Overdenkingen deel 7

Overdenkingen van een modelvlieger

Bald de Boer

Oudejaarsavond 2014. Ze hebben de hele avond buiten bij de behaaglijke vuurkorf gestaan, de mannen. Af en toe even naar binnen om het glas te vullen. De vrouwen bleven op een enkeling na lekker binnen. Niettemin was het heel gezellig. Rond 23.35u verlaat hij, met instemming van zijn Gonnie en alle anderen, de gezelligheid in het huis van zijn oudste dochter. Hij wandelt rustig naar het park een paar honderd meter verderop. Met een vliegtuig onder zijn arm en een zenderkoffer om zijn schouder…

Op het open veld in het park aangekomen checkt hij de klok, nog tien minuten. Hij maakt zender en vliegtuig gereed en doet de laatste controles. Nog één minuut. Dan schakelt hij de lampjes op het vliegtuig in en zet het ding op het fietspad, tegen de lichte wind in. Het is nog stil… Om twee minuten voor middernacht geeft hij rustig vol gas. De Supercub LP neemt een aanloop en komt los. Met het knipperende witte staartlicht in beeld laat hij het toestel snel naar hoogte klimmen, zodat de meest risicovolle fase van het nachtvliegen met modellen snel achter de rug is. Het grote genieten kan beginnen. Hij vliegt rondjes om de wassende maan. Dan breekt de hel los. Met de maan hoog aan de hemel, verlicht het vuurwerk vanuit de omringende dorpen die hemel van onderen. En zijn vliegtuig drijft daar statig tussenin!

Al genietend laat hij het afgelopen jaar aan zich voorbij trekken. En al snel gaan ook de jaren daarvoor door zijn gedachten. Het wordt hem door sommigen niet gemakkelijk gemaakt. Ach ja… Om zes minuten over twaalf landt hij de Cub netjes op het fietspad. Hij koppelt de accu los, bergt zijn zender in de koffer en spoedt zich weer naar het feestgedruis.

Aflevering 7, Vrijheid, een weerbarstig model, uitbreiding van de vloot en een donkere wolk aan de hemel.

Hallo lezers en volgers! De vorige delen van deze reeks waren al veel eerder geschreven voor andere doeleinden. Dit deel is echter recent en speciaal voor deze website gemaakt. Het is een extra lang stuk geworden, dat de hele rest van het jaar 2012 omvat. We pakken de draad van het verhaal op in maart 2012, net na het behalen van mijn brevet…

Op 28 maart, drie dagen na het brevetvliegen, maakte ik voor het eerst tien vluchten op één dag. Toen het laatste clublid weg ging, vroeg hij of ik wel voor het donker wilde stoppen… De gracieuze rood/witte Calmato maakte de laatste landing precies toen de zon onder ging. Thuis kwam ik er pas achter hoe inspannend modelvliegen eigenlijk is…

Ik had de smaak goed te pakken, maar op 7 april kwam het onheil. Ook nu was iedereen al naar huis, dus was ik alleen op het veld over. Ik startte mijn Calmato met veel zijwind en maakte veel te vroeg (te laag dus) de bochten met de wind mee naar downwind. Daar vloog ik op nog geen tien meter hoogte toen ik zag dat het toestel met heel veel dwarshelling in de lucht hing. Nog vóór ik terug kon rollen sloeg het in volle vaart op de grond te pletter. Het stuiterde nog een keer op en toen volgde de ziekmakende knal. De romp miste de voorste 30 centimeter, die waren volledig gedesintegreerd. En ik moest de motor met mijn laars ‘uitgraven’. Eigenlijk was het toestel ‘total loss’. Wat een domme vliegerfout!

Al de volgende dag ging ik meteen weer ‘de wei in’, door voor het eerst zelfstandig met mijn Habu te vliegen. Spannend, maar het ging goed. Ondertussen had ik in Dortmund op de beurs voor 50 euro een Ultra Micro Sukhoi SU-26XP (spanwijdte 40 cm!) op de kop getikt, een koopje!

De staart en de vleugel van mijn gecrashte Calmato waren nog intact. Dus ging ik naar Kampen om daar de laatste nog leverbare Calmato met staartwiel te halen. De romp daarvan was immers identiek aan mijn gecrashte neuswielkist. Zodoende vloog mijn eigen Calmato met een nieuwe romp al na een middag bouwen weer, zo goed als nieuw. De gecrashte romp lapte ik in een paar weken op en dat werd dus de kist met staartwiel. Ik noemde hem Phoenix. Nu had ik twee verschillende Calmato’s, en dus al vijf vliegtuigen om mijn ervaring mee op te bouwen!

Het vliegen met al mijn kisten was een genot. Met het brevet op zak lekker vrij en zelf doen wat je wilt…

Ook de met de Habu maakte ik nu regelmatig mijn vluchten, ik begon er zelfs loops en rolls mee te maken. Tot ook hier het noodlot toesloeg. Op 30 mei raakte het toestel overtrokken, dook in een spin en crashte hard…

Op 10 juni had ik een nieuwe romp en kon de Habu weer los! Ik maakte er één vlucht mee met windkracht 5! Na ook een vlucht met de Calmato hield ik het voor gezien. Ik ging naar huis en besloot de rest van de middag te gebruiken om de drijvers onder mijn Super Cub LP te bouwen.

En zo maakte ik op 11 juni mijn eerste watervlucht, wat ook de honderdste vlucht was van de Cub!

Henk was een van degenen waarmee ik in de lente naar de beurs in Dortmund was geweest. Hij bleek maar 200 meter van mij af te wonen en hij besloot bij mij les op de pc te nemen. Ik had een syllabus van 10 lessen ontworpen, speciaal voor beginners in de hobby. Zo was hij in de ochtend van 15 juni 2012 mijn eerste cursist op de simulator. Later die middag ging ik naar de club, naar het jaarlijkse vliegweekend met open dag.

Ik had een tentje bij me en vermaakte me kostelijk. Maar naderhand vertelde Henk me iets dat de komende jaren mijn vliegleven een beetje zou gaan beheersen: “Bald, je hebt het niet van mij, maar ze roddelen over je achter je rug.” Een goed gesprek met een van de kletsers volgde en gelovend in mezelf ging ik verder gewoon mijn gang. Uiterst fanatiek en enthousiast als altijd, dat wel… Maar het bericht van Henk zette me aan het denken en de donkere wolk ging niet meer weg, werd zelfs steeds donkerder…

Ik zocht ook meer mogelijkheden om te kunnen modelvliegen, want bij deze club kon dat alleen maar op woensdagmiddag en in het weekend. En dan lag het vliegen ook nog vaak stil omdat het gras moest worden gemaaid. Natuurlijk was dat altijd bij goed vliegweer met weinig wind…

In juli ging ik gastvliegen bij de bekende ‘helikoptergoeroe’ Wil Snitjer in Garreweer (Groningen). Dat was een leuke dag. Ook ging ik in het park vlakbij het huis van dochter Kim vliegen, met vriend Joël en zijn vader Chris.

Joël is een echte helikopterman…

En ik legde contact met andere clubs. Zo kwam ik terecht bij een club op een uur rijden van mijn huis. Daarom noem ik dat de ‘verre club’. Je kunt daar elke dag terecht! Op de afgesproken avond (7 augustus) werd ik door het voltallige bestuur onthaald en met open armen ontvangen. Of ik meteen instructeur en examinator wilde worden? “Ja, graag!” Dan gingen ze dat regelen! Drie dagen later maakte ik daar mijn eerste vluchten. De tweede vlucht daar, was de 150^ste van de Supercub LP en mijn 300^ste in totaal.

Ondertussen lag mij Habu meer op de grond dan dat ie vloog. Op 2 september deed ik weer eens een dappere poging om het ding in de lucht te houden. Hij raakte uit het zicht en ik was hem ongeveer 30 seconden kwijt! Terwijl ik af en toe wat up gaf en de impeller nog steeds hoorde, speurde ik de horizon af. Na een ‘eeuwigheid’ zag ik hem ver weg boven het maisveld. Nadat ik de Habu had geland ben ik zwijgend het clubhuis in gegaan om tot rust te komen. Pas een halfuur later durfde ik het aan de anderen te vertellen…

Ik leerde Albert kennen en op 13 september gaf ik voor het eerst als officieel instructeur les op een model: Ik liet hem mijn watervliegtuig besturen! Ook daarna vloog ik extra veel, want al op 17 september volgde mijn 450^ste vlucht…

Om te kijken of ik mijn eerste club kon missen, kwam ik er een hele maand niet. In die maand miste ik de meeste leden wel degelijk en daaruit leerde ik, dat ik daar toch maar lid moest blijven. Voorlopig… Ondertussen was ik gastdocent geworden aan de Noordelijke Hogeschool Leeuwarden, waar ik vijf maanden lang het vak Human Factors in Aviation Safety zou gaan geven. Vrijdags na school ging ik dan door naar de verre club. Ik at mijn meegebrachte maaltijdsalade in het clubhuis en maakte mijn vluchten. Later ging ik van daaruit naar een sporthal in de buurt om indoor te vliegen…

Op 21 september vloog ik Alberts Cub in, om hem daarna constant les te geven tot hij zijn brevet had. Wat hebben wij samen veel plezier gehad… Henk haakte één les voor zijn examen af als cursist. Hij ‘vond het niets voor hem’, terwijl hij het toch wel aardig deed. Ik kon weer opnieuw beginnen, maar in Albert vond ik een goede nieuwe kandidaat…

Begin oktober ging ik met Gonnie naar Hangar Modelbouw, dat onderhand mijn vaste stamzaak was geworden. Peter verkocht me de Parkzone Ultra Micro T-28 Trojan, waarmee ik zou beginnen met indoorvliegen. Dat deed ik op zondagmiddagen in een sporthal in Sneek, en op vrijdagavonden in Veenwouden.

Mijn Habu had van de laatste crashes een gebrek overgehouden. Af en toe viel na een aantal seconden vliegen het vermogen weg. Ik bond op het veld de Habu met een touw vast, deed een vluchtsimulatie en kwam er zo achter dat een van de vliegaccu’s een kapotte cel had. Daarvoor had ik eerst een paar noodlandingen moeten incasseren, eentje met schade tot gevolg, ja alwéér…

Die maand ging ik ook nog een keer naar Wil om een dagje te vliegen in Garreweer. Ik maakte vijf vluchten, waarvan er een wel heel komisch eindigde. Mijn Habu had mooi gevlogen en ik maakte mij op voor de landing. Op final dacht ik dat er een grote donkere vogel met mijn kist in botsing kwam. Maar het bleek het vliegtuig zelf te zijn: de gehele vleugel had afscheid genomen van de romp! En dat terwijl ik vooraf nog de bevestiging had gecontroleerd… Thuis bedacht ik een failsafe oplossing: tape over de schroeven…

Mijn laatste watervluchten van het seizoen vonden plaats op 30 oktober. Alles was goed gegaan, maar ik was wel koud geworden. Net nadat ik de buitenboordmotor van de boot de sporen gaf, wilde ik mijn handschoenen uit de waterdichte trommel halen. Daarbij zag ik mijn portemonnee uit die trommel komen, overboord vallen, in de plomp verdwijnen en zinken! Rijbewijs en alle pasjes er in. Verbijstering! Ongeloof… Gonnie en ik hebben later nog uren met schepnetten gedregd, zonder resultaat. Op naar het politiebureau voor aangifte en naar het gemeentehuis om een nieuw rijbewijs aan te vragen. Dat had ik binnen een paar dagen alweer in huis (en ook een nieuwe betaalpas en een KNVvL pas, hulde), maar Gonnie moest me intussen toch naar de verre club rijden, om een instructieavond voor nieuwe clubinstructeurs bij te kunnen wonen…

In november maakte ik weer de nodige indoorvluchten, maar ook mijn eerste nachtvluchten buiten. Dat was leuk, weer eens iets anders…

Albert wees me op een aanbieding van de Parkzone Ultra Micro Spitfire met AS3X girostabilisatie, die dus gemakkelijk met windkracht 3 is te vliegen. En die was dus ook snel besteld! Dit kistje is mooi op schaal en gemaakt van wat harder schuim, het lijkt wel hard plastic. Dus zou ik er niet mee in de hal vliegen, maar buiten op het veld. Wat een genot…

Albert in de winterkou, met zijn Spitfire…

Begin december volgde nóg een bestelling uit de serie micro’s: de UMX Carbon Cub SS, die ik ook in Dortmund had gezien. Ook deze Piper Cub is mooi op schaal en heeft AS3X stabilisatie. Bovendien heeft hij als motor een buitenloper, werkende flaps en verlichting. En je kunt er drijvers onder zetten en een speciale mini ASK-21 zwever mee omhoog trekken! Daarom heeft de motor nogal wat ‘over-vermogen’. Daar kwam ik later op een harde manier achter: tijdens de eerste (hand-) start stond het vliegtuig meteen recht omhoog in de lucht. Om vervolgens te pletter te slaan. De vlucht had 13 seconden geduurd en ik zat met een gebroken vleugel. Na reparatie met Z-Poxy vloog dit toestel goed en heeft het nooit meer schade gehad …

Ondertussen verliep de laatste ‘vlucht’ van de Habu van dat jaar ook niet al te goed. Maar wel met veel hilariteit! Het was 8 december. Ik had de wielen van de Habu af, omdat hij in het natte gras toch niet los kwam. Er lagen namelijk al sinds september plassen op de velden van mijn beide clubs, wat me ertoe bracht ook in lid te gaan worden bij een club met een verharde baan op een echt vliegveld. Afijn, lid Cor zou de Habu voor mij lanceren. Maar hij gooide niet hard genoeg. Het toestel overtrok, ik drukte de neus en leek hem onder controle te krijgen. Toen ‘stak er een boom over’… De Habu hing precies op het zwaartepunt in de takken, zodat hij telkens daaromheen rond draaide. We moesten uiteindelijk de halve boom omzagen om hem vrij te krijgen. Alle aanwezigen, en dat waren er nogal wat, hadden me toch een lol… Het aantal crashes met dit ding stond al op zeven of acht, ik ben de tel onderhand wel kwijt…

Toen ik de Cub SS half december in Kampen ophaalde, stond daar ook een tweemotorige Ultra Micro Mosquito MK IX. Die nam ik dus ook mee, want die stond er toch… De geheugens in mijn eind vorig jaar gekochte DX6i zender liepen al aardig vol…

De Ultra Micro Spitfire MK IX en de UMX Carbon Cub SS, beide met AS3X girostabilisatie…

Mijn secuur in het logboek genoteerde aantal modelvluchten stond op 31 december 2012 op 746. Daarbij had ik 105 uur een model in de lucht weten te houden. Van die 746 vluchten waren er 677 in dat jaar voltooid. Ik kon drie conclusies trekken:

1. Mijn hobby was volledig uit de hand gelopen!

2. Een Habu is een mooi ding, maar brengt geen geluk…

3. Sommige mensen zeggen dat ik ‘knettergek’ ben… Waarvan akte!