Overdenkingen van een modelvlieger (oorspronkelijk geschreven in december 2012 voor de website van een club waarvan ik toen lid was)

24 oktober 2013, ergens in Friesland op een modelvliegveld. Hij staat modelvliegles te geven aan Coen, een jongen van tien. De knaap maakt pas zijn twaalfde modelvlucht ooit. En dit is pas de derde vlucht met zijn eerste eigen vliegtuig. En toch presteert deze jongeling het, om alle oefeningen die vereist zijn voor het brevet op voldoende niveau te vliegen. Nog niet mooi, maar evengoed voldoende! Hoe dat komt? Natuurlijk is dit voor een deel te danken aan de lage leeftijd van de jongeman. Jonge gasten blijken veel vlotter te leren dan oudere bokken. Maar het is vooral ook een gevolg van het vooraf volgen van de cursus modelvliegen op de pc. Sinds een jaar heeft Bald geëxperimenteerd met het geven van vliegles op een simulator op de pc. Dat heeft tot resultaat gehad, dat hij afgelopen nazomer met zijn eigen modelvliegopleiding online is gegaan. Coen heeft de cursus gevolgd en met goed gevolg afgesloten. Pas daarna mocht hij van zijn ouders een eigen vliegtuig aanschaffen, heel verstandig…

Met de mode 2 DX5 zender van Coen aan de kabel verbonden met zijn eigen mode 1 DX8, staat hij te genieten van de prestaties van zijn jongste leerling. Instructie geven vindt hij het mooiste dat er is. Na jaren in de bemande luchtvaart nog steeds… Deze jonge vriend zal weldra op kunnen voor zijn brevet. Met weemoed denkt hij terug aan zijn eigen examen, anderhalf jaar geleden pas, op die andere club…

Aflevering 6, het afvliegen voor het brevet, boerenslimheid en wat daarna volgde

Hallo lezers. Wederom welkom op onze site! We kunnen wel stellen dat ik sinds het verschijnen van de vorige aflevering een stormachtige ontwikkeling heb doorgemaakt. Mijn eigen modelvliegopleiding is operationeel en nagenoeg voortdurend volgeboekt. Ik heb online leerlingen uit het hele land… Maar dat komt allemaal later aan bod. Laten we nu vlug verder gaan met waar we vorige keer waren gebleven: zondag 25 maart 2012.

De zomertijd is weer begonnen, heerlijk. Nadat ik onder leiding van Bertus in ruim negen minuten het hele programma voor het brevet nog eens heb geoefend, komt Tjerk dus naar me toe met de vraag of ik vanmiddag wil afvliegen. Ik probeer onzichtbaar te slikken en antwoord zo enthousiast mogelijk: “Natuurlijk wil ik dat.” Dan vlieg ik onder leiding van Tjerk de ‘pre brevet vlucht’, een soort generale repetitie. Bert wil hierna nog een keer met me omhoog om mijn tolvlucht en oefennoodlanding nog eens te zien. Wat is dat toch een pietje precies… Binnen vier vliegminuten is hij tevreden en ik krijg groen licht voor het grote gebeuren…

Ondanks de zomertijd is het nog beslist geen zomer, zelfs geen lente! De wind komt uit een richting die ik nog nooit heb gehad en het is ook nog redelijk turbulent (in mijn ogen dan). Dat heb ik weer… Maar ik weet wat me te doen staat. Ik leg het circuit mentaal mooi tegen de wind in en bepaal de keerpunten. Daarvoor gebruik ik markante punten in de verte (molens, boerderijen enzovoort). Op de lijn tussen mij en die punten moet ik indraaien. Als je dat kan, maakt het nooit meer uit waar de wind vandaan komt… Thuis heb ik me ingelezen in waar de oefeningen aan moeten voldoen. Het gaat om een veiligheidsbrevet, waarbij vooral wordt gekeken of de kandidaat het vliegtuig goed onder controle heeft. De te vliegen figuren moeten als zodanig herkenbaar zijn en je mag geen onderdeel van je kist verliezen. Dat is het zo ongeveer…  Dan gooi ik nog wat ‘boerenslimheid’ in de strijd. Om te voorkomen dat de heel precieze Bert mijn kunsten gaat beoordelen, vraag ik hem om mij te coachen. Dan blijven Jaring en Tjerk over als beoordelende examinatoren. Ik ga ervan uit, dat zij wat soepeler zijn. Het blijkt een gouden greep…

Als de vliegaccu weer geladen is, worden er twee stoelen buiten gezet. De heren van de examencommissie nemen er op plaats. Bert en ik positioneren ons langs de vlieglijn. Als ik gereed ben, kondigt Bert luidkeels de eerste oefening aan: de start met rechte stijgvlucht. Ik geef rustig gas en dat gaat goed. Op hoogte maak ik een bocht naar crosswind en Bert kondigt de tweede oefening aan, de procedurebocht. Als ik tegen de wind in op het veld kom aanvliegen, roept Bert: “Procedurebocht… NU!” Ik schrik er van. Wat doet hij nu? De Calmato is nog helemaal niet recht voor ons… Maar omdat hij NU zei, begin ik met de manoeuvre. Dan is het Bert zijn beurt om verbaasd aan mij te vragen: “Wat doe je nu?” Ik antwoord dat hij ‘NU’ zei… Consternatie. Bert tegen mij: “Als ik ‘nu’ zeg, moet je eerst nog vijf seconden rechtdoor vliegen.” Ik: “Dat kan ik toch niet ruiken man, dat had je me wel eens vooraf mogen briefen.” Ik ben meteen ‘pissed off’. Waarom geven die lui toch vooraf geen (gedegen) briefing? Wat is dat nou…

De procedurebocht verloopt verder goed en de twee lussen achterover (loopings) worden aangekondigd. Maar ik voel me ondertussen knap waardeloos: een circuitrichting die ik nog nooit heb gehad, matige turbulentie en een coach waar ik meteen al zo goed als ruzie mee heb. Een recept voor een misser! En dan gebeurt het. Iets dat me nog nooit eerder is overkomen… Tijdens de eerste looping heb ik te weinig gas gegeven, dus te weinig energie in mijn kist gestopt en de Calmato valt uit de loop. Shit, shit, SHIT! Gelukkig heb ik de tegenwoordigheid van geest om te roepen: “Die doe ik over!” Twee mooie loopings volgen en ik laat de beoordeling maar over aan de examinatoren. Per slot van rekening sta ik mezelf niet te testen. Ik herpak me en besluit de vlucht zo mooi mogelijk af te maken, om het eindoordeel te laten vellen door de mensen die daarvoor zijn. Met die tactiek heb ik ook succes gehad tijdens mijn rijexamen voor de motor in 1977: een foeterende examinator en ik die de rit zo netjes mogelijk afmaakte en daarom toch slaagde. In de eerste keer nog wel en zonder één les, toen kon dat nog…

De vlakke acht en de rest gingen goed en de eerste vlucht zat er op. Accu laden en straks alles nog een keer laten zien…Ik was er niet gerust op. Ik wist dat Bertus haast had om naar huis te gaan. Ik dacht stiekem: als ik nog een beetje tijd rek, bespaar ik mezelf wellicht een derde vlucht… Dus wachtte ik tot mijn vliegaccu weer helemaal vol was en de lader begon te piepen. Dit zeer tot ongenoegen van Bert, die ondertussen op hete kolen begon te zitten…

Over de tweede vlucht kan ik kort zijn: ook die ging in mijn ogen voor geen meter. Ik had zo goed als ruzie met de coach, ik was heel kwaad op alles, iedereen én mezelf, en ik vroeg me bijna hardop af waar ik mee bezig was. Kortom, ik heb in mijn leven al heel wat (vlieg-) examens afgelegd, maar nog nooit een zo slecht als deze. En dit was maar voor een hobby… Maar ik had er goed aan gedaan het oordeel maar aan de juiste mensen over te laten: in de ogen van de examinatoren was het wél voldoende en voldeed mijn ‘gepruts’ aan de eisen van veiligheid en herkenbaarheid van de oefeningen. En mijn model had tijdens de vlucht (-en) geen onderdelen verloren. Ik was geslaagd!

Wel mooi als eerste clublid in 2012 het brevet behaald, en ook als eerste met een 2 kilo kist!

Vanaf nu kon ik vrij rondvliegen zonder begeleiding. Mijn Habu kon uit het vet en ik zou ook daarmee leren vliegen. Dat wil zeggen, ik zou het mezelf leren. Maar binnen twee weken na het afvliegen brak me al die vrijheid alweer op. Al was dat niet met de Habu…

   

Tot zover deel 6. Ik hoop dat het weer vermakelijk is geweest en wie weet ook nog een beetje leerzaam. Volgende keer gaan we verder met deel 7. Daarin gaan we kijken hoe het mij na het brevet verging. Tot volgende keer en veel happy landings!