Overdenkingen van een modelvlieger.

Bald de Boer

Woensdag 1 juli 2015. Afgelopen zaterdag 27 juni hebben Gonnie en hij hun veertigjarig huwelijk gevierd. Een groot tuinfeest bij mooi weer, met zestig volwassenen en een tiental kinderen. Het was top, maar wát een drukte, vooraf én na afloop…

Het is hoogzomer. Dertig graden Celsius overdag. Nu in de avond is het nog altijd 28 graden. Na al het geregel voor het feest, en het opruimen erna, is hij nu in korte broek met shirt naar de overkant van de straat gegaan, gewoon op zijn slippers. De boer is in de verte bezig zijn gras op te laden. De ‘tweede snede’, zoals dat heet, is bijna binnen… Hier kan hij heerlijk een uurtje vliegen. Vlak voor zonsondergang en zo dicht bij huis…

Archieffoto van het nieuwe veld op loopafstand (in het verhaal op 1 juli is het 30 graden en zonnig).

Hij kan hier mooi zelf vliegen en lesgeven. Maar hij speelt ook met de gedachte om brevetten te gaan afgeven. Zal hij een modelvliegclub oprichten en een beter veld in de buurt zoeken? Deze vragen blijven door zijn hoofd spelen sinds vriend Gerth op het feest opperde om een concept voor het brevet te ontwerpen…

Als hij straks thuis komt, zal hij vanaf de nieuw aangelegde vlonders een duik nemen in het open water, grenzend aan zijn tuin. In het bijna donker, de volle maan op de achtergrond. Een perfect plaatje… Het water zal lekker aanvoelen na de hitte van de dag. Daarna zal hij zich grondig wassen onder de buitendouche en dan in de vandaag ververste jacuzzi gaan zitten, samen met zijn lieve Gonnie. Na de eerste tien vluchten van de maand juli (met drie vliegtuigen) gaat hij tevreden huiswaarts. Wat is hij toch een gelukkig man… Maar de vragen laten hem niet meer los.

Aflevering 10, vreemde crashes, nieuwe kisten en een labiele heks…

Hallo lezers,

Het heeft even geduurd, maar hier is dan weer een nieuwe brok lees- en kijkvoer! We zijn gebleven bij begin 2014 en laten we snel gaan kijken wat me nu weer allemaal overkwam!

De eerste vlucht van 2014 maakte ik op zaterdag 4 januari op de harde baan van een van mijn clubs met de Calmato. Er stond een wind kracht 4 á 5 en het was heel turbulent. Met als indirect gevolg een slechte landing met schade. Tijd om er weer mee op te houden en een slecht begin van het jaar…

Zes dagen later gaat het beter op de andere club, de ‘verre’. Die ligt namelijk op vijftig kilometer van mijn huis. Allemaal binnendoor, dus enkele reis duurt dat een uur… Heerlijke vluchten, waaronder ook weer een paar nachtvluchten… Van vriend Gerth had ik de ‘Vitesse’ cadeau gekregen. Een door hem gebouwd Depron model voor buiten, in de kleuren van de bekende voetbalclub uit Arnhem, waar ik ook heb gewoond. Op deze dag maak ik er op dat veld mijn eerste vlucht ermee. Het toestel is heel erg staartlastig. Met windkracht vier heb ik veel moeite om hem in de lucht te houden. Hij gaat ‘achteruit’ en landt aan de overkant van de weg. Eerst maar eens even werken aan het zwaartepunt…

Bij het indoorvliegen op de vliegbasis gaat het die avond mis: een mid-air collision met mijn Micro T-28 Trojan. Dat is al de tweede keer, eerder was hij al eens in een andere sporthal een stil hangende drone binnengevlogen… Deze T-28 Trojan heeft sowieso onderhoud nodig, want het vermogen is drastisch afgenomen. Een nieuw motortje lost het probleem op, het oude was blijkbaar versleten… Voor de zekerheid bestel ik toch ook maar een nieuwe Trojan, dan kom ik niet zonder te zitten…

Op zondag 12 januari vlieg ik met mijn Spitfire op de verharde baan. Twee andere leden gaan vliegen met snelle kleine jagertjes, wat tot een bijna botsing met mijn Spit leidt. Dus ga ik uit voorzorg verder van me af vliegen, in het noorden. Als ik de landing wil inzetten, heb waarschijnlijk te weinig snelheid. De Spit overtrekt en breekt uit. Ik geef vol gas en hij vliegt weer. Maar er staat een gebouw in de weg! Althans, dat dacht ik. Wanneer ik op de crashsite aankom, blijkt dat het toestel vol door een bos vóór dat gebouw is gevlogen. De takken hebben als messen huisgehouden: 10.000 stukjes en dus total loss… De week erna vind ik nog onderdelen… Gelukkig is fotograferen op dat terrein nog altijd verboden, want de aanblik van al die stukjes (sommige nog in de bomen) was heel triest…

Peter in Kampen kon me geen nieuwe Spit meer leveren, maar voor 99 euro kon hij wel een ‘airframe’ (zonder motor en elektronica) bestellen… Ik deed dat en het was een complete Spit, mét piloot en wielen… Na inbouwen van de nog intacte motor, idem regelaar en retracts (aparte set intrekbare wielen) had ik weer een hele nieuwe spitfire, waar ik nóg zuiniger op zou zijn…

Op dezelfde dag kon ik ook de door mij bestelde tweemotorige Parkzone Mosquito ophalen. Deze zou tot de ochtend van 9 maart wachten op de eerste vlucht, vanwege het weer, en dan vooral de veel aanwezige harde wind…

  

Een ‘nieuwe’ Spitfire en een nieuwe Mosquito…

Als laatste aankoop was er de tweedehandse Micro Cessna 182 van Peter zelf. Hiermee maakte ik veel vluchten, vooral indoor, waarna ik hem later dat jaar aan Coen cadeau zou doen voor zijn brevet…  Tegen het eind van januari had ik het zwaartepunt van de Vitesse goed. Ook ging ik over van 2S accu’s op 3s, waarmee de kist sneller vloog. Maar ik koos toch voor 2S, waarna nog heel veel vluchten volgden…

In september 2013 had ik de Yak-54, een clubavondproject uit het voorjaar, eindelijk thuis afgemaakt. De eerste vlucht ging goed, maar de 3S accu (van de Supercub LP) was snel leeg en bij de noodlanding vlogen de wielen er onderuit. Ook een 3S met meer vermogen werd te heet en was te snel leeg. Na vier min of meer mislukte vluchten liet ik de Yak in de garage hangen tot februari 2014. Toen maakte ik er weer twee vluchten mee, waarvan de tweede weer eindigde in een crash, zij het na ruim vijf minuten genieten. Er lijkt geen geluk in de Yak te zitten…

Op 18 februari maak ik op de verre club mijn 2200ste vlucht… Een paar dagen later komt Coen weer. Ik kan hem solo laten, waarbij hij alle oefeningen voor het brevet zelf vliegt. We hebben samen veel plezier, op en buiten het veld…

Op 1 maart was er een workshop voor instructeurs in Odoorn en daar was ik bij. Evenals bij alle andere workshops, behalve de eerste in Zoetermeer dan, want toen was Gonnie ziek en moest ik voor haar zorgen… Na afloop kreeg ik van Richard Branderhorst een oude Piper J3 van 1,8 meter mee. Deze zou ik wel eens even ombouwen tot elektro… Ik bestelde een motor, regelaar en servo’s en de ombouw kon beginnen.

En dan is het 9 maart 2014. Met secretaris Johan heb ik afgesproken om in de ochtend op de verharde baan te gaan vliegen. De Mosquito krijgt de luchtdoop en nog vier goede (test-) vluchten volgen. Ik doe er alle aerobatic manoeuvres mee. Het ding vliegt wel heel gemakkelijk. Je zou er zo les op kunnen geven. Ik ben dus heel tevreden!

Ondertussen begin ik ook weer heel voorzichtig te oefenen in het hoveren met de gerepareerde T-Rex 500 Pro. Als bestuurslid van de ‘Vakbond Voor Modelvliegers’ bezoek ik op 18 maart de helischool in Olderberkoop. Spontaan krijg ik in de grote sporthal een proefles aan de kabel op een KDS 450 aangeboden en ik besluit meteen daar les te gaan nemen…

Op 28 maart is mijn grote gele Piper J3 gereed en ik ga hem invliegen op de verre club. Na de start overtrekt hij meteen en veelvuldig. Ik slaag er bijna in om hem via een circuit weer te landen, maar in de bocht naar finals gaat het toch mis: hij overtrekt en crasht. Best veel schade. Het zwaartepunt klopte van geen kant. Het zal anderhalf jaar duren voor hij weer vliegt… Het goede nieuws: op 31 maart maak ik mijn 2400ste modelvlucht. Met de Corsair van Albert, dat wel…

Begin april ben ik in het clubhuis van de verre club. Komt ene Alex binnen: hij was tijdens het DLG zweven met zijn hoeven op mijn mooie Mosquito gaan staan. Wat moet je dan? Na zijn verontschuldigingen heb ik het maar zo gelaten. De voetafdruk zit als herinnering voor altijd op de romp…

Op 13 april geef ik bij windkracht 4 á 5 instructie op de verre club aan cursist Adri, die er helemaal voor uit Baarn is gekomen. Aan het einde van de dag weet ook hij dat een beetje wind geen reden is om niet te vliegen…

Bij Peter in Kampen had Gonnie in februari een vliegende heks zien liggen voor 15 euro zonder elektronica. Mooi voor onze kleindochters, dus meteen aangeschaft… Na afbouw met de nodige apparatuur verliep de eerste vlucht van deze heks desastreus: structural damage in flight! Het ding viel dus in de lucht uit elkaar… Na reparatie ging het wel een paar keer goed, maar het zou me nog een keer gebeuren, en wel al bij de vierde vlucht; de hoed (dat is dus de ‘vleugel’) brak af en de romp stortte met de motor naar beneden verticaal ter aarde…

Op de club met de verharde baan vloog ik weer met de Yak-54, die deze keer zowaar bij de landing heel bleef. Het was zijn 7e vlucht…

  

Dit is de bewuste Yak-54, maar dan in 2015 na een ‘Piet Mondriaan’ schilderbeurt’ Daar voor was hij gewoon wit…

Ondertussen kwam ik er achter dat ik als bestuurslid van de Vakbond niet zo veel voor elkaar zou gaan krijgen. Het concept van het door mij geschreven boekje ‘Help, ik word modelvlieger’ had ik in februari aan alle bestuursleden ter beoordeling aangeboden. Op één van de bestuursleden na heeft niemand het gelezen. En die laatste wees het drie weken na de afgesproken datum (!) af voor publicatie. Per mail zei hij erbij dat het besluit was afgestemd met iemand anders van de CIV (Commissie Instructie en Veiligheid), die nota bene niet eens in het bestuur zit! Ik was danig aangedaan door de gang van zaken en besloot om niet naar de Algemene Leden Vergadering van 2 april te komen. Dit ter bescherming van mezelf en vooral van het hele bestuur. Nadien verweet de secretaris me dat ik ze in de steek had gelaten. Maar zelf voelde ik dat degene die eerder echt in de steek was gelaten, ondergetekende was. Hoe dan ook, de eerste barsten waren in mijn bestuurslidmaatschap gekomen, en hoe! Maar ik liet me niet gek maken. Toen de vicevoorzitter vroeg wat ik nu met het concept ging doen, zei ik dat ik het dan gewoon zelf zou gaan uitgeven. Blikken van ongeloof… Maar inmiddels is het boekje er en het loopt goed! Ik bleef dus positief en vloog lekker door, want daar gaat het tenslotte allemaal om… De maand april werd afgesloten met een respectabel totaal van 2541 modelvluchten in mijn logboek…

  

Tot zover. Tot volgende keer!