Héérlijk… 

Zo, eindelijk heb ik de meeste reparaties achter de rug. Dat had nog wel enige voeten in de aarde. Sommige dingen moest ik drie of meer keer doen. Om er dan achter te komen dat het euvel bij de eerste proefvlucht nóg niet was opgelost… 

Dat was vooral het geval bij de neuswielbesturing van de Charter NXG 2. De zelfgemaakte messing stuurhevel had losgelaten van het aandrijfstangetje. Gaatje te groot. Motorkap eraf, tape verwijderen, motor uitbouwen, het heveltje bijbuigen en alles weer in elkaar zetten. En al vóór de eerste proefvlucht gisteravond stond het neuswiel weer vrolijk vrij rond te zwenken. Maar nu wist ik wat ik moest doen. Dus dat zou zo klaar zijn… 

Terwijl mijn lief al op één oor lag, heb ik afgelopen nacht alles weer uitgebouwd. Ik ben namelijk een nachtmens. Maar dat uitbouwen deed ik niet voordat ik in de onderdelendoos een originele stuurhevel had gevonden. En ook nog eentje van messing. Het oude beestje (1452 vluchten!) moest weer van de nodige plakband en duct tape worden ontdaan en de motor moest er weer uit, voordat ik erbij kon. Zag ik meteen dat ik de motor op de kop had gemonteerd. Niet handig voor de voorgeschreven 3 graden motor domp. Het klusje was zó gepiept en vanmorgen heb ik hem weer ingevlogen. Loopt weer mooi als een zonnetje. En de neuswielbesturing is weer perfect… 

Een ander klusje dat ik gisteren meerdere malen opnieuw moest doen was de servo van het luikje van de Charter NXG 3. Cursist Peter had die romp maandag gebracht. Hij had hem mooi gerepareerd nadat hij er in februari zelf mee was gecrasht. Het verder opbouwen was een peulenschil, maar die servo… 

Degene die erin zat was kapot. Liep vrij. Een volgende ook, en een daarna ook. En denk nou niet dat ik die dingen niet test voordat ik ze inbouw, maar onder belasting bleken ze toch kaduuk. Bleek ik ook nog een keer de verkeerde te hebben ingebouwd. Die had ik al geprobeerd en die was echt stuk… 

Maar na vier keer een servo in en uitbouwen, lastig klusje, had ik er eindelijk een goede inzitten. De testvluchten van de NXG 3 gingen gisteravond dan ook prima. Geheel tot mijn tevredenheid. Hij zoemde weer mooi rond. Zelfs de parachutist kwam meteen de eerste keer mooi uit het luikje waar ik zoveel tijd in had gestoken…  

Verder kwam er gisteren een nieuwe cursist. Helemaal uit Noord-Holland. Hij is al 84 jaar, maar heel enthousiast. Daar kunnen we wel wat mee en ik ga hem graag verder helpen. Kijk er al naar uit. Alleen liet ik hem gistermiddag niet vliegen. Windkracht vier vond ik toch wel een beetje te gortig voor hem. We sloten de mooie infomiddag af met één demovlucht van mij… 

En nu maar hopen dat mijn kisten een tijdje heel blijven. Dan kan ik eindelijk eens relaxen, héérlijk…  

Rij, vlieg en heerlijk voorzichtig… 

Mazzel… 

Zo, alweer twee weken geleden dat ik een blog heb gemaakt. Tja, dat krijg je als je zo druk aan het klussen bent. Nu aan de vlonders aan de waterkant van de tuin. Maar elke dag maak ik ook tijd voor een paar vluchtjes. Moet gewoon. Van futiliteiten als het maken van een blog komt dan niks… 

Als je zoveel vliegt als ik, dan gebeurt er nog wel eens iets. Af en toe een crash en schade. Dat overkomt de beste. Zelfs mij dus, ha, ha. Maar de laatste tijd is het bij mij wel héél erg vaak raak. Vaak een technische oorzaak, maar ook vaak onbenulligheid van mijn kant. De meeste vliegers praten daar niet over. Net als in de bemande luchtvaart. Zelf maak ik er niet zo’n punt van. Van mijn fouten, als gevolg van onbenullig gedrag of niet, kan tenslotte iedereen wat leren. Afijn. Laat ik mijn laatste drie crashes eens met je doornemen. En dan valt ook op hoe vaak ik onmetelijke mazzel heb bij zo’n ‘mishap’… 

Twee van de drie crashes deden zich net na reparatie van de kist voor. Dat is extra vervelend. Dan heb je net lang zitten repareren en dan gebeurt er wéér iets. Dat wil ik dan zo snel mogelijk oplossen. Alhoewel er ook drie kisten al tot een jaar op reparatie liggen te wachten. Klusje voor als het eens slecht weer is… 

De enige kist die niet pas was gerepareerd, was mijn T-Rex 500 Pro heli. Een kist met een meter rotordiameter waar ik zuinig op ben. Hij had al sinds juni 2019 (!) niet gevlogen. Op 18 mei moest daar maar eens verandering in komen. Samen met de andere heli’s die al lang stil stonden ging ik naar het veld. De Apache, niet gevlogen sinds oktober 2019, deed het nog goed. Al waren twee van de drie accu’s niet best meer. Ik vloog in de luwte van wat bomen en struiken, want de wind nam aardig toe. Met zo’n grote T-Rex kan dat niet, die ging in het open veld, starten en landen op een zandweggetje… 

De eerste paar minuten geen probleem. Toen ik op de zender keek, kreeg het toestel net een windvlaag. Ik liet hem wat stijgen en toen dreef hij naar achter me. Gevaarlijk dicht naar een grote hoeveelheid hooibalen in plastic. Ik moest alle zeilen bijzetten om die dingen niet te raken. Tijdens mijn acties stuurde ik natuurlijk véél te abrupt. Gevolg: de heli kwam op de kop terecht, op zo’n vijf meter hoogte. Toen deed ik iets doms: het gas dicht. De heli crashte op de kop. Maar precies in het hoge gras naast het weggetje. Tot mijn verbazing zag ik geen schade. Nadere inspectie leerde dat een tandwiel licht beschadigd was. Maar het motortandwiel liep er mooi overheen. Met een apart geluidje, dat wel. Maar ik kon dus de vluchten voortzetten. En weer ademhalen… 

De volgende crash gebeurde op de avond van diezelfde 18e mei. Van mijn Carat 2000 zever (2 meter span) had ik de drie stekkers van de haperende motor opnieuw moeten solderen. Lastig werkje, omdat die motor moeilijk weer in te bouwen is. Maar na lang prutsen lukte dat. Invliegen dus. Het woei nog altijd stevig. Maar op zich kan dat ding daar wel tegen. En ik ook. Achteraf denk ik dat de lijm van de carbon staaf in één vleugel had losgelaten. Want na de start ging de Carat alle kanten op. Onverklaarbaar. Natuurlijk dreef hij snel naar de hoge bomen. En ja hoor, precies na één minuut zwabberen hing hij op vijftien meter hoogte in een van de bomen. Shit… 

Door wat vol gas te geven kreeg ik er beweging in. De motor had ik dus goed vastgezet. Het toestel viel naar circa vijf meter hoogte en bleef daar weer hangen. Ik zag al een deel van de achtervleugel vallen. Ik er naartoe. Nog een paar keer gas geven en het toestel viel op de grond. In een bijna droge sloot. Daarbij brak ook een van een hoofdvleugel af. Klauw in de brandnetels en ik kon het toestel met een droge tak naar me toe halen. Zwart van de modder. Maar verder toch lichte schade…  

De laatste mishap was eergisteren, op zaterdag 20 mei. Met mijn Charter NXG, waarvan ik net een accustekker opnieuw had gesoldeerd. Die was losgegaan tijdens de start. En niet in de lucht, een mazzel op zich… 

Tijdens de vijfde en laatste vlucht na reparatie deed het toestel ineens niets meer. Kon ook niet meer sturen. Total electrical failure! In een lichte linker cirkel ging het vliegtuig naar de genoemde bomen. En ik kon niets doen. Hij miste die, oef! Daarna ging de reis naar de vaart! En erboven. Maar daarvan op te terugweg kreeg hij wat extra lift bij de dijk en hij kwam er overheen! Landde mooi in een weiland. Géén schade! Thuis de andere stekker ook opnieuw gesoldeerd. Daarna da accu onder de loep. Die knetterde en ik wist genoeg… 

Die accu heb ik meteen uit het arsenaal genomen. De Carat is ook weer klaar en vliegt áls nooit tevoren’. Alles vliegt weer goed. En ik? Ik ben een mazzelaar… 

Rij, vlieg en mazzel voorzichtig… 

Geen schade…

Up and down… 

Dat was me een mooie encounter met een ree, vorige week zondag (zie blog 203). Sindsdien is er weer veel gebeurd. We beginnen met vorige week zondag. Want na de bambi heb ik ’s avonds nog een keer gevlogen. En hoe… 

Het was windstil en dat vroeg om het oplaten van twee kisten waar weinig wind wel voor van pas komt. Ik koos voor de micro A-10 en de Lidl. Die laatste is inderdaad van de Lidl. Een vrij vliegend zweefvliegtuigje van nog geen acht euro. Het was een rage om deze dingen om te bouwen tot rc vliegmachine. En dat was gelukt. Een voormalig clublid deed dat voor mij. Door ermee te vliegen kon ik meteen een paar van de vijf nieuwe accu’s voor dat ding uitproberen… 

Man, wat vliegt dat Lidl dingetje mooi! En zo rustig. En lang! Hij heeft wel de neiging om telkens te overtrekken, dus is het goed oppassen. Vier vluchten met de Lidl, allemaal langer dan 11 minuten… Met de A-10 had ik minder geluk. De eerste vlucht met een standaard accu ging lekker, ruim 9,5 minuten. Maar bij de tweede vlucht wilde ik hier ook een nieuwe accu in proberen. Dat ging mis… 

De standaard accu’s zijn 850 MAh, de nieuwe 1500. Twee keer zoveel vliegtijd dus, maar óók twee keer zo zwaar. Minstens. Toch maar proberen. Het hoogteroer van de A-10 helemaal up getrimd en de accu zo ver mogelijk naar achteren. Maar het was niet genoeg. Het vliegtuig ging met de neus naar beneden in het hoge gras. Nog één poging. Héél hard gelanceerd. Maar weer ging de neus omlaag. Hij kwam in iets minder hoog gras terecht en de neus werd licht beschadigd… 

Dus de laatste vluchten met de Lidl volgemaakt. Zo kwam de maand april teneinde met een totaal van 205 vluchten. En wat had ik lekker genoten. Van die ene goede vlucht met de A-10, maar ook en vooral met de Lidl… 

De maand mei begon met mooi weer. Eindelijk! Op maandag 1 mei kon ik voor de eerste keer zonder jas naar het veld. Ik wilde alle vliegtuigen deze meimaand vliegen. Want sommige hebben al járen stof hangen te happen. Maar eerst maar eens de maand inluiden met de goeie ouwe Charter NXG…  

De tweede vliegsessie van de dag was met de Supercub LP4 en de blauwe Calmato. De Cub vloog lekker. En de Calmato ook. Totdat het mis ging… Geheel onverwachts! Ik vloog niet te laag en ook niet te langzaam. Uit de laatste bocht van een vlakke acht tikte een felle windvlaag de linkervleugel naar beneden. Het toetel dipte en viel omlaag. Met vol gas en up kon ik hem niet meer redden. Een geweldige klap en mijn mooie Calmato bleek Total loss…. 

Nou was het al een samenraapsel van verschillende onderdelen. De vleugels en staart van mijn eerste Calmato uit 2011, op een gemodificeerde romp waarvan de neus te kort was. Daardoor had ik veel problemen met het zwaartepunt. Toch we jammer. Maar ik ben eigenlijk ook wel blij dat ik ervan af ben. En het schept weer ruimte in mijn mancave… 

Nog twee vluchten maakte ik met de SC LP4. Mijn maandtotaal van mei kwam daarmee op 13 vluchten! En als bonus zag ik nog een bambi… 

Het duurde meer dan een uur om het wrak te strippen van de nog bruikbare onderdelen. Daarna heb ik hem ritueel verbrand in de open haard in de blokhut… 

Rij, vlieg en up and down voorzichtig… 

Bambi…

De laatste dag van de maand alweer. Nog even lekker een paar vluchten maken. Zal ik de 200 in april halen? Denk het wel. Mijn lief ligt nog op één oor. Kan ik mooi even mijn ding doen. Altijd lekker, de ochtenden. Het is ook heel aardig lenteweer… 

Bij de toegang tot het veld staat een oude boerenkar, overwoekerd grotendeels. Daarop maak ik mijn vliegtuig klaar voor de vlucht. Zoals ik dat zo vaak doe. Dan zet ik hem op het pad, nog buiten het veld, om hem te starten en zo naar het veld te vliegen. Om 09.00u precies verlaat de Charter NXG de aarde. Al thuis had ik in de verte een ree op het veld zien lopen. Die was er nog steeds. Altijd een mooi gezicht, zo’n bambi… 

Bij de volgende vlucht zag ik zelfs twee bambi’s. Ze waren lekker aan het dartelen en renden achter elkaar aan. Redelijk ver weg, dat wel. Want het zijn tenslotte wilde dieren en ze zijn heel schuw. Dus ook mensenschuw. Ze geven zich alleen bloot als ze zeker weten dat er geen gevaar dreigt… 

Het mooie is, dat ze helemaal geen last hebben van de modelvliegtuigen, die bambi’s. Vaak staan ze toe te kijken of ze grazen gewoon door. Het vliegtuig is voor hen niet meer dan een gewone vogel. Een grote vogel, dat wel. Af en toe kijken ze even op, luisteren en ruiken. Maar dat is vooral om de mens te detecteren. De twee bleven ook de twee vluchten daarna zichtbaar. Waarna ze verdwenen in de rietkraag langs de niet gebruikte vaart. Waar ze wonen… 

Ik zat lekker op mijn krukje de vijfde vlucht te vliegen, toen ik in een weiland verderop een grote haas recht op me af zag komen rennen. Dacht ik. Huppelend rennen deed ie. Ik wist dat hij nog een sloot over moest en dat ging met een soepele sprong… 

En toen zag ik dat het helemaal geen haas was! Het was een bambi! Niet al te groot, maar wel heel gespierd en lenig. Jong diertje? Ik bleef stil zitten en hij kwam dichterbij. Ik kon zijn gewei al zien. Daarom wist ik dat het een hij was. Uiteindelijk liep het diertje op tien meter langs me op. Tien meter! Dat weet ik zo zeker, omdat hij rustig door een open hek liep naar een ander weiland. En daar bleef hij grazen. Weer op gepaste afstand. Zo dichtbij heb ik nog nooit een bambi gehad. Ik moest mijn hoofd stilhouden en heel langzaam draaien. Want ik had wél een model in de lucht te houden… 

De 200 vluchten van april waren snel een feit en al om tien uur ging ik tevreden naar huis. Op de trapkajak met mijn lief voor de 150ste vaart met dat ding. En daarna Formule 1 kijken… 

Rij, vlieg en bambi voorzichtig… 

Reken… 

Deze blog wilde ik zo beginnen: “De zon is onder, de maansikkel wordt helderder. Wachten op de eerste sterren die zo meteen aan al het donker wordende zwerk zullen verschijnen. Net gestopt met vliegen. Als een tevreden man…” Maar dat was gisteren. Toen wilde ik een blog maken. Maar toch maar niet. Drukke dagen achter de rug. Dus lekker een film kijken op tv. Met mijn lief. En onze nieuwe sound box. Een genot, zeker… 

Vanmorgen dus alweer zes vluchten gemaakt. Het modelvliegen is voor mij als de dagelijkse (ochtend)gymnastiek. Ik voel me dan ook een beetje de ‘Olga Commandeur’ van het modelvliegen. Het verschil: zei houdt ermee op. En ik niet. Voorlopig nog niet… 

Een man van getalletjes, dat ben ik. Altijd maar rekenen. Zo kijk ik vaak op ze zender naar mooie getallen op de timer. En dan komt bijna elke vlucht, als die lang genoeg is, een aantal Boeings langs: de 7.07, de 7,27, 7,37, 7,47 3n 7,57. Die getallen móet ik zien. En daarbij moet ik, van mezelf, het getal 7,17 NIET zien. Even verderop in de tijd komt op het scherm: 9,11. Het alarmnummer in de USA én de datum van de Twin Towers. Leuk werk. Mijn lief moet er altijd om lachen. Ik vind het onschuldig… 

Maar er zijn afgelopen week méér getallen voorbij gekomen. Zo heb ik sinds de vorige blog de het aantal van 150, 160 en 170 vluchten (deze maand) in mijn logboek kunnen schrijven. En ook de 1400ste vlucht van mijn Charter NXG2 en de 300ste vlucht van de FMS Supercub. Die laatste moest ik gisteravond ‘invliegen’ met een gerepareerde accu. De klacht was geweest, dat hij af en toe helemaal uitviel, waardoor de mooie Cub al dan niet zachtzinnig crashte. Ik heb de hele bedrading mét stekker, van die accu vervangen. En de oude meteen weggegooid! Spannend…  

Eerst maar eens gewoon vliegen met de goede accu’s. De wind was trouwens ook nog te hard voor zo’n testvlucht. Maar na een bui nam de wind af, perfect! Dus voor de laatste vlucht die gerepareerde accu erin en starten! Ik bleef het toestel laag houden, met de flaps op stand 1. Voor het geval de stroom wéér zou uitvallen. Want dan is sturen er ook niet meer bij. En met de flaps in de take-off stand zou dan eventueel een ‘zachte landing’ kunnen volgen… 

Het ging goed. Na een paar minuten laag (en vanwege de flaps langzaam) vliegen, leek me het fijner om wat meer snelheid te maken. Dat vliegt beter. De flaps gingen in en ik liet de kist een beetje klimmen. Resultaat was, dat ik ruim negen minuten zonder storing heb gevlogen. Ik begin alweer een beetje vertrouwen in die accu te krijgen… 

Na de eerstvolgende vlucht, vanmiddag dus, zal ik een totaal aantal uren modelvliegen hebben van maar liefst 3000! Daarmee zou je in de bemande luchtvaart al zeer ervaren worden genoemd! Dan heb ik in totaal zo’n 9000 vlieguren in de luchtvaart. Met inbegrip van die 3000 modeluren, dat wel. Verder reken ik me rot. En dat blijf ik doen. Heb het altijd al gedaan. Ik vind dat leuk…  

Rij, vlieg en reken voorzichtig… 

Pech… 

In de vorige blog kon ik nog spreken van geluk. Vandaag heb ik pech. Ofwel pech gehad. Niet dat ik geen goede dag had hoor. Vanochtend bezig geweest met het schoonmaken van de spullen van de boot. Die gaat morgen te water. Brandstof gehaald ook. Dus laat maar komen dat scheepje… 

En toen was het vanmiddag ineens heel mooi weer. Tegen de verwachting in! Het leek wel zomer, de thermometer aan de muur van de schuur tikte de twintig graden aan. Tijd om nog lekker even te gaan zweven. Met de Carat 2000. Die was weer helemaal goed. Was…  

Man wat zweeft dat ding mooi. En lekker lang ook. Meer dan 25 minuten op een 3S/2200 accu. Wat een genot, zo lekker op mijn krukje. Rond vier uur vielen er een paar spetters. Maar dat mocht geen naam hebben. Ik kon lekker doorgaan…  

Tegen vijven moest ik stoppen om te gaan eten. En om daarna de online simulator les van vanavond voor te bereiden. Ik zette in voor de landing. En toen gebeurde het. In de laatste bocht naar het veld liet ik de zwever overtrekken. Een klassieke blunder. Tot mijn pech kwam hij loodrecht op zijn neus terecht. Precies op het beton…  

Ik heb dus weer iets te repareren. Maar ja, als je veel vliegt, gebeurt er natuurlijk ook wel eens wat…  

Rij, vlieg en pech voorzichtig… 

Geluk… 

Een bijzondere blog, deze met nummer 200! En niet alleen daarom. Vandaag liep namelijk heel anders dan gepland was. En anders dan verwacht. Het was de bedoeling om vandaag naar Franeker te rijden om de naamstickers op onze nieuwe boot te gaan plakken. Maar eerst zou ik nog even gaan vliegen. Ik wilde tien vluchten maken, en zo tachtig vluchten in deze maand bereiken… 

Met de Charter NXG. Aan het eind van de tweede vlucht maakte ik een harde landing, zoals dat heet. Het toestel kwam neer op het neuswiel en dat stond daarna scheef. Toen ik het recht wilde buigen, brak de stuurhevel af. Ik zou er toch nog wel mee kunnen vliegen… 

Dus nieuwe accu erin. Maar toen zag ik het: ook het richtingsroer stond helemaal naar een kant uitgeslagen. Niets aan te doen. Naar huis dus en repareren die hap. En dat was best veel werk. De vleugels moesten eraf, evenals de motorkap. En daarna moest de neuswielpoot eruit en de motor worden uitgebouwd. Toen kon ik er pas bij…  

De servo bleek nog goed te zijn, een meevaller. Maar ik moest de stuurhevel van het neuswiel opnieuw solderen. En daarna weer alles in elkaar zetten. Maar het schoot zowaar op! Maar tijd om naar Franeker te gaan was er niet meer. Dan maar het geheel in gaan vliegen… 

Tijdens de eerste testvlucht gebeurde het. Ik keek net iets te lang op mijn zender. En toen vond ik het toestel niet meer terug! En hij was niet eens hoog of ver weg, vlak boven mij en hooguit twintig meter hoog. Hoe bestáát het… 

Waar ik ook keek, ik kon hem niet meer vinden. Dat misselijk makende gevoel had ik al een paar keer eerder meegemaakt. Toch niet wéér? Jawel dus. Uiteindelijk zette ik zender maar uit. De zoekactie begon… 

Wat raar dat je een wit vliegtuig niet ziet liggen in een groen weiland. Omdat het toestel tegen de wind in vloog toen ik hem verloor, ben ik eerst bovenwinds gaan zoeken. Ik liep daar heen langs een sloot waar ik in keek. Een witte zwaan zag ik even aan voor een Charter. Vooral zoeken bij het woonhuis en de stallen. Niets. Toen de dijk op langs de vaart. Ook niets. Bijna aan het eind van die dijk gekomen, zag ik héél ver weg weer iets wits. Kon weer een zwaan zijn. Of niet. Het witte vlekje verplaatste zich niet en lag in een rietkraag langs een andere vaart, zo’n vijfhonderd meter van mijn vliegplaats. Ik recht erop af… 

Twee keer keek ik door de verrekijker. Het ging steeds meer op de staart van mijn vliegtuig lijken. De derde keer dat ik keek wist ik het zeker: dat wás hem! Toen ik erbij kwam bleek mijn grote geluk, het vliegtuig was onbeschadigd…  

En zo kon ik na een flinke wandeling gewoon mijn eerder geplande tien vluchten van de dag vol maken…   

Rij, vlieg en geluk voorzichtig… 

Het stipje verplaatste zich niet…

Na de wandeling, onbeschadigd en volledig inzetbaar…

Zweef… 

Zo, het komende feest is genoemd. Iedereen welkom, zie mijn vorige blog 198. Het bootje is gekocht en het is nu wachten op de aflevering. Hopelijk duurt dat niet al te lang. Want het wordt nu écht lente. En dan krijgt een mens zin om te gaan varen. Naamstickers hebben we ook al besteld. En nieuwe fenders (stootwillen) en lijnen gehaald. Want op een nieuwe boot moeten ook nieuwe attributen… 

Verder hebben we de tuin gesnoeid. Het dikke hout verzaagd voor de tuinhaard en de rest gehakseld. Pittig klusje, zodat ik deze dagen geen wandeling meer hoef te maken. Dat scheelt tijd. De Jacuzzi is weer opgewarmd en we hebben er alweer drie keer in gezeten. Lekker. En ik heb lekker gevlogen, zodat de eerste vluchten van april een feit zijn. Wat zeg ik, er staan er alweer 29 in mijn logboek. En dat terwijl het de eerste dagen van de nieuwe maand regende. Zodat ik pas eergisteren kon beginnen… 

Inmiddels hebben de Charter NXG, Supercub LP, de Flying Wing en de Carat 2000 het luchtruim gekozen. Die laatste heeft de helft van het aantal vluchten voor zijn rekening genomen. Daar vlieg ik extra graag mee… 

Gisteren ging het echter een beetje mis. Aan het eind van de vijfde vlucht. Vlak voor de landing overtrok ik de kist, waarna hij hard op zijn neus terechtkwam. Gelukkig nog heel, maar wel met een bolling onder de cockpit. Die zou ik later met kokend water behandelen. De motor liep nog mooi, dus ik besloot om nog een vlucht te maken… 

Nieuwe accu erin, lanceren en… niet te vliegen! Gewoon uitklimmen kon al niet, want dan maakte hij een looping. Verder overtrok het toestel constant. Ik wist het ding al modderend nog een minuut of tien in de lucht te houden, waarna er een geslaagde landing volgde. Phoeff…  

Cockpitkap eraf en ik zag het meteen. Het plankje waarop beide elevator servo’s zitten gemonteerd, schoof mee als ik hoogteroer gaf! De lijm had losgelaten (toen ik het vliegtuig had gekocht liet er ook allerlei lijm los, zeker te lang in de opslag gelegen). Probleem gevonden… 

Vanmorgen zou Ted komen vliegen. Om 10.30u. Echter, ik was al om kwart voor acht klaarwakker. Dus het nest uit en dat plankje vastlijmen! Dat moest een uur uitharden, dus ben ik even met de Flying Wing naar het veld geweest. Alvast vier vluchten gemaakt. Lekker weer! Nog wel een beetje fris na de nachtvorst. Ik kwam tegelijk met Ted bij ons huis aan… 

Meteen weer op pad, nu met Ted én de gerepareerde Carat. Ik moest nog een servo-arm verstellen en de trim opnieuw afregelen. Hij vloog lekker, maar wel met de trim helemaal naar up. Toen was Ted aan de beurt. Hij vliegt al solo en was maar liefst 49 minuten in de lucht. Met zijn Phoenix 2400 motorzwever… Nadat ik nog een kort vluchtje had gemaakt, gingen we stoppen en kon ik het hakselen afmaken… 

En toen ik daarmee klaar was, kon ik voor de derde keer vandaag gaan vliegen. Een loodje van 20 gram op de staart van de Carat zorgde ervoor dat de trim weer binnen de limieten was. Twee vluchten gemaakt, beide over de dertig minuten. Het vliegtuig is dus weer goed. Nagenoeg windstil, zon, 13 graden en veel thermiek. Het was de eerste échte lentedag van het jaar… 

Rij, vlieg en zweef voorzichtig… 

Blog 198, zondag 2 april 2023, 16.45u 

Feest… 

Door de hele drukte met het uitzoeken van onze nieuwe boot ben ik iets vergeten. Ook de consternatie van gisteren, 32 maart, heeft daaraan bijgedragen. Zelfs tijdens het schrijven van de vorige blog (nummer 197) gisteren heb ik er niet aan gedacht. Wat was dat dan waar ik niet aan had gedacht? Iets héél belangrijks. Voor mij dan. Ik ben namelijk een verjaardag vergeten… 

Normaal vergeet ik nooit een verjaardag. Echt niet. Daarin ben ik als man wel bijzonder naar het schijnt. En welke verjaardag was ik gisteren dan vergeten? Wel, die van mijn vliegschool! Die bestond gisteren officieel alweer tien jaar. Waar blijft de tijd… 

Dat moet toch echt worden gevierd! Maar nu nog niet. In juni wel. Want dan is het veel vaker mooi weer. En ook een stuk warmer dan nu… 

Om dat heugelijke feit te vieren houden we op zaterdag 3 juni een feest met barbecue. Voor cursisten, oud cursisten, vrienden. Weet je wat, IEDEREEN is welkom. En de partners mogen ook meekomen! 

Op de Homepagina van deze website staat hoe je mee kunt doen: even opgeven en een tientje per persoon overmaken… 

Rij, vlieg en feest voorzichtig… 

Nachtkaars… 

Het is vandaag 1 april. Dat vind ik een meestal vreselijke dag. Constant moet je op je hoede zijn. De hele dag lang. Want er is altijd wel een of andere gek die je in de mailing wil nemen. Lekker dan! Overigens doe ik daar zelf ook weleens graag aan mee. Zo heb ik al heel wat mensen op het verkeerde been gezet. Hoe dan ook, deze eerste aprildag noem ik altijd maar: 32 maart. En dat is eigenlijk gejat van Wim T. Schippers. Maar beter goed gejat dan slecht bedacht… 

Die maand maart is wat vliegen betreft als een nachtkaars uitgegaan. De afgelopen twee dagen heb ik niet meer kunnen vliegen. Dat kwam door de grote hoeveelheid water die uit de lucht kwam. En erin bleef zitten! Toch weer 155 vluchten in maart, eentje meer dan de maand ervoor. Zo staat mijn totaal van 2023 alweer op 430 vluchten. Doe me dát maar eens na… 

Maar de nieuwe maand april is ook als een nachtkaars begonnen! Of eigenlijk wilde het lontje van die kaars niet gaan branden. Vocht en nog eens vocht. Een mooie gelegenheid om eens iets héél anders te gaan doen. En zo zijn we serieus op jacht gegaan naar een andere boot… 

Want de kajuitboot die we hebben, ligt al sinds juli op de werf. Buiten gebruik. Veel mee aan de hand. Gaat ons munten kosten. Serieuze munten… En daarmee moeten we rekening houden bij het budget voor het nieuwe scheepje. Bovendien komt er een lekkere belastingaanslag 2022 aan van bijna vier mille. Ook lekker dan…   

Dan heb je dus een mooi sloepje op het oog. Wel wat oud, maar heel compleet. En mooi. Van een vriend. Of moet ik intussen kennis zeggen? Al een paar maanden hadden we zin in dat ding en waren we in de veronderstelling dat we er wel uit zouden komen. Niet dus. In mijn ogen vraagt hij echt veel te veel. En dat nog wel aan mij, iemand die hem héél veel heeft geholpen. Met het modelvliegen. Altijd stond ik voor hem klaar en zonder morren maakte ik tijd. Zoals overigens voor iedereen. Uiterst gastvrij en behulpzaam. Altijd. Het was me nooit te gek… 

Zware teleurstelling dus. Maar meteen zijn we verder gaan zoeken. Bij bedrijven. Want van particulieren hebben we wel even de buik vol. Vandaag hadden we succes. We hebben een boot gekocht op deze 32ste maart! Een splinternieuwe nog wel. Helemaal naar onze wensen. En binnen ons budget ook nog. We hadden dan ook het nodige huiswerk grondig gedaan. De drukke week van zoeken en vergelijken kan nu óók als een nachtkaars uitgaan. De eerste aanbetaling is al gedaan en binnen twee weken kunnen we varen… 

Morgen droog. Dus weer vliegen. Na de vroege Formule 1 race in Australië. En ’s avonds eindelijk weer eens in de jacuzzi. Krijg ik toch net een appje van die figuur of hij maandag kan komen vliegen! Ik zou zeggen: ‘Wat denk je zelf?’ 

Rij, vlieg en nachtkaars voorzichtig… 

Ons kajuitbootje in betere tijden…