak rond deze tijd van het jaar op de heide stond. Al vanaf kinds af aan. De eerste keer moet rond 1962 zijn geweest, toen hij acht jaar oud was. Elk jaar ging hij naar de heide om de parachutisten uit de lucht te zien dalen. Een magisch gezicht, dat hem tot dromen aanzette. De jaarlijkse herdenking van operatie Market Garden, ofwel de ‘Slag om Arnhem’, zoals hij het noemde.

Meestal was hij vanuit woonplaats Ede op tijd ter plekke. Maar soms waren de para’s al gesprongen. En soms, of vaak, sprongen ze helemaal niet vanwege de te harde wind. Het was altijd spannend of het wel zou doorgaan. Thuis maakte hij er zelfs een diorama van…

 Het diorama van vroeger…

Hij ziet nog voor zich hoe hij zich op zijn fiets vanuit Arnhem naar de hei haastte, omdat er toen nog op zaterdag naar school gegaan moest worden. Hij bleef elk jaar in september trouw naar de heide komen, totdat hij naar Friesland verhuisde… Gistermiddag hadden Gonnie en hij spontaan besloten om weer eens te gaan. Want de laatste jaren was het er niet van gekomen. De fietsen achterop de auto en van Friesland naar Westervoort. Daar konden ze in het huis van dochter Kim overnachten, want die was bij haar vriend, dus toch niet thuis. ’s Avonds gingen ze op de fiets naar een jubileumconcert bij de John Frostbrug in Arnhem, de brug over de Rijn waar het allemaal om te doen was geweest. Het werd een mooi spektakel, met Van Velsen als uitsmijter.

Vanochtend stapten ze weer op de fiets, nu in de regen, op pad naar de hei. Steeds dichterbij komend werd ook steeds duidelijker, dat er vanwege de laaghangende bewolking waarschijnlijk niet zou worden gesprongen. Bij aankomst hoorden ze van de speaker dat de dropping was uitgesteld tot twee uur. Ze besloten te blijven en bezochten verschillende standjes en tentoonstellingen. Toch weer een nieuwe kijk op de gebeurtenissen van 1944, dus weer iets geleerd…

Het wachten was de moeite waard geweest. Een paar honderd para’s sprongen rond twee uur alsnog, maar helaas niet in een massadropping. Als toetje kwam er echter een Amerikaanse C-17 Globe Master, een viermotorig straalvliegtuig. Daaruit sprongen ook parachutisten, en dat had hij nooit eerder gezien…

Morgen zouden ze voor het eerst in hun leven naar een voetbalwedstrijd gaan. ‘Aanstaande schoonzoon’ Marco had kaartjes geregeld voor de jaarlijkse wedstrijd in het teken van de veteranen van de Slag om Arnhem. Vitesse zou in de Gelredome de strijd met streekgenoot De Graafschap met 3-0 winnen…

  

Toen hij dat zaterdagavond tijdens een wijntje aan vriend Gerth vertelde, kreeg hij spontaan een trofee van Gerth: een vaas, beschilderd door keeper Sander Westerveld. het ding had op een veiling voor een goed doel 1100 euro opgebracht… De vaas gaat op termijn via een supporter naar het supportershonk van de club…

De belevenissen van dit hele weekend pasten precies in zijn weer tot grote hoogte aangewakkerde passie voor de luchtvaart. En dat kwam vooral door zijn hobby: modelvliegen…

Aflevering 13, meer watervliegen, meer vrijheid, en de Jackpot: een veld op loopafstand. Dus véél vliegen en nóg meer vliegen.

We zijn na deze best wel lange intro met deze serie aangekomen in januari 2015. Het jaar ben ik dus vliegend binnengekomen: ik was met de Cub in het Horsterpark op oudejaarsavond om twee voor middernacht gestart, om vier minuten in het nieuwe jaar 2015 weer te landen… Die middag maakte ik in dat park nog zeven vluchten, zodat de teller na één dag al op acht stond. In januari maakte ik 81 vluchten, waarvan de meeste watervluchten waren. Ook leerde ik mijn nieuwste aanwinsten, de Adagio 280 en de B-17G, steeds beter kennen. Verder gaf ik standaard op maandagmiddag les op het ‘verre veld’.  En mijn boekje voor beginners kwam uit. Helemaal in eigen beheer en ik was er heel trots op. Na een vergadering op 31 januari van de Commissie Instructie en Veiligheid in Woerden stak ik er een achter de voorruit van de bus van bestuurslid Richard, die het destijds niet door de KNVvL wilde laten uitgeven. Dat voelde goed…

  

In februari waren Gonnie en ik veertig jaar getrouwd. Door mijn medische conditie hadden we besloten om het grote feest tot de zomer uit te stellen. Maar met de kinderen en aanhang vierden we het alvast in het klein. Thuis, met een lekker zelfgemaakt diner en onderwijl een toespraak van mij van vier uur, waarin ik het meer dan veertigjarig samenleven van Gonnie en mij uitgebreid belichte en met onze kinderen deelde. En o ja, door die medische conditie was ik er in geslaagd om te stoppen met het roken van die achterlijke sigaren, een nare en ongezonde gewoonte die ik er al veertig jaar op na hield, veel te lang. Veertien dagen was ik ‘clean’ van de sigaren, een prestatie op zich… Maar toen kwam onze oudste dochter vertellen dat ze van haar man af ging. Nog vier dagen heb ik me gepijnigd en toen greep ik weer naar de stinkstokken. Jammer… De maand februari werd afgesloten met 69 vluchten, weinig te melden…

In maart bleef ik naar het verre veld rijden om les te geven. Ook oefende ik indoor veel met de heli’s in de sporthal van Oldeberkoop. Zo kwam dus ook de T-rex 500 Pro weer vaker (buiten) in actie. En watervliegen op de Wijnsloot, dat deed ik ook veel.

91 vluchten over maart in mijn logboek. Op zaterdag 28 maart was er een KNVvL indoorfestival in Vianen. En ik was door de voorzitter van de Afdeling persoonlijk gevraagd om er mijn vliegschool te promoten. Dat vond ik een eer…

De eerste drie weken van april vertoonden hetzelfde (vlieg-) beeld. Op 18 april was ik weer op verzoek van de KNVvL op pad, dit keer naar Doetinchem, voor de opening van de Nationale Sportweek.

En daarna gebeurde er iets bijzonders…

Het is vrijdag 24 april 2015. Als ik mijn ogen opendoe schijnt de voorjaarszon me door de gordijnen tegemoet. Een mooie dag. Vanavond komen Kim en Marco. Ik heb er zin in! Ik heb overal zin in! Ik open de gordijnen en kijk de verte in. Vandaag ga ik het doen! Maar eerst vlug wassen, scheren en aankleden. Ontbijten en dan de stoute schoenen aan en op de fiets. Ik ga vanochtend alle boeren in de omgeving langs om te vragen of ik op hun terrein mag modelvliegen…

Bij de eerste boer, min of meer aan de overkant van de straat, fiets ik het erf op. De hond slaat aan en blaft hard. Dat geblaf sterft weg in het geluid van een voedermengmachine. De boer komt van achter een bult aardappelen tevoorschijn en ik stel me voor als zijn ‘buurman’. Hij heet Hylke en lijkt heel aardig te zijn. Dan lanceer ik mijn vraag. Het is meteen raak… Hij vindt het goed! Heel happy en vanbinnen van opwinding ‘schreeuwend van geluk’ stap ik weer op de fiets om de honderd meter terug naar huis af te leggen. Die fiets had ik dus helemaal niet nodig gehad!

Op loopafstand van huis kunnen vliegen, ons huis rechts onder…

Nog dezelfde avond neem ik Marco mee en geef hem instructie aan de kabel op de Super Cub LP. En ik demonstreer met zes vluchten het modelvliegen aan Hylke, de aardige boer van de overkant. Daarbij ben ik echter wel zo slim om in het begin niet al te grote modellen mee te nemen. Dit is het begin van een hele mooie periode… Op zondag 26 april maak ik er nog vijf vluchten. De dag daarna is het Koningsdag. Met Gonnie ga ik naar Enkhuizen, waar Pegasus een open dag heeft. Ondanks de harde wind kan er toch nog worden gevlogen. En ik heb een mooie Static Show met mijn vliegschool. Als ik word aangesproken, herken ik een bekende stem achter me. Daar staat ineens een oude collega en vriend: Bert Pijper!

    

Foto rechts: Bert met zijn zoon…

Wat een leuk weerzien! We praten uitgebreid bij en maken de afspraak om elkaar nog eens te ontmoeten. Op de terugweg gaan we nog even langs Rob en Ria. Rob is een aardige vent, die er maar niet toe kan komen om regelmatig les te nemen… In de maand april weet ik 113 vluchtjes te maken…

Als de eerste twee dagen van mei voorbij zijn, staat de maandteller al op 41 vluchten. En half mei heb ik er al 98. Tja, je bent fanatiek of je bent het niet… Het dicht bij huis kunnen vliegen werpt zijn vruchten af én bespaart autokilometers. Tijdens het Hemelvaartweekend ben ik op de Fly-in bij MSO Stadskanaal. In een gesprek met de voorzitter blijkt dat het ledenbestand gevaarlijk laag is. En dat er iets schort aan de instructie. Meteen besluit ik lid van deze club te worden, om te ondersteunen en te helpen… Met het vliegen gaat het al bij de eerste vlucht fout. Ik start de grote Mosquito en zie er op hoogte iets van af vallen. Ik denk dat het kapje van het accucompartiment af is en volg het grijze dwarrelende object met mijn ogen, zodat ik weet waar het neerkomt. Ondertussen laat ik het vliegtuig een low pass maken om het te controleren. Het kapje zit er nog op, vreemd. Dan ik geef weer gas. Het toestel maakt meteen een vreemde rol en nog heb ik het niet in de gaten. De kist duikt naar de grond. Ik kan het nog net een beetje vlak brengen en dan komt het neer in vers geploegd land: lichte schade, oef! Wat ik zag dwarrelen, was niet het kapje, maar een propeller met spinner! Door gas te geven kreeg de kist asymmetrische aandrijving, vandaar die vreemde rol en ‘crash’. Maar nog dezelfde dag is de Mosquito gerepareerd en hij vliegt meteen weer als vanouds. In dat Hemelvaartweekend maak ik in Stadskanaal met de grote Spitfire mijn 4000^ste modelvlucht. Als de maand mei voor goed twee derde om is, heb ik al 120 vluchten. En de koek is nog niet op, want ik ga lekker en ik ga door. Veel watervliegen en veel bij de boer. Met Pinksteren staan Gonnie en ik samen met MSO Stadskanaal in een kraam op de vliegshow in Oostwold, Groningen.

  

  

  

Het verre veld bezoek ik maar één keer en dat is met vriend en oud collega Dries. Hij weet met zijn hoogdekker het riet in te vliegen, waarbij hij het ladingsgestel er af rost, lachen… De laatste twee dagen van mei breng ik door in Winterswijk, alwaar de club WLC het 60 jarig feest viert. Ik kom al op vrijdagavond aan en ik blijk de enige bezoeker van buiten te zijn die er met de tent overnacht. Na het opzetten word ik in het clubhuis welkom geheten en we hebben diverse leuke gesprekken. Op zaterdag waait het stevig, maar we kunnen toch vliegen. Ik kom tot negen vluchten met acht verschillende kisten. Vitesse, Calmato, Mosquito groot en klein, Spitfire groot en klein, Stuka, MiG-15, het hele arsenaal komt uit de auto! Gaande de middag neemt de wind iets af, dat vliegt meteen fijner.

  

Op zondag waait het nog steviger, wel windkracht 5. En toch willen we het publiek niet teleurstellen. Eerst vlieg ik de blauwe Calmato met staartwiel voor. Voor de start ontdek ik een gaatje in de onderkant van de vleugel, dat komt door het transport. Thuis maar vlug repareren, vóór het groter wordt… Bij het tweede ‘slot’ dat ik van de omroeper krijg, ga ik de Vitesse voorvliegen. Twee Duitsers zullen tegelijk met mij twee snelle jagertjes demonstreren. We maken afspraken over waar te vliegen zodat we elkaar niet in de weg zitten. De Duitsers starten en ik volg even later. In plaats van meteen mijn airspace in te nemen, maak ik na de start een looping. Als ik daar uitkom volgt een klap en dan dwarrelt er een hoop Depron door de lucht, vooral geel van kleur… Mijn hele vlucht met de Vitesse duurde 39 seconden. Het was een mid-air zoals die van de Frecce Tricolori op Ramstein in de jaren 80…

Ik haal de stukken op en laat ze het publiek zien. De Vitesse is helemaal in stukken gereten, ook de servo’s. Total Loss, dat is zeker. Maar toch wel zonde, want dit was de 196^ste vlucht van de Vitesse en ik had er zo graag de 200 mee gehaald… Na nog een paar ‘goedmaakvluchten’ met de grote Spitfire en de Stuka, neem ik afscheid van deze fijne club. In de auto denk ik over het voorval na en besluit: ik ga kijken of de Vitesse toch niet is te repareren…

Al dat gevlieg in mei heeft me een nieuw maandrecord opgeleverd, maar liefst 172 modelvluchten in één maand! Daar zit dus mijn  4000^ste  modelvlucht tussen, maar er zit vreemd genoeg niet één helikoptervlucht bij…

Zo, dat was het weer voor deze keer. Eindelijk eens een aflevering zonder negatieve ervaringen met andere broeders in de hobby, ook wel eens fijn… Want ik ben toch echt altijd liever overwegend positief! In aflevering 14 gaan we bezien hoe de zomer verliep. En we gaan ook zien welke ervaringen er worden opgedaan bij de komende 1000 vluchten, want we zijn al aardig op weg naar het bijzondere, fantastische en ‘ongehoorde’ totaal van 5000. En dat ruim binnen vijf jaar modelvliegen… Als ik die 5000 heb gerealiseerd stopt deze feuilleton … Tot de volgende keer dus en veel happy landings! Rij en vlieg voorzichtig!