Overdenkingen van een modelvlieger (oorspronkelijk geschreven in maart 2012 voor de website van een club waarvan ik toen lid was)

Bald de Boer

Daar staat hij. In het oerwoud in Thailand, vlakbij de grens met Cambodja. Na een vlucht van bijna twee uur, moet de helikopter worden afgetankt om verder te kunnen gaan met de missie. Het einddoel is Sok San, een kamp van de mariniers midden in het gebied van de Rode Khmer. Linke lieden, die kleine geelbruine mannetjes… Even een rustpuntje. Een sigaar. Straks kan het weer spannend worden, je weet maar nooit. Altijd voorbereid zijn…

Het is zomer 1993 en hij zit voor een VN vredesmissie in Cambodja. Hij heeft er het commando over dertien man en vier Alouette III heli’s. Ze werken in dienst van het Korps Mariniers. Al mist hij zijn gezin, hij beleeft de tijd van zijn leven. De wit gespoten helikopter en het rupsvoertuig zien rood van het stof. Rood zand. Komt meer voor, zo rond de evenaar. Hij had het in Alabama ook al gezien. Even op de foto voor thuis en voor later. Even mijmeren. In Nederland is hij als vlieginstructeur plaatsvervangend commandant van de helikopteropleiding. Hij houdt van het leven en van het vliegen. Wat zal hij dat later, na zijn pensioen, gaan missen. Gelukkig zal hij zeventien jaar later in aanraking komen met het modelvliegen. Hij zal in 2011 terechtkomen bij een modelvliegclub in Friesland en op 25 maart 2012 zal hij zijn felbegeerde KNVvL Modelvliegbrevet halen. Zo meteen moet hij verder. Take-off en dan de grens over. En dan wordt het wellicht weer spannend…

Aflevering 3, de eerste (model-) vliegervaringen, en een onverwacht vliegweekend op Texel.

Hallo lezers en volgers! Wederom welkom op onze site! En weer is de tijd veel te snel voorbij gegaan. Inmiddels heb ik dus op 25 maart 2012 mijn brevet gehaald. Wat een opluchting was dat zeg… De eerstvolgende vliegdag heb ik goed benut. Op woensdag 28 maart 2012 heb ik maar liefst tien vluchten gemaakt! Gemiddelde vluchtduur 8,6 minuten, dus in totaal bijna anderhalf uur ‘gehangen’. Kijk, ook daar leer je het een en ander van… Maar laten we vlug verder gaan met de ervaringen van de nazomer van 2011. Mijn oude vliegerlogboek was snel gevonden en ik ben daar al mijn modelvluchten in gaan bijhouden. Zo weet ik nu, dat ik na precies 111 vluchtjes, in acht maanden tijd, kon afvliegen. Het verschil met de grote luchtvaart: in plaats van vlieguren maken we nu vliegminuten en seconden…

Terug naar augustus 2011. De eerste weken had ik me behoorlijk gedeisd gehouden. Ik wilde niet meteen bekend maken dat ik voor mijn beroep vlieger en vlieginstructeur ben geweest. Dat zou me toch al te opschepperig staan. Een naam heb je zo, maar kom daar dan maar eens vanaf… Dus besloot ik niet al te veel te vertellen tot ik een beetje langer lid zou zijn. Maar na een paar weken was dat al niet meer vol te houden. Bertus begon me spontaan het verschil tussen een laagdekker en een hoogdekker uit te leggen. Ik besloot mijn achtergrond bekend te maken, voor het gênant zou gaan worden…

Na de eerste vluchten met de Super Cub onder leiding van Jaring, vloog deze ook mijn Habu in. Het grijs/geel/blauwe jetje ging mooi hard en was vooral heel wendbaar. Niet voor een beginner dus en daar zou ik in oktober wel achter komen… Na drie minuten hield Jaring het voor gezien en liet het felle en snelle monstertje een full stop maken. Hierna coachte Jack mij een tijdje. Zes vluchten met de Cub later al verklaarde hij me solo, zolang hij maar op het veld aanwezig was. Maar dat kan eigenlijk niet. Wie geen brevet heeft moet bij deze club altijd onder supervisie van een instructeur vliegen. Dat schijnt iets van doen te hebben met de dekking van de verzekering. Jack zou Jack niet zijn, als hij daar geen slimme oplossing voor had: hij coachte twee leerlingen tegelijk…

En dat was op 24 augustus. Een memorabele dag. We waren allebei gestart en stonden aan weerskanten van onze instructeur. Mijn Cub inmiddels op downwind, terwijl Jack een interessant verhaal aan mijn medeleerling vertelde. Ik begon steeds aandachtiger mee te luisteren. Terwijl de instructeur verder ging met zijn aanwijzingen, keek ik naar het vliegtuig van mijn maat. En toen hoorde ik een doffe, droge klap. Mijn eerst nog zo mooie Cub was tegen de grond geketst! Binnen de randen van het vliegveld, dat dan weer wel…

Een heel interessante les was geleerd: kijk te allen tijde naar je eigen vliegtuig! Iedereen weet het, maar toch… Wat een beginnersfout zeg! Ik schaamde me kapot en kon zelf wel door de grond zakken. Laconiek haalde ik mijn vliegtuig op en verklaarde dat de schade meeviel. Op de enorme deuk in mijn ego na dan. Vlug borg ik het ding op in mijn auto, zo nieuwsgierige blikken vermijdend…

Nadere inspectie thuis leerde dat er een scheurtje in de romp zat. De prop was krom en de motorkap was aan gort. Die kon ik met transparante scharniertape (voor de roeren) repareren tot iets min of meer toonbaars. Twee componentenlijm van Bison in de rompscheur en een reepje plastic er over voor de versteviging. Nieuwe prop er op, die zat meen ik bij de set, en ik kon weer…

Een stuk voorzichtiger begon ik weer braaf aan mijn oefeningen voor het brevet. Onder leiding van Jaring, Bert en Jack. Van iedereen leerde ik. Maar jonge wat was die vlakke acht moeilijk zeg! En zeker met zo’n zwabberding als de Super Cub…

Het werd september en we gingen gestaag door. Maar de dagen dat de wind te sterk was werden talrijker. En mijn Super Cub kan van wind niet veel hebben. Gevolg was dat ik vaker voor niets kwam dan dat ik kon vliegen… Had ik maar naar hun deskundig advies moeten luisteren en meteen een Calmato moeten kopen. Eigen schuld… is goud waard!

Af en toe nam ik de Habu mee en Jaring vloog er dan mee. Maar telkens hield hij het al na drie minuten voor gezien, om een full stop te maken. De accu had dan nog voldoende voor meerdere minuten, vreemd… Eind september constateerden we dat de Habu bij vol gas een vreemd geluid maakte. Het leek wel of de motor oversloeg… Erik adviseerde om de regelaar aan de buitenkant op het toestel te monteren. Of gaten in de romp maken. Dat alles voor de koeling. Ik wilde dat niet. Een kant en klaar gekocht vliegtuig behoort te doen wat je er van verwacht… Even over het probleem nadenken dus, voor er gesneden zou gaan worden…

Op een mooie woensdagavond was ik in Duiven bij dochter Kim, schoonzoon Daan en kleindochter Lily. Tijdens de onvermijdelijke wandeling door het Horster park stuitten we weer op een paar modelvliegers. Uiteraard ging ik een praatje met ze maken. Al vlug werd ik uitgenodigd om ook daar te komen vliegen. “Maar ik heb geen brevet”, zei ik. “Wij ook niet”, zeiden ze in koor. Een van de mannen voegde er aan toe, dat hij daar al zes jaar vloog zonder brevet. “Af en toe komt de politie, en die gaat dan ook weer weg. Als we het niet al te bond maken, wordt het vliegen hier gewoon gedoogd…”  Ik stond perplex. Ik was toch echt in de veronderstelling, dat je overal in Nederland over een brevet moest beschikken…

  

Deze informatie besprak ik de eerstkomende vliegdag op de club met Jaring. Hij wist het volgende te vertellen: een brevet is nodig op alle vliegterreinen van clubs die zijn aangesloten bij de KNVvL. Dat heeft met de WA verzekering te maken… “Dus”, zei ik, “als ik komend weekend met mijn familie naar Texel ga, kan ik daar gewoon aan het strand of in de duinen met de Cub vliegen?” “Dat klopt”, zei Jaring, “En ik zou als ik jou was zeker je vliegtuig meenemen.” Wat een goede berichten zeg! En net op tijd, want over twee dagen is het familieweekend al!

Het is vrijdag 30 september 2011. Op de kade in Den Helder staat een zilvergrijze Mazda 6 te wachten op de boot naar Texel. De achterbak is volgeladen met alle zooi die zes en een halve een mens nodig kunnen hebben tijdens een familieweekend in een huisje: eten, drinken, haardhout voor het onvermijdelijke stoken, camera’s en noem maar op. Twee fietsen op de drager. Het is prachtig weer en er staat bijna geen wind. Dat gaat genieten worden. Nu nog even 35 euro afpinnen en we kunnen aan boord…

Op het eiland wordt overal aan de weg gewerkt. We moeten een paar omwegen maken, voor we ons doel bereiken: De Cocksdorp in het uiterste noorden. De zon schijnt uitbundig, het maakt allemaal niet uit. Gon en ik zijn de eersten en een beetje te vroeg. Na het inchecken moeten we nog een uurtje wachten alvorens we ons huisje kunnen betrekken. Dat gebruiken we om het bungalowpark en de directe omgeving te verkennen. Daarbij stuiten we net buiten de poort op een monumentje. Het is de plaats waar een paar jaar geleden een fietsend meisje is doodgereden door een dronken automobilist. De tv was er destijds vol van en ik herken het meteen van de beelden. We weten het weer eens; het leven kan zomaar te kort zijn, geniet ervan wanneer je kunt…

Als we de sleutel hebben en het huisje betrekken, het is perfect, komt er een mooie leasebak aangereden: Daan en Kim met hun dochtertje Lily van ruim twee maanden zijn er. We vermaken ons even met onze verse kleindochter en dan verschijnen ook Kevin en Lydia in hun ouwe Mazda 121, we zijn compleet. Lekker buiten kletsen we bij.

Na het avondeten gaat het hele gezelschap mee om naar de vliegkunsten van pa te kijken. Vlakbij het huisje ligt een groot open veld waar ik mooi boven kan vliegen. Ik besluit om te starten vanaf het fietspad op het park. De eerste poging mislukt: de Cub gaat links uit de flank en belandt met zijn prop in het gaas van de afrastering. Oen! Gelukkig geen schade. Een handlancering biedt uitkomst, daar gaat hij…

Eerst maar eens wat bovenwerk. Gewoon de volgorde voor het brevet aanhouden. Na de start uitklimmen naar hoogte. Dan eerst een procedure turn, dan twee loopings achter elkaar en dan de vlakke acht. Die moet overnieuw, moeilijk ding. Dan klimmen en de spiraalvlucht. Drie slagen omlaag, met rudder en elevator. Herstellen in de vliegrichting. Dan volgt een circuit met doorstart. Tussendoor maak ik af en toe een gesimuleerde noodlanding met doorstart. Ook beoefen ik de slow flight. In de avondzon komt de Cub op ooghoogte langzaam en statig voorbij (hé, nu lukt me dat wél…), om dan brommend uit te klimmen. Voor de full stop kan ik het hele programma nog eens afwerken. Daarna land ik de kist in het hoge gras naast een zandpaadje in het open veld. Twaalf minuten gevlogen, wat een genot! Helemaal zonder begeleiding is het toch net een beetje leuker! Na de eerste vlucht loop ik met mijn toeschouwers mee terug en honderd meter verder leg ik de gebruikte accu in het huisje aan de stroom. Maar toch fijn dat ik twee accu’s heb, want met die twee accu’s maak ik die avond nog twee vluchten van elk precies twaalf minuten. Daarna zit er een heel tevreden man met zijn lieve vrouw, dochters en schoonzoons bij de open haard. Het zou het mooiste weekend van 2011 worden. Qua weer en qua alles. Kleindochtertje Lily weet nog niets van al dit geluk en ligt lekker in haar wiegje te pitten…

We naderen de tweeduizend woorden en het wordt tijd om dit verhaal af te ronden. Maar mijn avonturen op Texel zijn daarmee nog niet voorbij, zeker niet! Dat is dan meteen een mooie ‘cliffhanger’ voor de volgende keer.

Volgende keer zal ik mijn (vlieg) belevenissen op Texel afronden. Belevenissen daar op dat open veld, maar ook in de duinen en op het strand. U leest dan onder andere hoe ik op een boze campinggast reageerde. Verder zal ik meer vertellen over de edele kunst van het crashen en het weer in elkaar knutselen en dan weer doorgaan…

Veel Happy landings!