Overdenkingen van een modelvlieger

Bald de Boer

Dinsdag 11 augustus 2015. Nadat hij op zaterdag van zijn tweede modelvliegkamp thuis was gekomen, besprak hij meteen met Gonnie wanneer Coen kon komen logeren. Ze waren beiden nogal druk geweest, dus afgesproken werd, dat Coen pas na dinsdag welkom zou zijn. Nu even niets… En alsof de duivel er mee speelde, vrijwel meteen daarna belde Coen… Of hij meteen al kon komen logeren, want na dinsdag kon hij niet meer vanwege school… Gonnie werd lief aangekeken en zondagavond werd de kleine grote vriend door zijn vader afgeleverd. Na de koffie vertrok pa en ze gingen nog even vliegen bij de boer aan de overkant. Daarna in het donker zwemmen in de plomp, warm afspoelen onder de buitendouche en dan in de warme jacuzzi. De logeerpartij was alweer geslaagd! Op maandag gingen ze naar de verre club. Na een leuke vliegdag daar reed hij net iets te hard, zodat er later een gelukkig bescheiden prent op de mat viel. Vandaag werd er gedaan aan watervliegen. Hij trok Coen helemaal naar de Witte Brekken voort in het kleine roeibootje. De buitenboordmotor van zijn sloepje kon het net aan. Tijdens het oefenen van een tolvlucht kreeg hij zijn Super Cub LP er niet meer uit en het ding dook met een klap in het water. De Cub kwam boven en deed het nog! Hij kom gewoon naar de boot terug taxiën en er bleek helemaal geen schade te zijn. Dit vliegtuig vloog hierna nog twee keer probleemloos…

  

Minder geluk had hij met de Micro Carbon Cub SS. Het hoogteroer faalde en stond vast omlaag; hij kon de kist niet met gas geven redden. Een duik in de plomp volgde. Toen hij er met de boot bij kwam, deed het toestel niets meer. De ontvanger/regelaar stonk naar brandlucht…

Aflevering 12, Uit het bestuur, meer vrijheid, weer gedoe op de clubs en vliegen, véél vliegen.

We beginnen deze keer in September 2014. Dat ik die maand uit het bestuur van de ‘vakbond’ ben gestapt, heb ik in aflevering 11 al gemeld. Nu, een jaar later, heb ik hierover nog steeds niets inhoudelijks van dat bestuur vernomen… Maar mijn geest was wel vrij gemaakt voor mijn eigen project! Samen met dochter Lydia zette ik mijn eigen website www.modelvliegles.nl op, die op 21 september online was. Nu kreeg mijn eigen EMVO modelvliegopleiding pas echt vleugels! Wat was ik trots… Maar vrijwel meteen begon de achterklap. Binnen een paar dagen kreeg ik een telefoontje van de secretaris van mijn ‘verre’ club. Wat daarin precies werd besproken heb ik niet meer helder, maar het had er mee te maken dat ik geen gebruik kon maken van de faciliteiten van die club. Ik heb hem verzekerd dat ik me vanzelfsprekend aan de clubregels zou houden: twee keer gastvliegen en dan moet men lid worden. Toen was het goed. Maar daarmee was het niet over. Zojuist sprak ik van achterklap, dus wordt vervolgd…

Eerder in 2014 was ik tot het besef gekomen, dat het bijna dagelijks heen en weer rijden naar de verre club (100 kilometer) me een versleten Mazda 6 opleverde. Gezien de kwaliteit van deze auto’s op zich een hele prestatie… In plaats van de 20.000 km per jaar reed ik er nu 38.000! In juni heb ik die bak met ruim twee ton op de teller ingeruild voor een bijna nieuwe Hyundai i30 met maar 13.000 km op de klok… Gonnie had al enige tijd een Hyundai Getz en we wisten al: dit merk heeft dezelfde kwaliteit, maar voor minder geld…

Ik besloot om niet meer zo vaak naar de verre club te gaan, om zo kilometers en dus pegels uit te sparen. Eén keer per week moest volstaan. En ik zou toch maar eens moeten omzien naar vliegmodelijkheden dichter bij huis. Een van die mogelijkheden is meer gaan watervliegen.

De maand september begon dan ook met op de eerste dag negen watervluchten, op vijftien minuten varen van mijn huis. In het volgende weekend maakte ik een uitstapje naar Odoorn, waar ik een zeer geslaagde fly-in beleefde. Het ook aanwezige bestuurslid van de vakbond sprak niet met mij over het bestuur, een gemiste kans vond ik…

In Odoorn stond ik met de tent direct aan de baan. Rechts ‘grote kleine vriend’ Coen, die ook van de partij was…

Het watervliegen ging gestaag door, evenals een wekelijks bezoek aan de verre club. Maar op zondag 14 september beleefden Gonnie en ik iets leuks: we gingen met vriend modelvlieger Bert naar Lelystad en vlogen anderhalf uur in een Cessna. We gingen naar Friesland en vlogen boven ons huis, Berts huis, het veld van onze eerste club en de camping waar Hidde en Gré waren… Ik mocht de hele vlucht sturen, op tien minuten rond de start en landing na…

    

Tien jaar niet in een cockpit gezeten, maar ik vloog ‘als een scheermes’. Precies en zeker. Mij overviel het gevoel dat ik die dag nog beter vloog dan in mijn actieve jaren als piloot. Ik denk stellig dat dit komt door het vele modelvliegen… Later die dag voer ik met Gonnie uit om nog negen watervluchten te maken…

Op 27 september 2014 maakte ik mijn laatste vluchten op de club op de vliegbasis, met de Extra 300, de Yak-54, de Habu, de Micro Mosquito en de Micro MiG-15. Het was een prettige middag. Maar mijn op 16 augustus vermoedelijk daar verloren sleutelbos is nooit meer terug gevonden. Veelvuldig zoeken op de vliegbasis én in de buurt van mijn huis ten spijt. Ik gaf na afloop een biertje weg omdat mijn website in de lucht was. Clubgoeroe Piet dronk er vrolijk ook een van me, om me binnen een maand daarna ‘even vrolijk’ een ‘mes in de rug te steken’…

Al in de zomer was me door de redacteur van het blad Modelbouw Aktueel een model aangeboden, om er een review over te schrijven. Maar ik hoorde en niets meer over. Dus begon ik er om te vragen en toen werd me een Parkzone Mustang aangeboden. Die wilde ik wel… Na weer een periode van vergeefs wachten en vragen bleek de Mustang al aan een andere schrijver vergeven. Na enig ‘aandringen’ ging eind oktober (!) eindelijk de deurbel: een pakket van de redacteur. De bezorger zei: “Een vliegtuig, maar ze hadden alleen een roze.” De lolbroek. Hoe dan ook, er zat een E-flite Adagio 280 motorzwever in. Bij het uitpakken bleek er geen vliegaccu bij te zitten. Gelukkig had Peter in Kampen er nog een op voorraad. De pret van het testen kon beginnen!

  

Op zaterdag 25 oktober ging buurman Kees mee naar de verre club om foto’s te maken van mij en mijn Adagio. En hij maakte meer mooie foto’s die goed van pas kwamen voor mijn boekje en mijn website!

  

  

  

Bij de eerste lancering (boven hoog gras ter bescherming!) dook het vliegtuig in de grond. Goed idee dat hoge gras: geen schade… Na enig trimmen ging het invliegen goed. Ik vloog ook nog met een paar andere toestellen en we gingen heel tevreden naar huis.

Op het veld van dezelfde verre club sprak een paar dagen later een van mijn toen nog ‘goede vrienden’ mij aan over mijn website. Daar zou ik ‘beslist geen vrienden mee maken’… We hadden een lang gesprek en het kwam er op neer dat ik nog maar een ‘beginner’ was. Later heb ik nog veel over dat gesprek nagedacht, en ik ben er erg van geschokt. Zelden voelde ik zo geschoffeerd!

Op de andere club werd ik samen met goeroe Piet benoemd, of eigenlijk aangewezen, in de Instructie Commissie (deze goeroe had me vorig jaar in 2013 overigens al eens op de clubwebsite openlijk proberen te schofferen). Om hem te ontlasten schreef ik zelfstandig alle instructeurs aan over wat we met de instructie zouden gaan doen. Meteen daarna kreeg ik van een bestuurslid een rare mail. Die vogel had ik dus niet aangeschreven, waaruit blijkt dat iemand met mijn mail naar het bestuur is gestapt in plaats van naar mij. Het was een mail met de voor hem gebruikelijke hoeveelheid tenenkrommende taalfouten. Hierin stond de mededeling dat hij het ‘zeer ongepast’ vond, dat ik in mijn mail ook verwees naar mijn website. Ook verweet hij me, dat ik mijn mail ‘zonder toestemming van Piet had verzonden’… PARDON? Na een hoop gedoe is het met die ‘club’ nooit meer goed gekomen…

HET IS VANDAAG 12 SEPTEMBER 2015. TERWIJL IK DE ENE TEVREDEN CURSIST NA DE ANDERE GESLAAGD AFLEVER (zij zijn mij dus over het algemeen heel dankbaar), HEB IK VAN DE ‘GEVESTIGDE ORDE’ NOG NIET ÉÉN COMPLIMENT OF POSITIEF WOORD MOGEN ONTVANGEN OVER MIJN INITIATIEF OM MENSEN TE HELPEN MET LEREN MODELVLIEGEN. OOK NIET OVER MIJN MOOIE BOEKJE, ZELFS NIET VAN HEN DIE IK ER EEN GRATIS HEB GEGEVEN. BAH!

De enige twee uitzonderingen hierop zijn Alex Janssen uit Apeldoorn en Arthur Leeuwang uit Didam. Alex is mijn opvolger in het bestuur van de vakbond, en is vol lof over EMVO Phoenix. Hij heeft zelfs de instructeurscursus bij mij gevolgd. Hij is naar eigen zeggen een ‘ambassadeur’ voor mijn initiatief. Arthur heeft al een keer een leuk artikel over EMVO Phoenix en mij geschreven in het digitale blad van zijn club MZC Zevenaar. Ik krijg dat blad al jaren lang toegestuurd. Het contact met Arthur heeft er toe geleid, dat mijn vriend Gerth en ik per september 2015 lid zijn geworden van MZC. Omdat dochter Kim in de regio woont kom ik daar toch al vaak… Weer een verre club erbij, wat heet, een extra verre! Daar heb ik er nu al twee van, want ik ben sinds mei 2015 ook lid van MSO Stadskanaal…

In het ‘clubhuis’ van de verre club ‘gonst’ het van de achterklap. Zo zou ik op hun veld ‘rijk worden’ met lesgeven (aan vreemden, ook dat nog), terwijl ik in werkelijkheid GRATIS les geef en me netjes aan de clubregels houd! Ik vraag me af wat die lui wel denken waar ze mee bezig zijn. En ik vraag me ook af wat er met de modelvliegerij, en dan met name met de lieden die deze mooie hobby al heel lang bedrijven, AAN DE HAND IS…. BAH!

Uiteraard liet ik me niet door deze dompers uit het lood slaan, maar leuk is anders… Dus ging ik voortvarend verder met waar ik in geloof en binnen de kortste keren gaf ik vrijwel dagelijks twee uur les, vijf dagen in de week. Er is dus wel degelijk behoefte aan een goede modelvliegopleiding! Ik nam contact op met Sjors van Modelbouwsticker.nl en liet mooie stickers maken voor op mijn vliegtuigen. Het project werd steeds professioneler…

Terug naar het vliegen, want daar gaat het tenslotte allemaal om! Laat ik deze overdenkingen afsluiten met een paar positieve ervaringen.

Het werd in het najaar weer wat vroeger donker en ik verbeterde mijn nachtvliegverlichting op de Super Cub LP. Stripjes van drie rode LED’s onder de linker vleugel, drie groene onder de rechter en drie witte bovenop de vleugel. Deze sloot ik op de vliegaccu aan. De onafhankelijk met eigen batterij  brandende witte fietslampen als landingslicht tussen de wielen en staartlicht (knipperend) bleven gehandhaafd. Zo kun je na een crash in het donker altijd je vliegtuig terug vinden.

Naast veelvuldig watervliegen, dat ik voor het eerst het hele jaar rond zou blijven doen, ging ik ook weer regelmatig indoorvliegen met heli’s in Oldeberkoop. Maar ik merkte ook dat ik toch weer te vaak naar het verre veld ging. Het zou goed zijn om eens dichter bij huis naar vliegmogelijkheden uit te gaan kijken…

Horizon Hobby bracht tegen het eind van het jaar weer een nieuw vliegtuig uit: de viermotorige E-flite UMX Intermediate Ultra Micro B-17G Flying Fortress met AS3x girostabilisatie. Slechts 66 centimeter spanwijdte, maar toch vier motoren! Ik bestelde hem meteen bij mijn stamzaak Hangar Kampen en Gonnie pikte hem op 12 december op toen ze vanuit Duiven naar huis reed. Inderdaad een heel mooi exemplaar! Maar toen ik hem op de zestiende december bij windkracht drie op het verre veld invloog, ging hij zo goed als achteruit, zelfs bij vol gas! Typisch een vliegtuig voor windstil weer…

Op 23 december hadden we de slotavond in de sporthal van de helikopterschool in Oldeberkoop. We hadden de hele zaal en ik mocht een demo geven met de Trojan. De B-17G en de kleine MiG-15 stonden op de ‘static display’…

Op Tweede Kerstdag wás het windstil en ging het vliegen met de B-17G veel beter. Ik reed naar een weggetje een kilometer van mijn huis en startte vanaf het asfalt. Na een mooie vlucht landde ik daar ook weer op. Ook de Ultra Micro Cub SS en de Micro Mosquito kregen een paar dito vliegbeurten…

Aan het eind van het jaar kwam ‘grote kleine vriend’ Coen weer logeren. Hij werd op zondagavond 28 december gebracht. Die dag had ik al twaalf vluchten gemaakt, waarvan twee nacht. De volgende dag dus weer naar het verre veld, nu met Coen. Maar liefst veertien vluchten, waarvan een s’nachts! Vanwege enige medische problemen moest ik op de 30^ste door een scan in het ziekenhuis. Daar werd me verteld dat ik die dag geen auto mocht rijden, want ik had contrastvloeistof in mijn aderen! Maar toen ik zei dat ik vijftig kilometer verderop een ‘afspraak’ had, mocht het toch… Dus Coen en ik weer naar het verre veld! Af en toe werd ik een beetje duizelig, dus ik deed ‘rustig’  aan. Twaalf vluchten, waarvan twee nacht, volgden echter. Wel had ik de andere aanwezigen gewaarschuwd dat ik door de contrastvloeistof wel eens licht kon staan te geven….

En dan de laatste dag van het jaar. Voordat Coen werd opgehaald, ging ik nog met hem watervliegen. Acht watervluchten en twee demovluchten met mijn T-Rex 500 heli waren het goede resultaat.

Nadat Coen weg was, gingen we naar Duiven om oud en nieuw te vieren bij Kim en Daan. Die gezellige oudejaarsavond verliet ik vlak voor middernacht het gezelschap om in het Horster Park met mijn Super Cub LP een nachtvlucht te maken met de start in 2014 en de landing in 2015. Maar daar heeft u in een vorige aflevering al over gelezen…

2014 werd afgesloten met het ‘respectabele’ aantal van 1521 vluchten, waarmee mijn totaal op 3545 modelvluchten kwam, een gemiddelde van 1000 per jaar…

Zo dat was het weer en we zijn aangekomen in 2015. Daar gaan we de volgende keer verder. De conclusie van deze overwegingen is volgens mij, dat je beter geen vrienden zou moeten willen zijn met lieden die het op voorhand al niet goed met je voor hebben. Gewoon in jezelf geloven en je eigen ding doen… Tot dan en veel happy landings! Rij en vlieg voorzichtig!