Er was eens…

Door Gerard Haverkamp

Er was eens…….

Een jongen van een jaar of tien die naast gewoon vliegeren modelvliegen ook wel heel erg interessant vond. Het begon met gevouwen papieren vliegtuigjes maar niet zo lang daarna had ie van z’n zakgeld en gesponsord door zijn ouders z’n eerste vliegtuigbouwdoos bij elkaar gespaard. De keus was gevallen op een zwever “Der Kleine UHU” van Graupner. Met nul komma nul ervaring aan de slag gegaan met de tekening op de grond en een heleboel latjes, plankjes, vleugelribben, etc. op tafel.

In de weken die volgden ontstond er tot mijn grote vreugde toch iets wat op een echt vliegtuig begon te lijken! Nadat het houten skelet klaar was moesten de vleugels nog worden voorzien van de papieren bekleding. Volgens de beschrijving moest je het papier insmeren met spanlak… Spanlak? Nog nooit van gehoord, maar je volgde trouw de handleiding en zie daar, nadat de lak was opgedroogd bleken de vleugels heel mooi strak te zijn geworden. Het vliegtuig was klaar! Vervolgens de vleugel met elastieken op de romp bevestigd en richting de hei tussen Bussum en Hilversum. Het richtingroer een beetje scheef zetten (dan hoefde ik hem niet op te halen in Hilversum….) en met een nylondraad plus een gecharterde broer kon het vliegtuig worden opgelaten als een vlieger. Wat was dat een schitterend gezicht; hoog in de lucht, keurig rondjes vliegen.

Na de UHU volgden nog een paar zelfgebouwde zwevers. Maar je had dus wel altijd iemand nodig om ze op te laten en die broer was niet altijd te porren om mee te gaan, dus.., min of meer einde verhaal plus dat er ook andere hobby’s om de hoek kwamen kijken.

50 jaar later….

In al die jaren die daarop volgden was het vliegen toch blijven kriebelen. Dus de hobby toch maar weer opgepakt want het virus had mij weer te pakken. Aangezien de tijd voor mij m.b.t. modelvliegen jaren had stilgestaan moest ik eerst maar weer de boeken induiken en op internet dingen uitvogelen.

Maar wat was er in al die jaren veel veranderd! Zenders, ontvangers, servo’s; het was allemaal betrouwbaarder en kleiner maar ook goedkoper geworden. En niet te vergeten, je kon nu ook elektrisch vliegen. En dan begin je weer te bouwen. Het bouwen bleek in de loop van de tijd wel een stuk makkelijker te zijn geworden. De vliegtuigen waren al min of meer kant en klaar dus alleen nog de motor, servo’s, ontvanger, regelaar en een paar stuurstangetjes monteren en klaar was kees. Wat een verschil met vroeger; en dan zeggen sommigen ook nog dat vroeger alles beter was… Maar goed, het vliegtuig klaar, een zender aangeschaft en dan? Er moet natuurlijk wel gevlogen worden; maar hoe leer je dat? Ik had geen flauw idee hoe je dat moest aanpakken en dan sta je weer een tijdje stil. Het leek me overigens wél handig om lid te worden van een modelvliegclub. Want wie weet konden ze me daar verder helpen maar dat viel nog tegen; iedereen was meer met zijn “eigen dingetje” bezig dus zo kwam ik ook niet echt verder.

En tja, ze zeggen als de nood het hoogst is, is de redding nabij. En die redding was: Bald de Boer. Bij hem ben ik begonnen op de vliegsimulator en heel veel later ook op het veld. Een strenge doch rechtvaardige instructeur waar je ook nog ontzettend mee kan lachen. Wat wil je nog meer?