Overdenkingen van een modelvlieger

Bald de Boer

Zaterdag 28 maart 2015. Hij staat in een stand in de gigantische Sporthal Helsdingen in Vianen. De voorzitter van de Afdeling Modelvliegsport van de KNVvL heeft hem eind januari gevraagd om met zijn modelvliegopleiding Phoenix aanwezig te zijn tijdens het Nationale Indoor Festival. Daar ging hij graag op in, het voelde als een eerste blijk van erkenning voor zijn initiatief…

Eerst zit hij met zijn stand beneden tussen de deelnemers, die allemaal gaan indoorvliegen. Dat is niet bepaald zijn doelgroep. Zijn simulator wordt veelvuldig door de deelnemers ‘misbruikt’ om aan elkaar te laten zien hoe goed ze kunnen stunten. Hij neemt een beslissing en verplaatst samen met Gonnie de stand naar boven, naar een punt bij de tribunes, waar al het publiek langskomt. Dat is veel beter, de dag is een succes en kent daarna nog maar één korte pauze.

  De dag is een succes…

Talloze belangstellenden komen voor informatie en een proeflesje… Dat gaat beslist weer nieuwe cursisten opleveren! Niet dat hij het al niet druk genoeg heeft hoor, maar dit is een mooie dag om aan de weg te timmeren…

Aflevering 9. De Phoenix modelvliegschool gaat nu echt van start…

Hallo lezers en volgers! In ons verhaal is het inmiddels medio 2013 geworden. In het voorjaar begon ik op een van mijn clubs de clubavonden nieuw leven in te blazen en te verzorgen. Ook was ik gevraagd voor het bestuur van de ‘Vakbond Voor Modelvliegers’ (VVM) en vanaf juni draaide ik daarin mee. We pikken de draad weer op in juli.

Op 6 juli vlieg ik in het Horsterpark. Het is én de tweede verjaardag van onze kleindochter Lily, én de twee tweede verjaardag van mijn modelvlieghobby… Onder een mooi zonnetje sta ik lekker te vliegen met de Cub SS, de mini MiG-15 en de Trojan T-28. Komt er een kale man naar me toe. Hij zegt dat hij ook wil beginnen met modelvliegen. Hij heeft al een brochure van Horizon Hobby in de auto liggen. Dit is een blijvertje, dat voel ik… Ik stel me aan hem voor en ook hij noemt zijn naam. “De fotograaf?”, vraag ik. Hij antwoordt bevestigend en voor ik het weet sta ik instructie te geven aan mijn oude kennis Gerth van Roden. Hem ken ik nog van mijn tijd bij de Luchtmacht. Daar liep hij ook vaak op feestjes rond, al weer meer dan dertig jaar geleden…

Komt er een kale man naar me toe… Gerth! We halen de vriendschap aan en beleven veel leuke momenten…

Op 9 juli ben ik heel vroeg uit de veren. Na een uur rijden kan ik op het verre clubveld al om tien over zes starten met de mini Trojan. De zon komt op en het is windstil. Ik geniet van het moment… Niet veel later voltrekt zich echter een drama. Om 06.40u beleef ik een zware crash met de T-Rex 500 heli. Voor het geval ik de controle zou verliezen, had ik bedacht om het toestel ‘los’ te vliegen en een circuit te maken. Om dan weer in de hover uit te komen of een running landing te maken. Net als in de bemande helivliegerij en op zich geen slecht idee… Het gebeurde dan ook, dat ik tijdens het hoveren moeilijkheden kreeg om het toestel onder controle te houden. Ik ging over in een start en maakte een kort circuit. Ik maakte daarbij wel de fout om dat circuit te laag te vliegen, maar tot op downwind ging alles goed. Toen kwam de heli precies voor de zon langs… Ik zag ineens een grote groene vlek voor mijn ogen en verder niets meer. Meteen hoorde ik de ziekmakende klap en toen zag ik nog net een los rotorblad vliegen. Minstens 350 euro schade! Na zorgvuldige reparatie testvlieg ik hem en dan laat ik hem staan. En het heeft heel lang geduurd voor ik weer met dit model ging vliegen…

Dit is hem vóór de 350 euro crash…

Op de vijftiende juli sta ik ’s avonds op club met de harde baan te vliegen. Het is mooi weer en windstil. Na de Spitfire en de Skywalker vlieg ik met de Habu. Een fijne vlucht volgt, maar door de windstilte lukt het me niet om te landen. Bij de derde poging moet het lukken, anders is de accu leeg. De kist wordt door mij vakkundig, maar met een veel te hoge snelheid op de baan gezet. Maar tijdens de lange uitloop moet ik bijsturen en dan slaat het ding alsnog over de kop. Toch nog veel schade, het was mijn 1500^ste modelvlucht…

Later die maand gaan we op vakantie naar Normandië. We doen op de fiets alle historische plaatsen uit de Tweede Wereldoorlog aan. Interessant en ik krijg in de musea nog korting of gratis toegang ook, omdat ik ‘veteraan’ ben. Van Cambodja weliswaar, maar dat maakt ze niet uit…

Na een week komt er een Nederlands gezin naast ons op de camping staan. Ook zij zijn afgekomen op de historische bezienswaardigheden. Wij raken aan de praat en helpen ze op weg. Hun jongste zoon Coen van 9 heeft veel interesse in mijn voormalige beroep van piloot. Hij loopt telkens langs onze tent om te kijken. Niet veel later vraagt hij of hij met mij op de foto mag…

  Oude vriend en jonge vriend, maar in ieder geval ‘grote vriend’…

Coen en ik zijn beste vrienden geworden, ‘oude vriend’ en ‘jonge vriend’, maar in ieder geval ‘grote vriend’. Hij wil ook graag leren modelvliegen en moet dan van zijn ouders eerst bij mij de online cursus op de simulator doen. Pas daarna mag hij ‘van zijn eigen geld’ een modelvliegtuig kopen. Heel verstandige ouders, en ook daarmee klikt het meteen. We maken afspraken en terug in Nederland begint Coen aan zijn online modelvliegopleiding op de simulator.

Op de harde baan mag ik vliegen met de kist van Koos B. Heeft een Kawasaki K 16, een brandstofkist van bijna twee meter. Ik doe wat bovenwerk en geniet van het vliegen en het vertrouwen dat ik van Koos krijg. Op dezelfde dag vlieg ik weer met de gerepareerde Habu. Prima!

Een maand later mag ik nog eens met de Kawasaki van Koos vliegen. Nu vlieg ik er circuits mee, maak een low pass, een ‘wing over’ en een paar loopings… Zowel op de club met de harde baan als op de ‘verre club’ sla ik driftig aan het instructie geven op het veld. Het helikoptervliegen doe ik alleen maar met kleintjes en dan ook nog in de sporthal, waar ik ook veelvuldig oefen in starts en landingen met kleine vleugelvliegtuigen.

Omdat ik in het bestuur van de Vakbond ga zitten, zie ik een mooie gelegenheid om te stoppen met het organiseren van de clubavonden. Veel waardering kreeg ik daar toch al niet voor… Ik stuur een mail naar het clubbestuur, dat ik vanwege ‘een explosie van werk’ voor de bond geen clubavonden meer kan organiseren. In plaats van met mij in overleg te gaan over hoe dit op te lossen en in goede banen te leiden, krijg ik geen reactie… Dan word ik tijdens een bijeenkomst ‘en plein public’ verantwoordelijk gesteld voor het niet meer doorgaan van die clubavonden. Ik meld dat ik me helemaal niet verantwoordelijk voel omdat ik geen bestuurslid ben, pak mijn spullen bij elkaar en wens iedereen een goede avond. Later zal een ander lid opzeggen omdat hij vond dat ik schandalig werd behandeld…

Op 13 oktober slaagt Coen voor de simulatorcursus en de volgende dag rijd ik belangeloos 500 kilometer voor hem om zijn getuigschrift in Duiven op te halen en bij hem thuis in Nieuw Buinen (Groningen) af te leveren. En juist op die dag stuurt het clubbestuur een lelijk mailtje over mij naar de bond. Ik zou alleen maar dingen voor geld willen doen… Niet te geloven, wat een kwade wil. In plaats van een complimentje voor mijn diensten aan de club, wordt er karaktermoord gepleegd. Deze kwade wil zie ik maar als onbenulligheid en ik moet er dan ook om lachen. Ik weet wel beter…

  500 kilometer belangeloos voor gereden…

Ik word door de ouders van Coen meegevraagd om zijn eerste vliegtuig in Kampen te gaan kopen. Dat wordt de E-Flite Apprentice, met de dan nieuwe SAFE technologie. Coen komt eind van die maand een paar dagen bij mij logeren. Dat is voor hem de eerste keer dat hij ooit logeert. Maar ik vind dat nodig, omdat we ons ook gaan inschrijven voor het Nationaal Modelvliegkamp 2014. Daar zal ik als zijn begeleider gaan fungeren, omdat Coen nog geen 14 is. En aangezien ik niet heb gestudeerd voor kinderoppas, wil ik wel eerst weten wat voor vlees ik in de kuip heb… Tijdens de logeerpartij kunnen we mooi naar het veld om Coen in het echt te leren modelvliegen, met echte modellen dus…

    

Dat najaar doe ik diverse pogingen om ook bij mijn eerste club, waar ik ooit begon, instructeur te worden. Men beantwoordt mijn mails hierover niet. Ze zeggen niets tegen mij, maar ik merk wel dat er wederom over mij achter mijn rug wordt gekletst. Ze vinden kennelijk dat ik nog te weinig ervaring heb, en ik vlieg niet met kisten die groot genoeg zijn. Ook vlieg ik niet met brandstofkisten… Hoe dan ook, ik doe net of ik gek ben en op een clubavond geef ik nog een mooie Power Point presentatie over mijn vliegschool, wat ik doe en hoe het werkt…

Eind november gaan we met de kinderen en aanhang zoals altijd naar een huisje. Deze keer is de keuze op Julianadorp gevallen. Daar vlieg ik met de Cub SS en de MIG-15 boven het strand en de zee. Op het park kan ik bij het zwembad met de Cub SS en de Trojan vliegen, en de Nano CPX miniheli vlieg ik in de tuin van het huisje…

In december doe ik weer ruim aan nachtvliegen. Heel leuk. Dan ga ik eerst ‘dusken’, dat wil zeggen vliegen in de schemer en dan doorvliegen als de zon onder is. Zo wen je aan het steeds donkerder worden… Als het helemaal nacht is, land ik op de volgende manier: bij het aanvliegen houd ik zicht op de rode en groene lamp aan de vleugels. Als ik die net kan zien heb ik de juiste daalhoek. Op het moment dat de straal van het landingslicht het gras raakt, doe ik het gas dicht en vang ik af. Meestal resulteert dat in een mooie uitloop van het vliegtuig. Meestal…

Ook vlieg ik die maand nog veel met de Habu en de afgelopen zomer verworven Spitfire. De laatste tijd heb ik niet erg veel gekocht, want ik heb al veel… Met Gerth vlieg ik veel in het Horster park. Hij krijgt van mij instructie op zijn Apprentice. En ik vlieg met zijn mooie Cessna. Ook maken we nog foto’s voor een kerstkaart…

  

Ik maak in december toch nog 125 vluchten, waardoor ik het jaar 2013 kan afsluiten met een totaal van 1898 vluchten!

Zo dat was het weer en we zijn aangekomen in 2014. Daar gaan we het de volgende keer over hebben, tot dan en veel happy landings! Rij en vlieg voorzichtig…